Minneke Poes

[p. 67]

[11]

Maar er is beweging en verdriet op het kasteel. Madame de barones haar boom is rats doorgebliksemd, gansch verkoold.

Haar boom. De boom dien zij zelf, eigenhandig, met de hulp van den hovenier, geplant heeft, toen zij met den baron trouwde.

Ja, iedereen had het gedacht dat men van ongelukken zou hooren. Daar hebt g' het al.

Meneer pastoor moet komen zien en neemt een innige deelnemingshouding aan. De secretaris wordt er bij geroepen en keurt met genepen lippen den hevigen slag: ‘Arboris finis, madame la baronne.’ Nu is er zeker niets meer aan te doen. De oude hovenier, nog steeds dezelfde, met een verbaasd gezicht, als een mug uit een teekenfilm, wordt ondervraagd en doet zijn best om zijn

[p. 68]

onschuld te bewijzen. De boschwachter schuift zwijgend bij, de twee dochters bezien wonderenhopend den pastoor, die een dunnen troost uitzucht met te zeggen, dat er ergens diep in de heide, over de vaart, een hoeve is afgebrand. Ook erg. Maar hoe zoo'n huwelijksboom vervangen?

Allen staan zwijgend rond de verwoesting geschaard.

En meneer de secretaris vindt het.

Eenige van de nog gave twijgjes afsnijden, ze scheut probeeren te laten krijgen en dan 't sterkste terug planten. 't Blijft dus dezelfde boom, 't sap is niet verbasterd, de generatie gaat voort, de pedegré is niet geschonden.

‘Bon, bien,’ glimlacht de baron. Hij legt een zalvende hand op madam haren schouder, en zegt opgelucht tot de omstaanders dat de planting zal plaats vinden met de noodige festiviteiten, zooals toen. ‘Monsieur le secrétaire, 't is gij

[p. 69]

moet zorge dat de fanfare eenige schoon pièces op hun instrument komt speel bij die schoon gelegenheid van den boomplant.’

De secretaris is spelend bestuurslid van de fanfare ‘De Kempenklank’.