Gezamenlijke dichtwerken. Deel 10-12

[p. 130]

Een liedje van Goethe.

Fen blaauw viooltje bloeide in 't gras,
En, schoon het blô en needrig was,

Toch gluurde 't eens in 't ronde:

Daar kwam, al zwevende over 't veld,
De blonde Fillis aangesneld,

Die allerliefste blonde!

En naauwlijks zag het bloempje haar,
Of dacht: ‘Dat ik een roosje waar',

Een roosje, rijk aan verwen:

'k Wierd mooglijk door haar afgeplukt;
Misschien wel aan haar borst gedrukt!

Daar zou ik gaarne sterven.’

[p. 131]

 

Maar Fillis, die aan Damon dacht,

 

Sloeg op het bloempje luttel acht

 

En knapte 't met haar zooltje:

 

‘Och, schoon vertreden door haar voet,

 

Ook zoo te sterven is nog zoet!’

 

Zoo dacht het blaauw viooltje.