Minneke Poes

[p. 20]

[3]

In een hoek tegen de kerk treurt hij, onder een leien dak, achter een vergaanblauwe ballustrade, de Ecce Homo, de Aanziet-den-mensch, vergeten en onaangezien van de menschen. Zij bezien hem niet. En dan heeft hij ook maar zijn hoofd, triestig van hen weggedraaid.

Het groote beeld is ijscreem-roos gekleurd, zonder één druppel bloed.

Vele Ecce-Homo's zijn bruin gerookt van de offerkaarsen, doorbakken van de vlam, en rieken er naar.

Deze heeft zeker nooit een kaars gezien. Hij wordt alleen vereerd, bezocht en bestreeld door het stof dat in zuiltjes over het dorpsplein wandelt. Het heeft zich grijs ingebeten op zijn jukbeenderen; zijn ribbenlooze borstkas, zijn ronde vrouwenarmen en zijn groote sa-

[p. 21]

mengebonden handen, waaruit een koperen riet steekt.

Schoone handen, die hij gewillig vooruit houdt, om zich gemakkelijker den purperen mantel aan te laten doen.

Doch een purperen mantel krijgt hij niet. Hij is er te leelijk voor. Met zijn hoofd zonder kin bijna en zijn verbaasde oogen, die de schilder er met potlood bijgeteekend heeft, doet hij aan, alsof hij in een plasken water zijn eigen leelijkheid ontdekt.

Ik vind hem schoon.

‘Schoon van leelijkheid!’ spot de kleermaker, die ook grafmaker is.

‘Een groot kunstenaar, die dat gemaakt heeft,’ beweer ik.

‘Door een stuk heiboer in de winteravonden afgedjangeld!’ misprijst de graf-kleermaker.

‘Juist daarom zoo echt en van 't zuiverste water!’

‘Meneer, wat een slechte goesting!’ knort hij. ‘Hebt gij dat leelijk postuur zijn voeten al gezien? Pla-

[p. 22]

dijzen! En hij bloedt niet eens, en hij heeft geen gouden telloor achter zijn hoofd, en de pinnen van de doornenkroon steken niet door zijn vleesch! Zie daarentegen eens dat Heilig Hartbeeld te midden van het plein, wat schoon krullen en wat voor rijkelijk kleed hij draagt, en hoe vriendelijk hij, met zijn armen open, elkendeen beziet. Dat is tenminste nog een deftige mensch!’

Deze arme, versmade Aanziet-den-mensch zal geen purperen mantel krijgen. Het stof zal zijn lichaam meer en meer vergrijzen.

God dank! dat zij U geen mantel geven! Want zoo zijt gij schoon, zoo zuiver als een beek. Voluit zichtbaar in uwe triestige menschheid, zooals een kinderlijke ziel U moeitevol uit een stuk hout te voorschijn heeft gehaald.

Gij zult U moeten tevreden stellen met de aureool boven de kerk, van de zonsondergangen, die hier zijn van goud en bloed, en blij mogen

[p. 23]

zijn met den goevrijdagspurperen mantel, die de heide, zoo rond September, omheen het dorp weeft. Maar wat kunt gij al schooner hebben?