Gezamenlijke dichtwerken. Deel 7-9

[p. 31]

Blaauw.

Schoon is het blaauw van 's hemels kleed,
Bestikt met licht in 't lang en breed,
Met starrenglans en maneschijn:
Gewis, niets kan er schooner zijn.

Bekoorlijk is het zachte blaauw
Van 't bloempjen in den ochtenddauw,
Dat, wieglend aan een zilvren vliet,
Zoo vriendlijk zegt: Vergeet mij niet.

Ik eer den blaauwen ridderband,
Geschonken door des konings hand,
Wanneer de borst, waarop hij praalt,
Hem door haar braafheid heeft behaald.

[p. 32]

 

Maar schooner nog dan 't hemelsblaauw,

 

En 't blaauwend bloempjen in den dauw,

 

En 't blaauwgewaterd ridderlint,

 

Zijn de oogjes van mijn buurmans kind:

 

 

 

Want uit die blaauwende oogjes lacht

 

Een englenzieltje, rein en zacht,

 

En sprankelt mij in 't jeugdig bloed

 

Een hemelzoeten liefdegloed.

 

 

 

Geen bloempje, zoo verlokkend blaauw,

 

Hief ooit het kelkjen uit den dauw,

 

Noch riep, aan d'oever van een vliet,

 

Zoo teederlijk: Vergeet mij niet.

 

 

 

Ik gaf voor ster noch ridderlint

 

Een lonkje van mijn buurmans kind,

 

Want meer dan rang en schat op aard

 

Zijn mij haar blaauwende oogjes waard.

 

 

 

Naar het Hoogduitsch van lette.