Gezamenlijke dichtwerken. Deel 1-3

[p. 47]

Tranen.

Loodzwaar weegt de rampspoed neer

Op het krimpend harte;

Angstig hijgt de ziel naar lucht,

Onder 't wigt der smarte.

Droeven, neen, niet onverhoord

Vliegt die zucht daarhenen;

De Almagt stond u tranen toe:

Droeven, gij moogt weenen.

Ja, hoe fel het noodlot zweep,

Losbarste in orkanen,

Toch nog heeft het zuur zijn zoet,

Toch de smart haar tranen.

[p. 48]

 

Plengt hen, droeven! stort hen uit,

 

Wie te zwaar moet tillen!

 

De Almagt stond u tranen toe

 

Om dat leed te stillen.

 

 

 

o, Ik heb den troost geproefd,

 

Dien de tranen brengen,

 

En alleen de smart beklaagd,

 

Die geen traan kon plengen.

 

 

 

Tranen rollen 't wigt van 't hart,

 

Dat in 't wee wil stikken;

 

Als de ziel van dorst versmacht,

 

Laven ze en verkwikken.

 

 

 

Oost noch West heeft sap noch kruid,

 

Die den lijder troosten;

 

Tranen zijn hem rijker schat

 

Dan het West en 't Oosten.

 

 

 

Droeven, beurt dan 't hoofd omhoog

 

Door uw jammren henen;

 

Schaatren mag de dartle vreugd,

 

Maar de smart mag weenen.