Tuiltje van geurige dichtbloemen op Franschen bodem geplukt

[p. 148]

Navolging van Horatius.

Waaröm de rust der nacht door pynelyke klagten

Gestoord, en door ontroerd gezucht

Den mingod aangespoord, dien gy vergeefs blyft wachten,

En die u in den arm der jonge Akantha vlugt?

Uw mirten zyn verdord; ô Licea! de jaren

Berimplen uw verwelkte wang;

Uw voorhoofd is verbleekt, en voor uw gryze hairen

Wierd reeds de dartle liefde bang.

Verban uwe ydle pracht, die tot geen nut kan strekken,

Uw' tooi, in weidschen overvloed.

Neen! diamant- en paerelgloed

Kan nooit den fellen hoon bedekken,

Dien de ouderdom de schoonheid doet.

Myn hart is eindlyk vry en 't voelt zyn rust herleven.

Ik lagch met alle uwe ydle vlyt,

Die 't lieflyk vermaak u vruchtloos wil hergeven,

Dat u ontroofd wierd door den tyd.

[p. 149]

 

De dag der wrake is daar; ik smaak die eindlyk heden;

 

'k Zie eindlyk aan myn' wensch voldaan

 

Door die gerechte goôn; zo dikwerf aangebeden

 

Tot straf van uw trouwloos bestaan.

 

 

 

Uw ouderdom genaakte, en alle uw minnaars toonen

 

Zich, u ten smaad, getroost om 't lang verduurde leed;

 

Zie allen zelfs thans de assche hoonen

 

Van 't vuur, dat eens hen branden deed.

 

 

 

diderot.