Gezamenlijke dichtwerken. Deel 7-9

[p. 41]

Tafelliedje.

Gezond en wel te moede,

Genieten wij het goede,

Dat ons de milde Vader schenkt:

o, Laat ons nooit vergeten,

Aan welken disch gezeten,

Dat Hij-alleen ons spijst en drenkt.

Hij sprak: de waatren vloeiden,

De ontloken bosschen groeiden,

De zwangre velden droegen vrucht:

't Werd alles ons gegeven,

Wat groeijen mogt of leven

Op de aarde, in 't water en de lucht.

[p. 42]

 

Nu oogsten alle volken,

 

Op bergen en in kolken,

 

In Noordersneeuw en Zuidergloed -

 

Moskowers, Mexikanen

 

En Kaffers en Javanen

 

Al wat hen-allen laaft en voedt.

 

 

 

En uit zijn hooge heemlen

 

Ziet God de scharen weemlen,

 

In woestenij en paradijs;

 

Hij ziet hen-allen zaamlen,

 

En hoort hun dank hen staamlen

 

In elke taal, op ieders wijs.

 

 

 

Uw liefde zij geprezen,

 

Weldadig Opperwezen,

 

Verzorger van wat aâmt en leeft,

 

Die alle goede gaven

 

Den boozen en den braven -

 

Die allen zon en regen geeft!

[p. 43]

 

o, Laat ons Hem gelijken,

 

Wij armen en wij rijken,

 

Zoo wel Leviet als Tollenaar!

 

Wij meerderen en mindren

 

Zijn allen Vaders kindren...

 

Gij broederen! bemint elkaar.

 

 

 

Naar het Hoogduitsch van voss.