De gouden oogst

[p. 106]

[Ik wachtte, en toen de deur dan openging]

Ik wachtte, en toen de deur dan openging
en gij, die 'k hoopte, niet verscheen,
doch een oog en een stem mij vreemd,
- een stem waarvan 't geluid mijn oor beving! -

viel loome moeheid mij over 't hart:
'k was een die weent en lachen wou,
die laf wordt als hij vechten zou -
noch vraagt waarom hem 't leven sart.

Zoo sprak 'k geen woord, en weende niet of loech,
maar keerde plots op de eigen weg terug,
stil, eenzaam, moe en stug, -
of 'k, nieuwe Christofoor, al 't wee der wereld droeg.