Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 3
(1805)–Hendrik Tollens–
Auteursrechtvrij
[pagina 91]
| |
[pagina 92]
| |
Maar, zy paarde stugge koelheid
Aan haar liefdeöntfonkend schoon;
Maar zy doemde Venus gunsten
En 't gezag van Venus zoon.
Eens zat ze, onder 't riet verscholen,
Op het zoomtje van den vloed,
En elk golfje, haar genaderd,
Kuschte nedrig haren voet.
Eensklaps vliegt een pyl, in 't snorren,
Dóór haar hairvlecht, in de lucht,
En een kreet van 't siddrend meisje
Volgt hem, gillende, in zyn vlugt.
Eensklaps stort een jonge jager,
Schieter van 't verdoold geweer,
Door haar' luiden schreeuw getrokken,
Hygend voor haar voeten neêr.
| |
[pagina 93]
| |
‘Och, ik wondde u!’ roept hy angstig:
‘Dat des hemels wraak my straff'!’
Maar het meisje stilt zyn zorgen,
't Meisje wischt zyn tranen af.
‘'k Acht me,’ roept hy, teder vleijend,
‘Nochtans met uw' haat belaên,
T'zy ge, tot verzoeningsteeken,
My één kuschje toe wilt staan.’
't Meisje gunt, de jager neemt het,
En hy neemt 'er meer en meer,
En hy drukt haar aan zyn' boezem,
En zy stelt zich niet te weer.
De avond valt: zy spoeden beiden
Naar het eigenst vlekje heen:
Beider harten zyn vereenigd,
Beider hutten worden één.
| |
[pagina 94]
| |
Al de landjeugd schoolt te samen,
Alles fluistert, klein en groot,
Dat het minnewigtje zelve
't Pyltje van den jager schoot.
Hoe dan wilt gy, stugge schoonen!
't Minvermogen stout weêrstaan?
Amor leent, om u te treffen,
Zelfs de pylen van Diaan'.
|
|