Gezamenlijke dichtwerken. Deel 1-3

[p. 189]

Mijne zangster.

Wel dartel, zoo als meisjes meest,

Doch op haar tijd bedaard;

Wel zorgloos, maar niet los van geest,
En min vrijmoedig dan bedeesd:

Zie daar mijn zangsters aard.

Voor ieders ooren zingt zij niet,

Dan tegen dank geprest;

Maar als geen mensch haar stem bespiedt,
Dan schatert en dan schalt haar lied,

Dan zingt zij altoos best.

Dan dringt zij mij een traan in 't oog

En roert mijn ziel naar lust,

Of voert mijn geest verrukt omhoog,
Of lacht mijn oogen vrolijk droog

En wiegt mijn hart in rust.

[p. 190]

 

Somtijds (en 't staat haar gansch niet schoon)

 

Verlokt haar zucht naar eer:

 

Dan spant ze een hoogen heldentoon,

 

Maar eigen afkeur is haar loon:

 

Haar stem is veel te teer.

 

 

 

Maar als 't ontloken veldplantsoen

 

Haar uitlokt naar de streek;

 

Maar als zij hukt in 't hangend groen,

 

Dan zingt zij, als de vogels doen,

 

En murmelt met de beek.

 

 

 

Of speelt zij 't heil der echte min,

 

Verrukt en blij te moê,

 

Of stelt zij voor mijn zoet gezin

 

Een hart- en huislijk toontjen in,

 

Dan knikt mijn ziel haar toe.

 

 

 

Teerhartig en aandoenlijk zacht,

 

In lief en leed mij waard;

 

Somtijds verleid door valsche pracht,

 

Maar tot haar eenvoud weergebragt:

 

Zie daar mijn zangsters aard.