Minneke Poes

[p. 27]

[5]

Menheer pastoor speelt klarinet, menheer de secretaris speelt de klein klarinet, en de koster, die lang, wit haar heeft, speelt piano, zooals de meeste kosters, en probeert ook goed te zingen.

's Zaterdags, zoo tegen licht en donkeren, als ze van den barbier komen, gaan de secretaris met zijn klein klarinet en de koster naar de oude pastorij, die achter de kerk in een hofgracht scheef gezakt staat.

Op de pastorij glanst er een zwarte piano met gele muziektanden.

Alle jaren, als de piano de schoone melodieën slecht begint te kauwen, komt de koster, om haren geliefden klankboezem, zoo noemt hij dat, weer eens op te kalfateren.

De koster krijgt dan onder het werk van het oude patersbier-op-flesschen te gorgelen.

[p. 28]

Zoo'n bier! Goed en uitgelezen met een snee boeren-hesp, die van buiten zoo zwart ziet als een schouwvager.

De koster rekt het in den geliefden boezem drie dagen.

Daar in die pastorij spelen en repeteeren zij 's Zaterdags onder hun gedrieën, heel schoone dingen van het papier.

Twee kaarsen branden aan de piano en de drie vensters staan open op den luisterenden hof.

De pastoor, gezeten aan den linkerkant van den koster, blaast zich rood op en wringt zijn oogjes toe; hij kent alle muziek seffens van buiten; de secretaris daarentegen, staande aan den rechterkant, die zijn oogen puilen uit, als van iemand die gaat verdrinken; en de koster wiegt zijn schoon hoofd en ziet al eens door de zoldering naar den Hemel, zoo engelachtig is het aan zijn hart.

Als zij tevreden zijn, en anders ook, lesschen zij den dorst en ver-

[p. 29]

frisschen zij den mond met een glas van den pastoor zijn edel, oud patersbier-op-flesschen.

Dat oude bier! Door paters, die er zelf nooit van drinken, in een abdij ergens in de dorstige Kempen gebrouwd; jaren op flesch, juist op snee, voller dan wijn, geestig van aard, goud en kristal van kleur en van doorzicht, en voorzichtig ingeduffeld, als iets zeer breekbaars in veel wattigen, wolligen schuim.

Maar pas op bij 't opendoen! Ontplofbaar en verrassend als een zevenslager.

Vijf stappen op zij of ge zijt nat tot op uw hemd.

‘Vulkanenbier,’ noemt de koster het, en gaat er ver af staan.

Menheer de secretaris is meer man en houdt de soepterrien gereed vooruit gestoken. Dat is nog al eens noodig geweest...

En ach, het bier dan met een pollepel in de glazen moeten schenken is zoo belachelijk en smakeloos,

[p. 30]

maar men kan het toch ook niet langs het mozegat weg gieten.

De pastoor glimlacht. Hij is een ervaren stoppentrekker. Hij doet een handdoek rond de bestofte flesch, en nijpt ze tusschen zijn gesoutaneerde knieën. Hij boort, en als hij genoeg geboord heeft, plettert hij de lippen opeen, trekt de oogjes wijd open en de stop uit de flesch.

Het is zuiver gelukt, ze zuchten alle drie. Het bier of beter de schuim, schuift langzaam in de schuingehouden, dikke glazen. Maar schuim is ook bier, als men maar wachten kan.

Ondertusschen kan men nog gerust een melodietje spelen. Zij doen het dan ook, en menheer de secretaris loert zijlings naar de glazen en kwispelstaart reeds binnensmonds.

Zij spelen niet slecht.

De klanken vallen door de open vensters, zij pinkel-pankelen door den hof en kruipen door de hooge haag. Die schoone, donkere haag,

[p. 31]

die zich alle vijf meter met een uitgesneden tikkenhaan heeft versierd, om menheer pastoor gedurig aan den derden hanenkraai van Sint-Peterus te laten denken.

De klanken komen tot heel ver in het schemerende land, waar moede menschen aan hun deur, of met de beenen in een droge gracht zitten, met stompe gesprekken, en met gedachten aan den aangenamen rustdag van morgen: duivenspel, velden bierwandelingen, vrijen, velokoers of ergens op beeweg gaan.

Luistert men, of luistert men niet?...

Wie zal het zeggen.

Zij hooren het immers elken zaterdag... Maar iedereen weet wanneer het gedaan is, want elk concert eindigt met de Ave Maria van Gounod.

Die Ave Maria is voor alle drie der spelers het wijdingsvolle slotstuk, het immer schooner-wordende, en steeds ontroerende lied, de diepste

[p. 32]

uiting van hunne vroomheid, de snik van hun geloof, die altijd opnieuw hun hart van aandoening doet smilten.

Elken zaterdag de Ave Maria van Gounod, door den koster gearrangeerd voor piano, klarinet en klein klarinet.

De secretaris zijn rechteroog is nat.

De koster snuit. De pastoor zucht en nijpt de kaarsenvlam dood.

De pastoor zucht, maar de pastoor zucht zoo dikwijls, het kan ook van gewoonte zijn.

Het is immers niet noodig dat men van groot geloof moet zuchten.

Wat zou een heilige dan moeten doen?

Doch de koster en de secretaris zijn muzikanten. Zij hebben een scherp gehoor, en zij weten dat hij anders gezucht heeft dan de pastoor gewend is te zuchten. De pastoor kan hen niet in de doeken doen, als hij dit peinst!...