De gouden oogst

[p. 65]

[Roode roos, die eenzaam ruift in 't avond-uur]

Roode roos, die eenzaam ruift in 't avond-uur,
zij schonk u mij, een zoeten dag van rijpe vreugd;
doch mij strekt ge niet tot smart, noch lokt tot avontuur:
uit te bloeden blijft immers't veiligste geneugt.

Spreek me daarom van háar, schoon beeld van gratie,
verkond, o Roos, dat ze mint, en ook weet wie ze mint;
verkond mij, door den diepen fonkel van uw statie,
dat zij minnen zal wie haar aan-spreekt en overwint.

Dan zal, o Roos, met dit hart dat uitsterft als gij,
dat dag aan dag heeft gesmacht om liefde en wat rust,
ik stil ingaan den dood - zooals ruift uw blâren-rij -
tevreden als haar oog, lijk de nacht, mijn lijden sust.