Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

De sulveren mar

In boatsje dreau om op de sulveren mar,
Twa minsken sieten der yn;
De sinne struide syn ljocht oer har,
Yn de reiden rûsde de wyn.

Hy lústre wurden fan leafde en trou,
En seach sa blier nei har:
‘Hoe goed, hoe ûnskuldich en moai bisto;
Sa moai as de sulveren mar!’

Syn siele fersonk yn har ljochtblau each,
En hy wie sa mâl om har -
Tewile 't de himel nei d' ierde teach
En fersonk yn de sulveren mar.