Anansi komt naar Nederland

Regelnummers proza verbergen

[p. 37]

De nachtbloem die niet bloeien mocht

1‘Binnen!’ riep Anansi, de spin, toen er aan zijn deur geklopt werd.

2Sprinkhaan probeerde binnen te hippen maar dat ging niet zo gemakkelijk, want hij 3sprong steeds te ver of te hoog. Nu eens zeilde hij het huis voorbij helemaal tot aan 4de waslijnen van Ma Akuba, dan weer zweefde hij er in een sierlijke boog overheen. 5Uiteindelijk kwam hij terecht in de rozenstruik voor het huis.

6‘Wat heeft dat te betekenen?’ vroeg Ruth, de bloem, uit de hoogte. ‘Je stoort me in 7mijn bezigheden. Kun je dan nooit iemand met rust laten?’ ‘O, neem me niet kwalijk,’ 8hijgde Sprinkhaan, ‘ik wist niet dat u bezig was.’ ‘Ik geurde,’ zei Ruth, een beetje 9gekrenkt, ‘en dat is een zeer nuttige bezigheid.’ ‘O zeker,’ wilde Sprinkhaan zeggen. 10Maar op dat moment schepte Anansi hem op met het vlindernet dat hij voor zijn 11jongste zoon gemaakt had. Hij zette hem voor zich op tafel en vroeg: ‘Heb je soms 12een boodschap?’ ‘Het gaat over de nachtbloem die de maan niet mag zien, Anansi.’ 13‘Ach ja,’ zuchtte Anansi, ‘die arme nachtbloem, nooit zal ze haar blaadjes open mogen 14vouwen voor de maan. Ik heb ook met haar te doen, Sprinkhaan, maar wat kunnen 15we er aan veranderen? Het is nu eenmaal zo.’ ‘Ja maar... ja maar...’ ‘Wat heb je toch 16Sprinkhaan?’ ‘Als de maan een krans heeft, mag je toch een wens doen?’ ‘Dat zei 17Ruth ook,’ mijmerde Anansi. ‘En nu wilde ik...’ ‘Je hebt een groot hart, kleine 18Sprinkhaan. Ik ga iedere dag meer van je houden, wil je dat geloven!’ Sprinkhaan 19bloosde en dat was een gek gezicht, want hij had niet eens echte wangen.

20Op dat ogenblik boog Ruth zich over de nachtbloem. Ze streelde haar zijige blaadjes 21teder. Het leek wel alsof ze haar lief had. De bloemen stonden met gebogen hoofd 22voor haar naakte voeten te slapen. Eentje had zijn kraag opgezet want het dauwde 23een beetje. Een madelief leek wat op een elfenkorfje met een fijn rood randje. Ook 24was er een paddestoel met een vreemde spikkelhoed die leek te gloeien. Graspluimen 25wuifden tegen elkaar en een klokbloem klingelde een lief liedje. En tussen hen in 26stond de nachtbloem die de maan niet mocht zien. Zij alleen kon niet slapen omdat ze

[p. 38]

27zo verdrietig was. Wel boog ze het hoofd want ze had een knik in haar stengel, maar 28de schone dromen gingen aan haar voorbij. Wat moeten dromen beginnen met een 29bloem die niet kan slapen in zo'n heerlijke nacht, waarin de maan al haar kransen 30omgedaan had?

31Sprinkhaan stootte Anansi aan. ‘Ja,’ knikte Anansi, ‘ik zie haar wel.’ Voor de eerste 32keer in zijn leven pinkte hij een traan weg, zo had hij te doen met de nachtbloem en 33met Ruth, die nog steeds haar mooie hoofd over de nachtbloem heen boog.

34Op dat moment klonk er een eigenaardig geruis in de koninklijke Kankantrie, die zijn 35kruin boven de andere bomen uitstak. ‘Hoort u dat?’ fluisterde Sprinkhaan sidderend. 36Anansi knikte en stapte op de heilige boom toe. Heel zachtjes fluisterde hij hem iets 37in. Het was zo stil dat je de klokbloem duidelijk kon horen luiden en de nacht was zo 38helder dat de wereld van zilverschuim leek. De maan, met al haar kransen om, keek 39vriendelijk neer op de nachtbloem en op Ruth. ‘Doe je wens dan maar!’ ruiste de 40Kankantrie. Het klonk als de muziek van de heilige trommels op het dansfeest voor 41de Grote Geest van alle Kruiswegen. ‘Dat de nachtbloem dan alsjeblieft de maan mag 42zien,’ zei Sprinkhaan, erg zenuwachtig. ‘En dat ze lekker mag ruiken zoals geen van 43haar zusters,’ voegde Anansi er aan toe, ‘om Ruth te troosten als ze 's nachts niet kan 44slapen, omdat haar hartje naar het verre Afrika trekt.’

45En zie, de nachtbloem vouwde haar blaadjes open en bloeide als een verheven 46koningin in de witte nacht. Ze was zo schoon, dat Anansi ervan moest zuchten en 47Sprinkhaan een traantje wegpinkte. Ruth snoof de heerlijke geur diep op. In haar 48ogen kwam een blijde glans. Het leek alsof ze nog mooier werd dan ze al was. Hoog 49aan de hemel knikte de maan tevreden. In de Kankantrie klonk weer het vreemde 50geruis.

51Ruth stond op om Amadeus te zoeken. Hij zat aan de rand van het suikerveld te 52peinzen. ‘Kom,’ wenkte Ruth hem, ‘ze bloeit en geurt.’ Amadeus kwam en sloeg zijn 53arm om haar schouders. Samen knielden ze neer onder de hoge Kankantrie. ‘We 54hebben haar zo lief,’ spraken ze als met één stem. De Kankantrie zegende hen. ‘Ik 55hou zoveel van Ruth,’ sprak Amadeus en zijn stem klonk als muziek het hele bos 56door. ‘En jij, Ruth?’ vroeg de geest van de Kankantrie. Ruth boog haar hoofd naar

[p. 39]

57dat van Amadeus over. ‘Wanneer het zo met jullie gesteld is, mogen jullie met elkaar 58trouwen,’ ruiste de Kankantrie plechtig. Amadeus zoende Ruth op beide wangen.

59Sprinkhaan maakte van vreugde een sprong, zo hoog als hij er nog nooit één gemaakt 60had. Anansi spon een web van het fijnste spinsel en hing dat om Ruths schouders.

61Het stond haar koninklijk. De nachtbloem geurde haar heerlijkste geuren. ‘Pluk me, 62Ruth,’ lispelde ze, ‘en steek me in je haar. Ik hoor voor altijd bij jou en Amadeus.’

63Ruth plukte de nachtbloem en stak die in het haar. Een fijne geur woei om haar 64hoofd en om dat van haar man.

65Anansi was de eerste die hen feliciteerde met hun geluk. Kort daarop kwam Tyotyo 66aangevlogen. Hij was helemaal buiten adem. ‘Waar zijn Ruth en Amadeus?’ zong hij, 67‘ze moeten ogenblikkelijk thuis komen. Hun meester wacht op hen. Ze moeten direkt 68aan het werk.’ Amadeus en Ruth lieten elkaars arm los en gingen naar hun meester, 69maar Ruth liet de bloem wel in haar haar zitten.

70Zodra de zon opkwam sloot ze haar blaadjes. Niemand zou kunnen zeggen: ‘Kijk, 71Ruth heeft een bloem in haar haar,’ want het was geen bloem, maar een knop die de 72kleur van Ruths haar had.

73Toen de zon echter onderging en Ruth de vlechterij mocht verlaten, ontvouwden de 74blaadjes zich en straalde de nachtbloem in al haar glorie. Fijne geuren zweefden om 75Ruths hoofd en iedereen die haar zag, verheugde zich in haar geluk.

76‘Het is de nachtbloem die niet bloeien mocht,’ zongen de mensen tijdens het werk op 77de plantages en in de bossen. ‘Ruth heeft haar geplukt en ze staat haar goed,’ zongen 78de mensen in de stad en in de dorpen. ‘De heilige Kankantrie schonk haar de zoetgeurende 79nachtbloem en Amadeus erbij. Wie stemde de geest van de Kankantrie zo 80goed? Was het Sprinkhaan of Anansi? Wie zal het zeggen, wie zal het weten, 81ooooeeeoooo! Heilige Kankantrie ooooeeeoooo.’ Zo zongen de mensen in heel 82Suriname van Anansi en Sprinkhaan, van Ruth en Amadeus, en van de Heilige 83Kankantrie.