|
| |
| |
| |
De stem der natuur.
Derde zang.
De onsterfelykheid der ziel.
De brave, vaak op de aard' door droefheid neêrgebogen,
Richt, smeekende, zyn stem naar 't Godlyk Alvermogen.
‘Waaröm,’ dus roept hy uit, ‘waaröm my wreed misleid?
Waar vind ik thans de vreugd, me in ryke maat voorzeid?
Steeds folterend bestreên door onuitstaanbre smarte,
Streelt, zelfs door de eedle deugd, de blydschap naauw'myn harte!
ô God, weldadig God! wiens wys bestier ik eer',
Wiens magt geen sterfling kent! ô onbegryplyk Wezen!
Ploft dan een bliksemschicht den booswicht niet ter neêr?
Moet voor uw wraak, ô God! de schuldige niet vreezen?
Hy juigcht! hy zegepraalt, en ik, door ramp bestreên,
Ik, die uw magt aanbid, ik lig in 't stof en ween!...
Maar, door wat zoete stem hoor ik my troost gegeven!
Zy zegt; 'Er is een ander leven!
| |
| |
Ja, na een' korten slaap alleen,
Zien wy een perk gesteld aan 't onheil, dat wy dragen;
De onweêrbare arm des doods houd ons weldra omslagen,
En wy, wy zien den dag van onze ontwaking dagen.’
Hoe! is 't eene ydle hoop, die hem vertroosting gaf?...
Natuur zwygt op die vraag, en schynt verstomd te wezen.
Een nare stilte heerscht in d'omtrek van het graf...
ô Vader van den mensch! ô Goedheid, nooit volprezen!
Wat ook uw wil moog' zyn, hy strekt my tot een wet.
Maar, zo uwe oppermagt, door niets ooit perk gezet,
De grootsche onsterflykheid bestemt ter deugdbelooning,
Zo hy, die in zyn' loop op de aard' zich roemryk kweet,
Na 't eindigen des stryds, zyn' lauwer ziet gereed,
Zie gunstig dan, ô God! myn tedre pligtbetooning;
Schenk aan den zwakken mensch, door 't kwaad bestreên, verschooning,
Als, by een' braven levenstyd,
Hy eenen dag u bied, aan de ondeugd toegewyd.
Wie onzer, groote God! was altyd vroom van zeden?
Wat sterfling gaf, op de aard', van ondeugd nimmer blyk?
Helaas! het deugdzaamst hart word vaak door 't kwaad bestreden,
En, waren wy volmaakt, dán waren we u gelyk.
Zy beven, zy, die snoodaarts! beven,
| |
| |
Wier hart door 't gif des haats doorknaagd is en vergeven;
De trotschäarts, die, door waan en blinde drift geleid,
Steeds spotten met hunn' God en zyne almogendheid;
De valschäarts, laag van ziel, verraders hunner vrinden;
De ondankbren, voor de hulp van hunne redders koel;
En zy, wier steenen hart, ontbloot van 't minst gevoel,
In 't groot gewrocht van God geen grootheid weet te vinden.
Maar gy, in 't levensperk door hoop en deugd geleid!
Vrees niet voor 't alziend oog van uwen God te treden.
Gy, die zyn' toorne ontsteekt en u zyn wraak bereid!
De wroeging, die u moord, straft reeds u hier beneden.
Hém slechts wacht heil en vreugd, die schuldloos leeft op de aard',
En door de wroeging word gespaard.
Tracht rechter van uzelv' in ieder zaak te wezen.
Sprak nooit tot u de stem, die steeds de snoodaarts vreezen,
Daar zy hun gruwlen hen verwyt?
Bemint ge uw' God, uw land, zyn wet, ten allen tyd'?
Hoort gy de deugd en de eer steeds in uw' boezem spreken?
Sprak steeds dáár 't medely' met 's naasten wreede smart?
Deed steeds zyn ongeluk uw tedre tranen leken,
En vond de droeve altoos een rustplaats aan uw hart?
Waart gy voor andren, voor uzelven, steeds rechtvaardig?
ô, Door dees deugden ryk, baar' niets u vrees, ô neen!
| |
| |
Gy zyt het loon der deugd, gy zyt haar' lauwer waardig...
De toekomst wekke schrik... maar aan den schelm alleen.
Eens zal deze aardsche droom verdwynen;
Eens word des menschen drift, zyn wensch, zyn zwakte en kracht,
Zyn korte vreugd, zyn wreede pynen,
Begraven in een duistre nacht.
Maar, door Gods groote gunst ten hemel ingetogen,
Hervind zich de eedle mensch dáár voor zyn' Scheppers oogen.
Dáár word, door de Oppermajesteit
Ons 't groot geheim ontdekt, waardoor hy, op deze aarde,
Die evenredigheid, die wondre werking baarde;
De keten, die alom, door 't groot heeläl verspreid,
Eertyds ons oog ontging, zien wy ons dáár ontdekken;
Dáár ziet men all' wat hier beneên
Die wondre mengling kan verwekken
Van deugd en ondeugd, van vermaak en tegenheên.
Men ziet waaröm de mensch, van dwaling steeds omgeven,
De waarheid snood verbant, haar nuttige inspraak derft;
Waaröm de deugdzame, in dit leven,
Zich wreed miskennen ziet en vaak vergeten sterft;
Waaröm de onschuldige, bespot, gehoond daarneven,
Slechts haat en snooden laster erft;
Waaröm de godsdienst, hy, uit hemelzaad geboren,
| |
| |
Van 't huigchlend bygeloof zo vaak een offer is;
Waaröm men vaak den schelm, omringd van praal, ziet gloren,
En d'edelen van ziel ten prooije aan droefenis.
ô Goedheid, die ik min! 'k zy ras aan de aarde ontheven!
ô Vader der natuur! myn God! myn Rechter! gy,
Door wien de sterfling leeft, die door uzelv' moogt leven!
Uw hemel open' zich voor my!
Van angst en vrees ontbloot, zal 'k juigchend zelfs ontslapen.
Myn hart beveelt my 't oog op 't ver verschiet te slaan;
'k Ben, zegt het my gestaâg, voor de eeuwigheid geschapen;
't Gevoelt in zich het zaad van een hernieuwd bestaan.
Wat zeg ik? mag de mensch op de aarde 't leven smaken?
ô Neen, 't is hier een droom: de dood doet ons ontwaken.
Onzigtbre geest! myn ziel, door wie myn ligchaam werkt!
Verbreek het stoflyk deel, dat noch u houd omsloten,
Dat uw vermogen boeit, dat uwe kracht beperkt,
Wees vry! streef naar den God, uit wien gy zyt gesproten.
Zo heft zich de aedlaar op, neemt een verheven vlugt,
En zweeft, aan de aarde ontvloôn, naar 't hoog der ruime lucht.
Verhef u, ô myn ziel! streef naar uw' grooten Vader,
Hy wacht, hy wenkt u reeds; treê toe, streef voort, kom nader!
ô Dood! dat ras uw schicht my aan deze aarde ontrukk'!
Sla toe, ik tart uw magt, ik zal uw woên niet keeren:
| |
| |
Laat vry myn stoflyk deel, op de aard', tot asch verteeren,
Myn ziel streeft, ongeboeid, naar d'Oorsprong van 't geluk.
|
|
Auteursrechtvrij