|
| |
| |
| |
Aan Laura.
't Was helder dag: Auroraas stralen
Bezweken traag voor heller gloed,
Toen, gantsch verrukt van 't streelendst zoet,
Alleen te smaken, niet te malen,
Ik 't mollig, 't eenzaam dons ontvlood,
Waarop ik 't hoogst geluk genoot.
Dees dag was schooner in myne oogen:
De grond wierp frisscher geuren uit;
Het naauwlyks uitgebotte kruid
Wierd zagter door de lucht bewogen;
Het vlietje sloeg, op zoeter toon,
Het groenend strand, in 't welig vloeijen;
'k Hoorde alles juigchen, 'k zag het bloeijen,
En, in het vuur, dat my deed gloeijen,
Scheen me alles, als de liefde, schoon.
Ja, 's minnaars hoogst verrukte zinnen
Doen alles leven, streelen, minnen,
Daar alles hem 't vernoegen toont,
Dat in zyn' eigen boezem woont.
ô Kalmte! ô zoete rust van 't harte!
| |
| |
Myn liefde bleef geen minnesmarte;
Zy wierd een vreugd, die, steeds vergroot,
Door stugge reden niet te krenken,
Me een' opgetogen wellust bood,
Terwyl ik noch 't genot genoot
Door 't zagtst gevoel en 't zoetst herdenken.
'k Heb me uit uw schoon verblyf gespoeid,
Min' vol van 't vuur, dat blaakt en gloeit,
Maar méér in tedre liefde ontstoken,
Als Kefalos, wanneer Auroor'
Zyn' arm ontvlied, in 't zonnespoor,
Zo ras het licht is doorgebroken.
Ik zag de liefde, in volle kracht,
In al 't geschaapne brandend leven.
De vogel zong zyn minneklagt
Op zoeten toon en vleijend zagt;
De Faun had thans zyn hol begeven,
En wierd, by 't nadren van de nacht,
Door zyn Driade in 't bosch verwacht.
Ik, moedig op myn zegepralen,
Zag alles aan met smadend oog:
'k Zag alles verr' beneên my dalen,
Tot zelfs de goden van omhoog.
Maar, hoe myn zege me ook moog' streelen,
| |
| |
'k Verbrei die nimmer, Laura! neen!
De zwygende echo hoorde alleen
Dit zoet geheim zich aanbevelen.
Ik roemde uw gunsten keer op keer,
In 't eenzaam bosch, voor elk verholen;
Ik schreef, in 't los en achtloos dolen,
Dit liedje in myn geheugen neêr.
Ach, gy zult spoedig 't my doen hooren,
Wanneer uw gaêdloos schoone stem,
Door lief gekweel en zagte klem,
Myn eigen werk my doet bekoren;
Als ik door vreugd de reden derf,
En stamel als ik poog te spreken,
En eindlyk, op uw' mond bezweken,
Van liefde en eigenliefde sterf.
Ach, hoe vertoon ik aan uwe oogen
Die dwaling van myn' blyden geest?
Maar, waaröm zou ik 't u betogen,
Daar ge in myn hart myn liefde leest?
Ach, welk een kunst kan 't ooit gelukken
Het vuur te schetsen, dat my blaakt!
Hoe meer myn ziel haar koestring smaakt,
Hoe minder ik 't u uit kan drukken.
|
|
Auteursrechtvrij