De gouden oogst

[p. 31]

De dag komt en gaat heen...

De dag komt en gaat heen...

Waarheen?

Voor mijn smart alleen

is geen

uitweg mij te vinden!

Geen wisse wegen lei-

den mij

tot waar ik weer vrij

en vei

d' asem kan aanveerden.

Want waar ik henenga

of sta,

mij kwelt, vroeg en spâ,

de ong' na

van 't machteloos begeeren.

Ik voel en weet - en wil...

Doch schril

vaart spotlach of gil,

onwil,

onmacht, mij door 't harte.

[p. 32]

 

Want dit te weten, ach,

 

dat lach

 

noch klacht, iets vermag

 

of mag

 

in mij - drukt me neêre;

 

 

 

Dat ik in niemand niet

 

zijn lied

 

of leed, ik, verdriet

 

of iet

 

vinden kan - mijn smart is 't!

 

 

 

En wat ik dan betracht,

 

'k verwacht

 

ook niets... En, klopt de onmacht

 

daar zacht...

 

Wie zou z' buiten laten?

 

 

 

Kom... gaan de dagen heen,

 

ik ween,

 

want mijn hart kan geen,

 

kan geen

 

ander uitweg vinden!