Gezamenlijke dichtwerken. Deel 7-9

[p. 127]

Clorinde.

‘Och!’ zuchtte soms Clorinde,

Van opgekropte smart:

‘Wat is mijn ledig hutje

Vervelend voor mijn hart!

Wat valt mijn droeve lente

Dat eenzaam leven zwaar!

Wat is mijn ledig hutje,

Mijn treurig leven naar!’

Doch dra kwam vlugge Ergastis

Met herderlijken groet:

‘Wat is nu’ riep Clorinde,

‘Wat is mij 't leven zoet!’

[p. 128]

 

Zij paarden, en haar hutje

 

Verkozen zij ter woon:

 

‘Wat is nu’ juicht Clorinde,

 

‘Wat is mijn hutje schoon!’