Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 1

[p. 84]

Verdediging.

De liefde, nimmer moede
Van 't schieten zyner pylen,

Had ieders hart doorgriefd:

Hy vond niet éénen sterfling
Wiens hart hy niet doorwondde:

Al de aarde was verliefd.

Toen was de liefde werkloos
En kon niet werkloos blyven;

Geen harten vond hy meer

Die hy niet reeds doorboorde;
En toen doorschoot het guitje

Die voor den tweeden keer.

[p. 85]

 

De knaap vergat zyn meisje

 

En wierd door haar vergeten.

 

Ten tweedenmaal doonvond

 

Vergat men de eerste liefde;

 

Men minde ná men minde,

 

En de ontrouw die bestond.

 

 

 

Gy moet my dus, Likoris!

 

Myn trouwloosheid vergeven,

 

Dit is uw pligt, gewis!

 

Dewyl ik u beminde,

 

En wyl de liefde zelve

 

Van de ontrouw vader is.