Minneke Poes

[p. 86]

[14]

We zakken naar den langen winter af. De dagen versmallen.

Men slurpt nu gauw met al zijn zinnen de snelverwisselende schoonheid op, om eenen schoonen oogst op te doen voor de donkere dagen, als we, na Kerstmis, weer in de stad zullen zijn.

De avondschemeringen zijn als kerkramen, de nachten kraken van de sterren. Er komt een stilte onder de vogels, en een blauwe stilte in de diepten der dreven.

Nu en dan draait een blad naar beneden. De jacht is open, en de dooders nemen glimlachend den tweeloop van den muur. Meneer de secretaris steekt een kleurig pluimken op zijn hoed, want jagen is een waardig bedrijf, en komt 's avonds met een volle tasch patrijzen terug.

Wanneer de eerste schoten door

[p. 87]

de bosschen lachen, komen overal de jagersleugens los. Hazen van veertien pond geslagen vleesch, tien fazanten met één schot neergelegd.

In dezen tijd domineert de zwarte boschwachter nog meer dan anders in de streek. Meneer de baron heeft er een geduchten boschwachter aan.

Men noemt hem: het Zwart Lam.

Een magere knots in een zwart velouren kostuum: met zwart velouren oogen en zwart velouren tanden. En zoo spreekt hij ook, donker en zacht, lijk de nachten die hij in de bosschen doorbrengt. En hij heeft een velouren hond als uit den bazar. Een die zwijgt, maar bijt.

Het Zwart Lam heeft iets dat aantrekt lijk een spookvertelsel, iets dat stil maakt en verlegen.

De kinderen worden stil als z' hem zien aankomen. Ze willen en durven niet gaan loopen. En als hij hen in 't voorbijgaan soms over hunnen vlaskop streelt, huiveren ze tot in hun teentjes, en t'huis stoefen zij dat het

[p. 88]

Zwart Lam hen gestreeld heeft. Men hoort hem nooit aankomen. Ineens staat hij voor u.

Als men alleen in de bosschen is, kan men hem alle minuten verwachten, maar in heelder uren krijgt gij hem niet te zien. Probeer het maar eens om een tak af te snijden voor een wandelstok, dan hoort gij zijn zwarte stem als inkt door uw lijf loopen. ‘Afblijven, dat is niet van u.’

De stroopers mijden hem. Zij weten dat hij naar hunnen buik schiet. En de meisjes hijgen naar hem. ‘Och, zoo nen hevige zwarte.’ Wat de kleur kan doen!

Hij is moeilijk los te krijgen. Maar als men zegt: de secretaris zegt dit en zegt dat, dan hommelt hij: ‘De secretaris? Die weet er niets van. Die met zijn sluipwesp, spinnekop, en mierenleeuw. Praat, kinderpraat. Die duimzuiger!’

‘Hoe is 't dan, Lam?’

‘Hoe?’ vraagt hij in de war. ‘Met zoo'n vodden houd ik mij niet

[p. 89]

bezig, met zoo'n klein dingen...’

Neen, hij kan het niet zeggen. Hij is te veel in de stilte, en als hij spreekt zijn z'n woorden lijk geweerschoten, die nat geworden zijn. Maar als het de jacht of daaromtrent betreft, dan kan hij spreken. Kort, knap-af, ineens-door en grootsch. Om dan weer lang te zwijgen. Een gordijn, dat eens rap open en toe schuift, maar veel heeft laten zien.

Zoo zal meneer de secretaris u in 't lang en 't breed uiteen doen, hoe de heksendans ontstaat. De paddestoelen, die in een ronde groeien.

De secretaris zal u inwijden in dat geheim, met de namen in 't latijn erbij. Men komt er geleerd vandaan. Twintig minuten natuuronderricht.

Het Zwart Lam doet het korter: ‘Als een reebok zijn water loost gaat hij op zijn voorste pooten staan met zijn achterste pooten in de lucht. Rits, zegt de reebok dan, en

[p. 90]

hij zwiert zijn eigen rond en overal waar er wat geklast is, groeien er paddestoelen. De reebok loost ammoniak. Een paddestoel houdt daarvan en daarom staan z'in den ronde.’

Na dien uitleg duikelt zijn spraak weg in een smoorwolk.

Als het over meisjes gaat, dan snuift hij gulzig de lucht op, en zegt stil een wensch, een bewondering of bedreiging. Dan spreekt hij als in een doos, om niets van de zaligheid verloren te laten gaan.

‘Om te smelten zoo'n oogen,’ of ‘Een safranen hart, ge geraakt den reuk nooit meer kwijt,’ of ‘Die zotte, die zet ik nog eens met haar gat in een biekorf.’

Hij is ongehuwd. Wat kan een boschwachter met een vrouw doen, als hij ze 's nachts alleen moet laten?

Hij zal niet trouwen. Daarvoor is hij te veel boschwachter.

Hij wil de duisternis en de stilte,

[p. 91]

de elementen, waarin hij het liefst zijn hart laat wentelen. Altijd slenteren door de bosschen, over de heide, door de vlijmendste hitte en den witsten regen. Immer smorend uit een vuistdikke pijp.

En hij zwijgt, sluipt en loert als een dier en heerscht als een harige god...

's Maandags doen de vrouwen hunnen wasch.

Dan hoor ik al eens, hier en daar, een jonge waschster aan de schuimende kuip het liedje zingen van den zwarten Zigeuner: ‘O, zwarte zigeuner, zing nog eens dat lied, maar als ik ga weenen zing het dan niet.’

Dan denk ik onwillekeurig aan het Zwart Lam, en ik ben er puntig van overtuigd, dat zij er ook aan denkt.