|
| |
| |
| |
Diel 2
Febrewaris oant oktober 1387
| |
| |
6 De geiten
Nae zyn wyffs doot, anno duisent drie hondert seuen ende tachtich, den derden dach Februarij, reisde heer Rienick van Sneeck nae Hierusalem...
It lânskip rûn omheech, waard nei it suden ta heuvelich en like troch de útsprutende beammen op in see mei grutte ljochtgriene weagen. Tusken de bosken leine hjir en dêr donkere stikjes boulân, dêr't de ploech ûnregelmjittige fuorgen yn wrotten hie. Tichtby de doarpen wiene de boeren al oan it siedzjen, as ferwachten se dat ûnder de rook fan har eigen klinten de grûn de measte en bêste frucht opsmite soe.
Doe't se it lûd fan hynstehoeven hearden, draaiden se it gesicht nei it sânige paad, nijsgjirrich en wantrouwich tagelyk. Ferwachten se nei de lange winter de rintmaster om har earmoedich spul troch it gat te sjen? Of noch slimmer: mei de oankundiging dat de lêsten fan 't jier ferhege waarden fanwegen in nij kriichsaventoer fan har hear? It folk sykhelle ferromme doe't it seach dat it twa frjemde reizgers wiene, nei't it like in foarnaam hearskip en in foech jonge. Se fierden in ektra hynder mei, dat bepakt wie mei in sealkiste en -tassen. Doe't de boeren de beide reizgers op 'e rêch seagen, glimken se. It opnaaide krús op 'e mantels fernijde har dat it pylgers wiene.
Boerefolk op it lân, it rôp by Rienk Bockema it byld op fan syn earste reis nei Noardwâlde, doe't de boeren op it leechlân oan de eastkant fan De Fluezen it hea op twatsjillige karren loegen. Dy middeis hied er in kowe-oer yn de mûle nommen en toarstich in pear swolgen molke út it jaar sûge.
| |
| |
Hy seach om him hinne, mar yn gjin fjilden en wegen wiene yn dizze oarde kij te bekennen. Oan de sydkant fan in klinte waard er in skiep mei twa lammen gewaar, dy't begearich oan de oeren fan de mem loeken. Hy besocht mei de tonge de lippen wiet te meitsjen, mar dy lei him as droech lear yn de mûle. Doe taaste er nei it seal, heakke de krûk los en sette dy oan de mûle. De pear swolgen wetter wiene net genôch om de toarst te ferslaan.
‘Leech,’ sei er.
Nêst him seach er de beweging fan Ygo, hastich en tsjinstber as altyd, wannear't syn hear in wink joech. Hy skodholle, doe't de jonge him syn eigen krûk tarikte.
‘Wy komme aansen wol by in beek,’ sei er, ‘en oars reagje wy de lammen by it skiep wei.’
It wie de earste kear dat de jonge lûdop lake. Yn de wiken dat se no al op 'en paad wiene, hied er suver allinnich mar antwurd jûn op 'e stelde fragen, wol freonlik, dat is wier, mar sûnder in eigen ynbring. Rienk hie him de lêste tiid wat langer wat faker ôffrege oft er Ygo Jongema wol meinimme moatten hie nei Jeruzalem. Mar no't dy lake, naam er syn trekken waar: ‘Sa sjogge wy nochris wat fan de wrâld, hen?’
‘Ja,’ sei Ygo en oan syn lûd koed er fernimme dat er it miende.
‘Hiest fansels leaver mei op krúsfeart gongen, sa't earst de bedoeling wie... myn ûnthjit op it feest, witst noch wol?’
It wie efkes stil, doe sei er: ‘Mei in pylgerreis dogge wy ek goed wurk...’
‘Wy? Do hiest it ek sûnder krús op 'e rêch ôf kinnen, ik bin it dy't it boetekleed draacht. Do net!’
Hy seach dat Ygo oant yn de hals kleure en wist net wat er missein hie. Gong de jonge in fertroulik petear út 'e wei?
‘Of skammest dy om nêst in pylger te riden?’
Ygo skodholle heftich en sei suver flústerjend: ‘Fansels bin ik ek in pylger... as myn hear boete docht, doch ik dat ek.’
Rienk stjoerde it hynder deun nêst dat fan Ygo, lei him de hân op
| |
| |
it skouder en sei: ‘Wy komme tegearre yn Jeruzalim en sille ek tegearre Snits weromsjen, dat ûnthjit ik dy!’
De ûnferwachte dea fan Bot hie syn bloed, tin wurden troch de maitiidsdriften en de plannen foar de krúsfeart, bestjurre as waard it wer winter. As ferstive lei er yn de tsjustere nachten te wachtsjen oant de skym fan Lúsjefer troch de keamer doarme en him ynflústere dat it mei gauwens syn tiid waard om de dea rjocht yn de eagen te sjen. Hoe koe in ridder him op ierde rêde, no't syn wiif net mear soargje koe foar in folle jildponge? Sûnder jild gjin krúsfeart, sûnder krúsfeart gjin befrijing fan Jeruzalim en sa bleauwen de hillige plakken, dêr't de fuotstappen fan Marije en har Soan stiene, yn 'e hannen fan de Turken.
‘Ik wol dy dêrfoar tanksizze, Rienk Bockema,’ hearde er Lúsjefer gnyskjen, ‘want do bist myn helper, do en ik soargje foar ferwidering... Twa fjochtsjende swarte klysters yn de tún fan it Johanniter kleaster, witst noch wol? Hie dy âlde muonts Martinus it doe net oer de fallen ingel, de satan? Wolno, hjir bin ik! Ik soargje foar de ferwidering tusken himel en ierde, tusken Kristus en syn breid. En do hast it oprêden om sa stadichoan ek by dyn breid, Bot Sickinga fan Goaiïngea, wei te libjen oant de dea derop folge. Goed dien, ridder-haadling fan Snits, nea silsto Jeruzalim, de stêd fan David, sjen!’
Oan de hjerst ta hied er wraksele mei de satan oant dy syn wurden him op 't lêst dreauwen nei it iennige plak dêr't syn siel noch rêden wurde koe fan it ivige fjoer, it bychthokje oan de noardkant fan de Martinustsjerke. Hoewol't er him op 'e wei dêrhinne opsletten hie yn syn eigen bestjurre geast, miende er yn de Merkstrjitte de skym te sjen fan Lipkje fan Goaiïngasweagen. En noch skrinender waard de pine fan syn skuld, doe't de gleonens fan syn driften har mongen mei de kjeld fan de ferwidering. Yn it bychthokje socht er skrutel de eagen oan de oare kant fan it fjouwerkant en nei't dy glimke hiene, wist er dat der noch hoop wie.
| |
| |
‘Ik meitsje it faker mei dat de dea fan de frou de man úteinlik nei it bychthokje fiert,’ sei pastoar Jehannes, ‘as de dea west hat, komt it skuldgefoel der op 't lêst efteroan.’
Dat sizzen bêde syn deadseangst justjes del en stammerjend sprate er syn libben mei en sûnder Bot foar de pastoar út; dat de kar fan syn âlden foar de dochter fan Fekke Sickinga en Lamkje Roorda net dy fan him west hie; it trochdriuwen fan syn eigen sin om op 'e krúsfeart nei Rhodos, wylst Bot swier wie fan Hisse; de ferwidering tusken him en syn frou nei de berte fan Hylck om't syn langstme nei in soan fergees wie; syn mislearring as heit, hoewol't er syn dochters in gurle mei sulverwurk jûn hie...
‘En omdat ik Bot fertocht dat se yn en bûten de stinzen fan Snits har heil socht, ha 'k har derop útstjoerd om it belestingjild foar de krúsfeart op te heljen,’ besleat er syn bycht.
‘Is dat alles?’ frege pastoar Jehannes.
Hy fernaam dat it hert him begûn te jeien en wylst er betocht dat er net ûntkomme koe oan it opbychtsjen fan syn oare sûnden, briek it swit him út.
‘Soms ha de driften fan it lichem my behearske,’ sei er flústerjend.
De pastoar bûgde justjes foaroer en glimke as dielden se in geheim.
‘Myn soan,’ sei er, ‘hat God sels de minske net makke mei alles deroan en deryn, want hoe soest oars twa sûne dochters by dyn frou oanset hawwe? Nee, dat bedoel ik net... harkje goed! Witte wy hoe't Bot Sickinga ferdronken is? Wie it in ûngelok, in moard of hat se harsels tekoart dien? Witst noch fan it feest fan in jier lyn? Doe hast it ûnthjit dien dat oant de maitiid fan 1386 yn Snits en omkriten net ien fermoarde of hongen wurde soe. Wolno, wa seit ús datst dy oan dat ûnthjit hâlde kinnen hast? Dat wit allinnich God. Dêrom, Rienk Bockema, moat hjoed yn dit bychthokje ek de mooglike sûnde fan in brutsen ûnthjit klinke.’
Hoewol't dat syn skuld ferswierre, wie it foar him in ferromming
| |
| |
dat de pastoar net ynfrege hie op syn sûndige driften. Hiene dy yn de rin fan de tiid net meispile yn de ferwidering tusken him en Bot? Doe't er niis syn libben mei Bot opbychte, wiene syn driften dêryn meinommen.
‘Hoe kin ik boetsje foar myn sûnden?’ hied er frege.
De pastoar seach him in telmannich oan en sei doe: ‘Hast op datselde feest ek net it ûnthjit dien om nei Jeruzalim ta? Wolno myn soan, de penitinsje sil wêze datst foar dyn eigen gemoedsrêst takom jier in pylgerreis makkest nei de stêd fan David.’
It paad tusken de heuvels rûn steiler omheech en as it wer nei de bedelte gong, twong de skeante de wurge hynders om te draven. Yn it súdeasten riisden bergen op, driigjend as wachters foar poarten dêr't de pylgers trochhinne moasten om úteinlik te drinken oan de boarne fan de hillige tsjerke.
De beide Snitsers fearren op doe't se ûnder harren in sulveren streamke seagen, dat tusken de heuvels troch bochte. De hynders, wiet fan it swit, stieken de kop omheech as rûkten se wetter en pûsten de azem mei triljende lippen út.
‘As wy dronken ha, sykje wy in kleaster op foar de nacht,’ sei Rienk, ‘de hynders moatte wenne oan de hichten, se binne oanein.’
Sels fernaam er ek dat de lange dagen op it trajekt by de Ryn lâns syn krêften oantaast hiene. Kaam it fan de driuw om sa gau mooglik it Hillige Lân te berikken?
‘Of bisto net wurch?’ frege er.
‘As ik dronken ha, soe ik wol fierder kinne,’ sei Ygo.
Rienk glimke, want oan no ta hie syn reisgenoat him as in trouwe skyldfeint skikt nei de plannen fan syn hear. De jonge mocht dan wat stil wêze, hy soe him folgje en tsjinje wêr't er ek hinne gong. Hy hie it troffen mei de soan fan Sjoerd Jongema.
Se stapten ôf by de beek, fierden de hynders nei de kant en dronken tagelyk mei de bisten fan it iiskâlde wetter. Dêrnei leine se in
| |
| |
amerij op 'e knibbels en spielden it stof fan it gesicht. Ynienen stûken de bewegings, beide stoarren se nei de midden fan de ûndjippe beek, dêr't mei hoarten en stjitten in jonge geit foarby dreau. Sa út en troch draaide it kolkjende wetter by in streamfer-snelling it bist om en stieken de poaten in telmannich omheech. Yn de bocht fan de beek bleau it bist foar in oerhingjende wylgetûke stykjen.
Hoewol't Rienk Bockema it lyk yn de Frjentsjerterfeart net sjoen hie, om't it by syn weromkommen al yn it kleaster fan de Johanniters lei, rôp de deade geit by him it byld fan syn ferdronken frou op. Hoe faak hied er Ygo wol net befrege oer syn ûntdekking op dy middei nei Marije-Ljochtmis. Mar hy krige der oars net út as dat it lichem tusken de deade reiden mei de holle ûnder wetter lei. Dat se harsels tekoart dien hie, woe him net oan. It koe net om har en net om him. It soe himsels, fanwegen de krinking dy't er har oandien hie, ek meifiere nei it fjoer dat ivich baarnde foar selsmoardners. It swit briek him út. Wylst er noch altyd nei de geit stoarre, betocht er dat it in ûngemak west hie, in traap fan it hynder dat op 'e kletter sloech. Mar tagelyk wist er dat de merje fan Bot sa mak wie as in laam dat tefreden dronk by it skiep. Doe bleau der mar ien mooglikheid oer: sy moast fermoarde wêze, mei de holle yn de feart treaun oant it kâlde wetter har it libben benaam.
Hy draaide him mei in hoart om. Ygo stie by de hynders, mei de rêch nei him ta. Wêrom hie de jonge him ôfkeard en gjin wurd smoarch makke oer de geit? Hy fielde oanstriid om wat him troch de holle gisele, út te sprekken, mar hoeden frege er: ‘Wat tinkst, hoe soe de geit yn de beek rekke wêze?’
Ygo draaide de holle stadich oer it skouder en sei: ‘Hy hie in read plak yn de hals.’
It antwurd ferbjustere him, om't er de wûne sels net sjoen hie en it bloed op ditselde stuit beskôge as in teken dat ek Bot fermoarde wêze moast. Wer seach er tsjin de rêch fan syn feint oan, in
| |
| |
muorre dêr't al syn fragen oer har dea op ôfketse soene. Doe't er him omdraaide om noch ien kear nei de geit te sjen, wie it plak by de wylgetûke leech. De stream hie it deade bist meinommen. It wie krekt as spielden dêrmei ek de bylden yn syn eigen holle fuort en dêrfoar yn it plak kaam syn fêst foarnimmen om Bot yn frede rêste te litten oant er weromkaam yn Snits.
‘Kom,’ sei er, ‘wy sykje in kleaster op.’
Se stieken op in ûndjip plak de beek oer en rieden efterinoar op in smel paad, dat deun nêst it sjongende wetter rûn. It lûd, dat him mei de stappen fan de hynders mong ta in rêstjouwende meldij, brocht Rienk wer yn it lykwicht. De spanning op it gesicht fan Ygo wie ek fuort, mei in glimk om de lippen seach er nei it streamende wetter. Op it plak dêr't it paad ôfbûgde en omheech rûn tusken it beamteguod, liet Rienk de eachopslach meiglide en hy waard op 'e hichte gebouwen gewaar en in toer, dy't fier boppe de muorre útriisde.
‘Wy treffe it,’ sei er.
Doe't er gjin antwurd krige, seach er efterom. Ygo stie by it wetter en wiisde.
‘Se hawwe noch in geit deamakke,’ sei er.
Hoewol't it bist al foarby dreaun wie, koe Rienk it reade plak oan de hals noch dúdlik sjen.
Doe't Rienk Bockema de klopper op 'e swiere ikehouten doar falle liet, begûn de kapelklok te lieden. It moast de oprop foar de fesper wêze, want de muontsen dy't op 'e steiger stiene en fan grutte klompen stien in muorre mitseien, leine de troffel del, sloegen it stof fan de pij en klafteren drok pratend nei ûnderen. Sa't it like hiene se foar hjoed de put derút.
Om't de Snitser pylgers yn de wiken dat se troch it Dútske Ryk reizgen, stadichoan wend rekken oan de taal, heinde Rienk in wurdmannich op oer Gods straffende hân dy't ta bloei wie fan it kleaster. Hy bûgde oer nei Ygo en frege oft dy ferstien hie wat se
| |
| |
seine, mar foar't de jonge antwurdzje koe, swaaide de doar iepen. In pear jongere muontsen namen glimkjend de leie fan har oer, wylst de oaren har meifierden troch de kleastergongen nei de kapel.
In âldere muonts, nei alle gedachten de lieder fan de bouploech, tikke de pylgers op it skouder en frege flústerjend wêr't de reis hinne gong, nei Rome of Jeruzalim. Doe't er it antwurd fan Rienk hearde, sei er earnstich dat se yn dit kleaster feilich wiene en dat Gods straffende hân har op 'e reis nei de hillige stêd grif net reitsje soe. Foar de twadde kear heinde Rienk de driging op en hoewol't de muonts kleaster en pylgers útsletten hie fan Gods straf, fielde er him net op syn gemak.
Doe't se yn de kapel kamen, dy't heech boppe de hollen opriisde en ryk fersierd wie mei skilderingen en bylden, skode er ûnrêstich yn de bank dy't him en Ygo oanwiisd waard. Hy liet de eagen oer de rigen muontsen glide, dy't as swarte fûgels weidûkt sieten yn de fearren. De measten hiene de hannen tsjininoar, de fingers omheech en wiene yn djippe meditaasje. It foel him op dat der safolle jonge muontsen tusken sieten, jonges noch mar, dy't it skearmes noch nea oer kin of wang skrabe hiene.
Ynienen galme it swiere lûd fan ien fan de muontsen troch de kapel en, as in swarm protters yn de hjerst, kamen de pijen tagelyk omheech. Daliks klonken hegere stimmen op en doe't dy har mei de earste ta in harmoanysk akkoard ferbûn hiene, briek it sjongen los, krêftich as de wyn dy't ûnferwachts yn in fûle bui opsetten komt.
Rienk taaste út 'e eachhoeken wei it gesicht fan Ygo ôf, mar fûn dêr neat fan de ûnrêst op dy't himsels pleage. De jonge hie de eagen ticht en sa út en troch skokte syn holle foaroer as rekke er efkes yn de slomme. Doe't er by de libbenen gjin rêst fine koe, socht er syn heil by de bylden, de earnstige apostels dy't yn har lange mantels foar de pylders stiene, oant er yn de fierte, oan de rjochterkant fan it alter, de Hillige Frouwe mei it Bern skimerjen
| |
| |
seach. En noch grutter waard syn ûnrêst, om't er fan it plak ôf dêr't er siet, har net folslein yn it each hie. Wie it net in teken fan Unheil dat yn de kapel dêr't muontsen as swarte fûgels songen, Marije har foar him ferburch?
En wylst it sjongen him oer de holle holdere, bea er: ‘Leave Frouwe, doe't ik Snits ferliet, rekken de frouwen út myn libben wei, mar bliuw Jo by my en beskermje my tsjin kweade machten dy't ús yn dit lân bedriigje.’
In healoere letter sieten se tusken de muontsen yn it refter, dêr't allinnich it tikjen fan de leppels it monotoane foarlêzen út 'e Hillige Skrift fersteurde. Foar har lei in lapke fleis tusken grutte beannen, dy't troch it lange wachtsjen heal ôfkuolle wiene. Hoewol't Rienk ornaris oan de ein fan de dei roppich wie, pluze er no wat yn it miel om. Foaral it fleis, dat him de geiten foar eagen brocht, wearzge er fan.
De âldere muonts, dy't Rienk foar de fesper oansprutsen hie en no as gasthear tusken him en Ygo yn siet, bûgde fansiden en frege flústerjend oft er miskien wat ferreizge wie. Doe't Rienk skodholle, sei er mei in ûndogens glimke yn de eagen dat se lokkigernôch gjin Joad wiene, want dan misten se it lapke bargefleis en boppedat drige der foar...
Hy swei ynienen, om't de foarlêzer opseach fan it boek en de measte hollen nei de prater draaiden. Dy bûgde foaroer en iet hastich troch. Op 'e nij hie Rienk wurden opheind dêr't er gjin fet op hie, mar dy't nei alle gedachten yn de rige fan wat se dy deis sjoen en heard hiene, thús hearden. Hy lei de leppel del en roerde gjin bean mear oan.
Doe't it refter leech rûn, pakte er de muonts by de mouwe en frege: ‘Foar wa drige der wat?’
‘Sit der mar net oer yn,’ sei de muonts, ‘pylgers reizgje ûnder de beskerming fan God, mar syn hân slacht it folk dat yn sûnde libbet.’
| |
| |
Doe't Rienk him freegjend oanseach, ferfette er: ‘Hat de Al- machtige it folk yn de jierren fyftich net straft mei de pest? De dea doarme as in swart meunster troch gloppen en stegen, sloep oer it fjild en krong yn boerehuzings en klinten. Ridder en boer, ryk en earm, kristen en Joad, gjinien ûntkaam oan syn deadlike greep. De Joad ek net, want it sizzen wie dat Godsels de Joaden dy't de grime fan it folk ûntflechtsje koene, straft hie mei de swarte dea foar de misdieden, de kristenen oandien. Sy soene de boarnen besmet hawwe mei it gif dat se makken fan spinnen en ûlen, mongen mei it hert fan ûntfierde kristenbern en hillige hostys...’
De muonts prate stadich, makke gebearten as er seach dat de beide pylgers him net folgje koene en wachte sa no en dan in amerij. Ynienen loek er harren yn in gloppe, dêr't yn in nis in byldsje fan de Hillige Frouwe stie.
‘Leave Marije,’ bea er, ‘hoedzje my derfoar dat ik de Joaden hjoed de dei beskuldigje soe fan moard, no't mannichien wer siik rekket... mei it in goarre wêze dy't oerwaait. Mar haw tank, Hillige Frouwe, dat âlden har soannen as novise yn ús kleaster ûnderbringe, dat se net oantaast wurde troch watfoar sykte dan ek. Want tichtby Jo is it minskebern ommers feilich?’
‘Watfoar... sykte?’ stammere Rienk.
‘Sit net yn noed,’ sei de muonts, ‘want in pylger dy't ús Leave Frouwe heechachtet, reizget ûnder har beskerming.’
‘Wa beskuldiget de Joaden fan moard?’ frege Ygo ynienen. De muonts lei de finger op 'e lippen en flústere: ‘Yn de stêden oan de Ryn wurdt gûnze dat der samar ynienen bern weiwurden binne, ûlen yn deadsneed skreauwe en it wetter út 'e boarnen oars smakket, begrypste?’
Ygo skodholle en frege: ‘En dat soene de Joaden dien ha?’
De muonts loek oan de skouders en sei glimkjend: ‘Yn dit kleaster wurdt dy beskuldiging net utere en de novisen hâlde de hannen skjin fan it geitebloed en... fan dat fan de Joaden sels... mei
| |
| |
de Leave Frouwe in pogrom ferhoedzje.’
De muonts sloech in krús en makke in bûging nei it byldsje.
Rienk fernaam dat it hert him begûn te jeien, hy sykhelle djip en sei: ‘Yn de beek dreauwen ek deade geiten.’
‘Kom,’ sei de muonts, ‘jim sille wol wurch wêze, ik sil jim de sel wize.’
Yn it tsjuster fan de sel lei Rienk mei de eagen wiid iepen. Hy fernaam amper de hurde planken fan de brits, dy't troch it tinne laachje strie hinne syn wurge spieren ferstiven. Doe't syn eagen oan de nacht wend wiene, koed er de planken boppe him dizenich ûnderskiede. It duorre net lang of de eachlidden begûnen him te triljen en om't syn betize geast ek yn heftige beweging wie, werkende er boppe him de omkanten fan syn eigen stins, de skimen fan syn beide dochters en dy fan Reynke Donia. Hy koe noch net gewaarwurde wat se boppe him krekt diene.
Hy hie mei Hisse en Hylck nei de beïerdiging fan Bot om de tafel yn de hearekeamer sitten, sy mei reade eagen en swijend, hysels sykjend om wurden, as heit mei syn hâlding ferlegen. It earste wat er sein hie, wie: ‘Jimme binne net lyts mear, dêr moatte wy de himel foar tankje.’
Se hiene him oanstoarre, mei eagen fol ûnbegryp en Hisse flústere op 't lêst dat sy en Hylck har mem misten. Yn de toan lei it stille ferwyt fan syn skuld oan har dea: as hy har der net op útstjoerd hie om jild te foarderjen foar syn eigen aventoerlike krúsfeart, soe se noch libje.
‘Harkje ris,’ sei er, ‘as jim mem noch libbe, soe se my net tsjinhâlde. Wa seit dat ik dit jier net op krúsfeart gean?’
Se hiene syn wurden mei bûgde holle oanheard, like drôf en stil as earder. Doe wie de doar iepen gongen en Reynke Donia stie dêr breedút, steil as foarhinne, krekt as hie de dea fan de skoan-dochter har wer ta stinsfrouwe makke.
‘Hoe komt it dan mei Rodenboarch?’ frege se koart.
| |
| |
Hy preau daliks har talis, riisde oerein en wylst er nei Hisse wiisde, systere er grimmitich dat syn âldste dochter ferstannich genôch wie om by syn ôfwêzichheid de saken waar te nimmen.
En om't Hylck har talei op hynders, soe sy de stâl op har noed nimme. Ferfoel Rodenboarch al ta in púnheap, wat de Hillige Frouwe ferhoedzje mocht, en der bleau gjinien oars oer as Reynke Donia, dan koe sy op 'e resten fan de stins de baas spylje.
Hy hie ferwachte dat er mei it útsprutsen fertrouwen yn syn beide dochters de slach wûn hie, mar dy kamen ek oerein en ferlieten mei har beppe de hearekeamer.
Op 'e houten planken boppe Rienk Bockema kaam beweging. Twa skimen stieken de earms nei foaren as rôpen se syn help yn. ‘Hisse... Hylck,’ flústere er, ‘earme wezen, jim mem is ferdronken... jim heit is op pylgerreis, mar ik ûnthjit by de geit yn de beek dat de moardner straft wurde sil, de Joad dy't de Frjentsjer-terfeart fergiftige hat...’
Doe't it earste ljocht fan de nije dei troch it finster boppe syn holle krong, waard er kâld en stiif wekker. Hy bleau noch in amerij lizzen, taaste mei de eagen de souder ôf en frege him ôf wêr't de werklikheid oergongen wie yn de dream.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd