Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 1

[p. 100]

Egon en Licida.

Herder Egon, vlug en aartig,

Ging van Licida verzeld,

Weidend beider blanke kudden,

Koutende langs 't groenend veld.

Egon praatte 't schoone meisje

Snaaksche herdersgrapjes voor;

En de jonge lieve schoone

Was ten eenemaal gehoor.

[p. 101]

 

Beiden zien zy slechts elkander,

 

En wat rondöm hen geschied

 

Ziet de herder niet door 't spreken,

 

't Meisje door het luistren niet.

 

 

 

Beider schoone, blanke schapen

 

Liepen door elkandren heen,

 

En, daar niets hen dit belette,

 

Dwaalden ze eindlyk gantsch door een.

 

 

 

't Meisje ontdekte dit in 't einde,

 

En op 't eigenst oogenblik

 

Zegt zy 't spoedig aan den herder,

 

Gantsch vervuld van vrees en schrik.

 

 

 

Ieder zoekt terstond zyn schapen,

 

Doch, wat vlyt men ook betoon',

 

Geene kon die onderscheiden:

 

Allen waren ze even schoon.

 

 

[p. 102]

 

‘Ach,’ dus sprak het bevend meisje,

 

Zuchtend, schreijend, keer om keer:

 

‘Ach! wat zal ik toch beginnen?

 

Hoe vind ik myn schapen weêr?’

 

 

 

‘'k Weet’, dus sprak de vlugge herder,

 

‘'k Weet een middel, lieve meid!

 

Dat uw droefheid kan verdryven

 

En my niets dan vreugd bereid,

 

 

 

Laat het huwlyk ons verbinden:

 

Dit is 't middel, anders geen:

 

Beider goed hoort dan ons samen,

 

Beider kudde word dan één.’

 

 

 

't Meisje ziet den knaap in de oogen:

 

Deze raad verzoet haar smart;

 

Egon strekt zyne armen open,

 

Licida zinkt aan zyn hart.

[p. 103]

 

‘Als 't my’, zegt de blyde herder,

 

‘Immer weêr te binnen schiet

 

Herdersgrapjes te vertellen,

 

Dan vergeet ik 't onze niet.’