5 jongens + 5 olifanten. Een fantastische geschiedenis

[p. 36]

[p. 37]

[IV]

‘Het gebeurde vele, vele jaren geleden, tientallen jaren kan ik gerust zeggen en de tuin stond nog boordevol bloemen en planten. 's Avonds brandden er lampions en de jasmijnen verspreidden een heerlijke geur. Ergens onder de dikke, donkere bomen werd dan altijd wel zachte muziek gespeeld.’

Nu moet je weten, dat de tuinkabouter werkelijk al erg lang daar had gestaan en hij had leren spreken van de mensen die toen door de laantjes dwaalden. Daarom gebruikte hij in zijn verhaal wel eens woorden en zinnen die in onze oren erg ouderwets klinken - maar hij was het nu eenmaal zo gewend - hij zou het niet anders kunnen. In onze tijd spreekt eigenlijk niemand meer zo.

‘In het huis woonde in die dagen een oude heer en die oude heer bracht, omdat hij zo vreselijk eenzaam was, in een sierlijk flesje een alleraardigst visje mee. Het visje was niet groter dan mijn pink. De oude heer gaf het de lekkerste dingen te eten en het visje groeide en groeide. Toen er in het flesje niet genoeg ruimte meer voor hem was, zei de oude heer tegen zichzelf:

[p. 38]

‘Warempel, ik denk, dat ik een karpertje in mijn flesje heb, ja, dat zal het zeker zijn, een karpertje!’

En hij deed het visje in de lavabo (zo noemden ze in die tijd een waskom) en zijn handen wies hij toen maar in de grote, porseleinen badkuip, want in zijn waskom woonde het visje.

Ons lieve visje groeide en groeide - het at al zijn kostelijk voedsel tot de laatste kruimel op en alras was ook de lavabo te klein voor hem geworden.

‘Een snoekje had ik in mijn lavabo!’ juichte de oude heer, en hij liet het visje los in zijn witporseleinen badkuip.

Nu kon hij weliswaar geen bad meer nemen, maar voortaan wèl zijn handen weer wassen in de waskom. En dat hij zijn witporseleinen kuip niet kon gebruiken, verdroot de oude heer niet erg, want in zijn dagen hadden de mensen het toch niet bepaald op baden begrepen.

Ons dierbare visje woog inmiddels al tweeëndertig pond en verorberde elke dag een grote schaal vol van het voer waar hij zo van groeide. Tot mijn spijt heeft niemand me kunnen vertellen wat het voor voedsel was - anders was ik misschien ook gegroeid en een reus geworden in plaats van een tuinkabouter.’

En hij vervolgde zijn verhaal.

‘Een snoek kan het ook niet zijn,’ mijmerde de oude heer. ‘Een meerval dan wellicht?’

[p. 39]

En hij bracht zijn visje naar het waterbassin in de tuin. Aan de rand van het bassin stond een guitige, kleine, stenen Amor en speelde ruitertje op een dartel dolfijntje. (Kun je al die moeilijke woorden nog begrijpen? Vroeger spraken de mensen heus zo!) Onze voorspoedige meerval voelde zich in het bassin als een vis in het water en dat was helemaal geen wonder, want dat was hij dan ook. Hij groeide en groeide en de oude heer voederde en voederde - hij bracht nu iedere keer een hele emmer voedsel mee en hij droomde en mijmerde wat hij toch wel voor een vis in zijn vijver herbergde.

‘Ik geloof niet dat het een meervalletje is - het zal wel iets véél ergers wezen!’ snikte hij soms.

Het hele bassin was vol van die ene vis en hij had alweer zo weinig ruimte, dat hij balsturig om zich heen blies en met zijn staart door het water zwiepte. En daardoor kwam op een kwade dag de stenen Amor heel treurig aan zijn einde - de vergramde vis raakte hem met zijn venijnige vinnen, Amor tuimelde van zijn voetstuk en viel in zijn volle lengte in het groene gras en daar is hij blijven liggen tot nu toe.

Toen nam de oude heer, die nu altijd bitter weende van verdriet om zijn visje een kloek besluit. Hij liet een paar werklieden komen en met grote ijver en behulp van hefbomen, takels en hevels brachten ze de vis over naar de grote vijver aan het achtereinde van de tuin.

[p. 40]

Jullie zien het: onze tuin is zeer interessant en bovendien de bewaarder van een geheim. Aan de kant van de muur is hij heel breed, maar naar achteren toe wordt hij steeds smaller tot hij eindigt bij een vlierboom. Wie door het kreupelhout zou kruipen tot aan de vlierboom, zou opeens een groot meer voor zich zien liggen. Dat meer is gevuld met water en met walvis, voornamelijk met walvis, want niet meer of minder dan een walvis groeide uit het sierlijke, kleine visje.

De oude heer dacht hij zichzelf dat het er wel erg eenzaam voor hem zou zijn en daarom liet hij hem voor honderd jaar vooruit abonneren op een heleboel kranten en tijdschriften die al bestonden, en voor alle zekerheid ook maar vast op enkele, die toen nog niet uitgegeven werden. En zodra de oude heer overtuigd was, dat zijn walvis zich tenminste nooit zou vervelen, ging hij voorgoed weg.

Nu krijgt de walvis Elsevier en de Groene en Panorama, het Handelsblad en de Nieuwe Rotterdammer, Kris Kras, de Vrouw en haar Huis en nog een heleboel meer, waarvan ik de namen vergeten ben.

En de walvis lag daar maar en las en las en nu weet hij alles, werkelijk absoluut alles. Hij weet hoeveel graankorreltjes men op elkaar zou moeten stapelen om op de maan te komen - hij weet hoe men een kalf met de fles groot kan brengen en kruiswoordraadsels oplossen kan hij ook. Alleen vergat de oude heer, hem een potlood te geven waarmee hij de letters kon invullen en daarom onthoudt hij alles en kan de moeilijkste kruiswoordraadsels uit zijn hoofd oplossen.

Toen hij 286 320 ton tijdschriften van a tot z had gelezen, begon hij last van zijn ogen te krijgen en de letters dubbel te zien en hij bestelde een bril. Nu leest hij met vier ogen, want een slotenmaker uit de buurt maakte een bril voor hem van een oude fiets. Om iets terug te doen, leerde de walvis hem hoe hij op een vlugge manier kogeltjes kon maken voor de driewielers van kleine jongens. Hij legde de man ook de werking van een rotatiemotor met luchtkoeling uit, maar toen

[p. 41]

had de slotenmaker er genoeg van. De walvis las verder en stapelde wat hij gelezen had in zijn hersens op.

De kranten en tijdschriften die hij uit had, kwamen in hoge bergen, keurig gerangschikt naar nummer en jaargang langs de oever van het meer te liggen en daar liggen ze nu nog...’

De kabouter hield op en wachtte af, wat de jongens wel van zijn verhaal zouden zeggen. Maar ze zeiden niets, want ze sliepen - en de kater sliep ook. Toen was de kabouter beledigd en sprak geen woord meer. En ook dàt had gevolgen; je zult het later wel merken - wacht maar af!