Gezamenlijke dichtwerken. Deel 7-9

[p. 35]

Lied om regen.

Lieve regen! druppel neder,

Toef niet langer, laaf het kruid;

Geef natuur het leven weder:

Smachtend blaast zij d'adem uit.

Roos en anjer welken;

Knop noch bloem is rood;

Tot de kiemen in de kelken

Dorren geel en dood.

't Oeverbloempje staat te bleeken,

't Hangt met kroon en stengel neer;

De uitgedampte, leege beken

Lekken 't nu den voet niet meer.

[p. 36]

 

't Veld is naaktgetogen,

 

't Gras zijn kleuren kwijt;

 

't Ligt alreeds tot hooi te droogen

 

Eer de seis het snijdt.

 

 

 

In 't verschrompeld loof der boomen

 

Zit de vogel, stil en stom;

 

Uit het drabbig nat der stroomen

 

Snakt de visch naar laafnis om.

 

't Rundvee staat te loeijen

 

Op 't gespleten land;

 

't Wormpje ligt tot asch te schroeijen

 

In het gloeijend zand.

 

 

 

o Daal neder, lieve regen!

 

De aarde schreit u hijgend aan!

 

Red den oogst, des landmans zegen;

 

Laaf zijn zwart bestoven graan;

 

Strooi weer geur en verwen,

 

Drenk vallei en vliet;

 

Laat het loeijend vee niet sterven

 

En het wormpje niet.

[p. 37]

 

Hoor, verhoor ons! harten, handen

 

Heffen smeekend zich omhoog:

 

Langs die dorre, drooge landen

 

Waart zoo menig vochtig oog!

 

Geef de naakte gronden

 

't Lagchend feestkleed weer....

 

Zoo mijn tranen 't geven konden,

 

o, Zij vloeiden neer.