|
| |
| |
| |
Sesostris.
Elk mensch heeft, myn vrinden! (gy weet dit wellicht)
Een' engel, wiens inspraak we ons raad hooren geven,
En die steeds ons leid op de paden van 't leven:
Zy houden zich schuil voor ons stikziend gezigt,
Doch blyven getrouw in 't geheim ons omzweven.
Zy waren te voren toch minder bevreesd:
Zy lieten gestaâg aan elks zyde zich vinden,
Zy spraken de menschen, als waren 't hun vrinden,
En spraken met prinsen en vorsten het meest.
By Memfis, alwaar op de vruchtbare zoomen,
Beschaduwd door palmen en bloemryke boomen,
De Nylgod het vocht uit zyn kruiken doet stroomen,
Ging jonge Sesostris, zyn vleijers ontvloôn,
Eens met zynen engel, hem nimmer ontweken,
In lieflyken avond, door koelende streken.
‘Myn schutsgeest!’ dus sprak hy, ‘ziedaar me op den troon;
| |
| |
Maar 'k voel in myn' boezem 't verlangen gerezen
Om al myne grootheid ook waardig te wezen.
Wat middel..?’ Zyn leidsman vertoont hem 't verschiet,
En zegt: ‘Voor dien doolhof, wiens omtrek gy ziet,
't Gewrocht van Oziris, zo kunstig voltogen,
Vertoont zich dat middel gewis aan uwe oogen.’
De prins, reeds met spoed naar het voorplein gesneld,
Ontdekt 'er twee godheên, op 't zeerst onderscheiden:
Hy ziet 'er een schoonheid van lagchjes verzeld,
Die dartlende vreugde op haar wezen verspreidden:
Wat gloeijende blikken! wat blozende kaak!
Zy lag op de bloemen, onächtzaam bevallig,
Omringd van gespelen, betoovrend lieftallig,
Noch brandend en hygend van 't kwynend vermaak.
Maar eindlyk treên drie van haar dienaars haar nader,
Verbleekt en ontvleeschd en verteerd en doorknaagd;
De koning vraagt spoedig zyn' schutsgeest en rader:
‘Wie is deze nimf, die verrukt en behaagt?
Wie zyn deze spoken, wier komst my vertsaagt?’
‘Myn prins!’ zegt hem de engel, ‘Gy zoud dan niet weten
Wie ze is deze schoone, noch hoe ze is geheeten?
Ach, staten en steden en hoven te saam
Aanbidden de wellust, en dit is haar naam.
De spoken, wier aanschyn u zigtbaar doet vreezen,
| |
| |
Zyn 't hoofsche gevolg, haar wetten getrouw;
't Zyn askeer, verveling en 't late berouw,
Die 't vurigst haar vleiden en minden voordezen.’
De Egiptische koning gevoelt met verdriet
Dees smartlyke reên zyn verrukking verstooren.
‘Myn engel!’ dus spreekt hy, ‘doe me eindlyk ook hooren
Wat godheid het is, die men verderöp ziet.
Zy schynt minder gul en wil minder bekoren,
Maar komt my als edel en vorstlyk te voren,
En, ronduit gesproken, mishaagt zy me ook niet.
'k Zie scepter en aardbol en weegschaal en degen
Onächtzaam verstrooid om haar heen allerwegen;
Zy leest, daar haar ziel in verrukking ontbrand,
In rollen en schriften, gekneld in haar hand.
Een schild dekt haar' boezem; een kostbare tempel
Ontsluit op haar' wenk en vertoont voor 't gezigt
Een' helderen luister van schitterend licht.
'k Lees bóven den trotschen en blinkenden drempel,
Waarop zich de gloed als in stralen verspreid,
In gouden geschrift: Aan de onsterfelykheid.
Vergunt gy, myn engel! me 'er binnen te treden?’
‘'t Is’, zegt hem zyn schutsgeest, ‘gewis wat gewaagd;
Men word 'er wel heimlyk somtyds toe geplaagd,
Maar ook wel eens weder naar buiten gejaagd.
| |
| |
Dees koele godesse word toch wel verbeden,
En somtyds bewogen en tevens behaagd.
De wellust komt teêrer en schooner te voren,
Doch deze is getrouwer aan wien haar beviel:
Men hoeft om de fiere godin te bekooren
Een' helderen geest en een zuivere ziel.
Men noemt haar de wysheid, en ze is u beschreven.
De kostbare tempel, zo kunstig als ryk,
Is die van den roem, waar de wyzen herleven;
Dat eenmaal uw naam ook met luister 'er pryk'!
Verkies wie van beiden ge uw liefde op wilt dragen,
Want beiden te samen zyn nooit te behagen.’
‘Ik heb,’ zegt de koning, ‘myn keus reeds gedaan.
Hoe werken dees schetsen met kracht op myn zinnen!
Dat andren vry beiden dees schoonheden minnen,
Myn hart bid, standvastig, slechts de eene thans aan.
De wellust kon me eens licht gelukkig doen wezen,
Dan 't vuur dat ze ontsteekt word door tranen gebluscht,
Doch 'k maak wis al de aarde eens gelukkig nadezen,
Als wysheid me ontgloeit in verhevener lust.’
Thans spoed hy zich voort met een' vlugtigen trede,
En, schoon hy toch de eerste in 't voorbygaan eens kuscht,
Verëert hy zyn hart, in verrukking, de tweede.
|
|
Auteursrechtvrij