Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 3

[p. 98]

De liefde, op het ys.

De wintervorst vierde zyn woede den toom,
En dempte met ysschors het meir en den stroom;
De veldvreugd verruilde met de ysvreugd van plaats.
En meirtjes en stroomtjes weêrkaatsten de schaats.

Schoon Elsje, een boerinnetje, poezel en mals,
Verloor, in het zwenken, de boot van haar' hals,
En Koenraad, de slinkste gezel van al 't oord,
Ontdekt die en raapt haar en ryd 'er meê voort.

[p. 99]

 

‘Wat deert u, schoon Elsje?’ dus vraagt hy welras,

 

Terwyl zy, al schreijende, zoekt op den plas:

 

‘Myn bootje,’ dus roept zy, ‘helaas! ben ik kwyt!

 

Het is my ontvallen in sneeuwhoop of byt.’ -

 

 

 

‘'t Was wis van een' vryer, tot meerder verdriet.’ -

 

‘Neen, 't was van myn moeder, ik kreet anders niet.’ -

 

‘Kom, laat ons dan zoeken, licht vinden wy 't weêr:

 

Men zwier' dan en gier' dan de baan op en neêr.’

 

 

 

Zy ryden en glyden en snyden door 't ys,

 

En yllen en zeilen het spiegelpad grys;

 

Hy snort haar vóóruit met een' zwierenden zwaai,

 

En vangt haar weêr op met een' knarssenden draai.

 

 

 

Zy streven en zweven het baantje ten end',

 

En wiegen en vliegen in de opene tent,

 

En klinken en drinken, en leggen reis aan,

 

En waaijen en zwaaijen op nieuw langs de baan.

 

 

[p. 100]

 

Het schaatsje van 't meisje springt los van haar been,

 

Zy valt en zy stuift als een sneeuwvlokje heen;

 

De knaap ylt haar na en heft ze op met een til,

 

En zoent, waar 't haar zeer doet, de pyn aanstonds stil.

 

 

 

Nu ryden weêr beiden, het meisje achter hem,

 

Met handen in handen, steeds vaster van klem;

 

De koû maakt haar boutjes en kaakjes wel styf,

 

Maar innig toch voelt zy geen koude in het lyf.

 

 

 

Zy pozen en kozen; hy zoent haar een blos,

 

Terwyl trapt zy willens haar schaatsje weêr los;

 

Hy bind en herbind het en aarzelt en teemt,

 

En vraagt en verkrygt wat en wenscht noch en neemt.

 

 

 

De landjeugd reed af en het maanlichtje klom,

 

En Koenraad gaf Elsje haar bootje weêrom,

 

En gaf haar een ringetje en zoende haar teêr,

 

Maar, hield toch haar hartje en gaf nimmer 't haar weêr.