Tuiltje van geurige dichtbloemen op Franschen bodem geplukt(1803)–Hendrik Tollens– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 122] [p. 122] De kuschjes. Gelukkig is het minnend paar Door tedre liefde aanéén verbonden, Dat, nooit vaneen gerukt, zyn trouw nooit ziet geschonden! Mirtilles was tot de afreis klaar; Hy minde Niza teêr: wat was 't een druk voor haar! Thans nam men afscheid van elkaêr, En vormde saam 't ontwerp hoe dat, op zekre stonden, Men ieder dag, tot pand van trouw, Elkander door de lucht een kuschje zenden zou. Zy scheidden. Welk een smart! zy weenden waarlyk beiden! Hoe bitter valt het afscheidsüur! De dood is zeker minder zuur. De goôn bewaren my voor zulk een droevig scheiden. Het paar sleet wel een maand met zuchten en geween; Men zag elkander niet: helaas! wat droeve plagen! Steeds vlogen, yvrig, alle dagen, De kuschjes door de vingren heen, En Zefir moest gestaâg die kuschjes overdragen. Maar, ach! 'er is geen heil, dat lang den mensch verblyd: [pagina 123] [p. 123] 't Verveelt ons eindlyk zélf, daar wy verandring wenschen! Ja, de onbestendigheid is, in deez' droeven tyd, Helaas! het kenmerk van de menschen! Mirtilles, los en wuft van zin, Wierd ras de kuschjes moê, die in de lucht vervlogen, En voor Emire, ô schand'! verried hy zyn vrindin: Zyn hart vergat het beeld, 't geen hy niet zag voor de oogen! Toen hy zich by Emire op zekren tyd bevond, Herïnnert hy zich straks dat, op dien zelfden stond, Zyn Niza hem haar kuschje zond. Hy lagchte luid, op die gedachte, Terwyl Emire medelagchte. ‘Kom,’ zegt ze, op blyden toon, tot schertsen aangepord: ‘Hergeef my 't kuschje straks, dat u gezonden word.’ Wat spotterny was immer wreeder?... Maar Niza was hen vóór, en, weet gy wat zy deed? Zy kuschte haar' Silvander teder, En, sprak, tot vlugge scherts gereed: ‘Ga, breng Mirtill' dees kuschjes weder.’ leonard. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij