|
| |
| |
| |
Aan den slaap.
ô Zoete slaap, wiens zagt vermogen
My dikwyls lieflyk hield bedrogen,
Door blyden droom my heeft bekoord!
Gy, die de droomen van het leven,
(Och, óók bedrieglyk in hun soort!)
Vaak uit myn zinnen hebt verdreven,
En all' myn zorgen hebt gesmoord!
Keer, zoete slaap! keer eindlyk weder;
Stort op myn' geest den balsem neder,
Die 't matte lyf in sluimring sust.
't Is middernacht, en alles rust.
Niets zult gy hooren in dees streken
Dan 't zagt geruisch der klare beken,
Die stoorloos stroomen door myn land.
Waaröm myne oogen toch ontweken,
Daar van myn rustbed niets u bant?
Och, vlugt veelëer die wreede dwazen,
Wier hart in valsche roemzucht brand:
'k Hoor nooit, aan 't nedrig ledekant,
Den wekker van den bloeddorst razen.
| |
| |
Ontvlugt dien bleeken nydigäart,
Wien de afgunst zigtbaar uit doet teeren;
Ontvlugt den vrek, voor u vervaard,
Wiens loodkleur aanzigt afschrik baart,
En die uw' invloed wenscht te ontbeeren
Om 't zielloos goud, waaröp hy staart.
Maar my, die naar uw komst mag haken,
Na 't schuldloos werk, dat ik verricht,
By wien u niets vervaard kan maken,
Och, sluit my eindlyk de oogen dicht.
De sombre nacht is ras verstreken,
De zon ryst ras uit Thetis schoot;
'k Zie reeds de starren flaauw verbleeken
Voor 't zagt verheldrend ochtendrood.
ô God des slaaps! genaak dees muren;
Wat weert uw schreden uit dit oord?
Och, de aan u toebehoorende uren
Vliên in uw afzyn kwynend voort.
Hoe! 'k hoor den haan zyn stem verheffen!
Het licht ryst op aan 's hemels trans,
En 'k zie den weêrschyn van zyn' glans! -
Myn beê zocht vruchtloos u te treffen,
Gy zyt dan koel voor al myn klagt,
ô Sombre zoon der duistre nacht!
| |
| |
Wie plaatste u by 't getal der goden?
Wat list of u dien eerrang won?
Blyf met uw' dikken damp der dooden
Aan 't schrikklyk strand van d'Acheron.
Gevreesde schimmen, nare spoken,
De geestenstoet der schrikgodin,
Gedrochten, uit de hel gebroken,...
Ziedaar uw hof en hofgezin.
Gy bragt door moordende echtgenooten
Egiptus zonen wreed van kant;
Den wakkren Argus hebt ge, ô schand'!
De honderd oogen dicht gesloten;
Gy hebt, ter hulp' der dweepery,
De burgers van Parys bedrogen,
Toen de outerwoede, in razerny,
Het licht hen moordend heeft onttogen!
Ontwyk me! ik vloek uw wreede kracht,
Verkorter van 't zo korte leven!
'k Rust, zonder u, in stille nacht.
De schelm moog' voor uw afzyn beven,
Hy hoore in 't nooit gerust gemoed,
Wanneer de dag ons is ontweken,
De stem der wroeging sterker spreken,
Waardoor hy schuld en gruwlen boet;
| |
| |
Maar wie de deugd getrouw blyft minnen,
Smaakt kalme vrede in ziel en zinnen,
Ofschoon hy waakt als alles rust;
En in den tragen loop der nachten
Verzamelt hy hernieuwde krachten,
Van vrees en wroeging onbewust. -
Maar welk een loomheid treft myn leden?
Wat mymring overmeestert zagt
Myn suffend zintuig en myn reden,
En dooft myn' geest en denkenskracht?
Wat lief geweld, zo zoet in 't treffen,
Doorsluipt myn lyf, bedwelmt myn' zin?...
Myn stem kan naauwlyks zich verheffen...
Myn oog trekt toe.. en ik slaap in.
|
|
Auteursrechtvrij