Het keerseken in de lanteern

[p. 23]

Het nachtelijk uur.

Stil en zwart was het in het huis.

Marus, de gevelschilder, sliep nevens zijn zieke vrouw, die dezen morgen berecht was.

De zoon sliep op het hoogste, en de twee dochters beneden, langs achter. Ze sliepen met hun deuren open, opdat ze bij den eersten roep van vader rap wakker zouden zijn.

Ze waren allen met roode oogen gaan slapen. De doktoor had weinig hoop gegeven, maar als zij den nacht kon door krijgen, zou ze zeker wel gered kunnen worden.

Z' hadden gebeden voor het O.L. Vrouwebeeld, de kaarsen waren opgebrand, de reuk slierde nog over de donkere uitgeholde trappen naar boven. Buiten verzweeg de sneeuw alle geluid.

't Was stil binnen en buiten.

Marus lag nevens haar en probeerde wakker te blijven met te bidden, en met de bewegende schaduwen van het nachtlichtje in het oog te houden. Maar hij was onvoorziens in slaap gevallen. En de dood kwam aan het venster zien. Ze begost met het lichtje uit te blazen en de horloge stil te zetten.

[p. 24]

Het was stil en donker in het huis.

Plots kreeg Marus een schok, schoot halfwakker, en vroeg: ‘Roos hebt g' iets gezegd?’

Roos antwoordde niet, en terwijl hij met één oog probeerde wakker te blijven, met twee kon hij het niet, sliep hij terug in.

De nacht werkte zich traag voort, vol stilte en duisternis.

En weer kreeg hij een schok. ‘Roos wat is 't? Moet ge drinken?’

Roos zweeg.

Hij rilde van klamme kou, en wierd duidelijk wakker. Hij zocht naar het lichtje, het was uit; hij luisterde naar d' horlogie, ze stond stil.

‘Roos! Roos! wat is 't?’

Roos antwoordde niet.

Ineens voelde hij hoe koud zijn vrouw was. Hij betastte haar arm, als marmer zoo kil. Hij luisterde recht opgezeten over haar hoofd liggend, naar haar asem. Zij had geen asem meer.

Toen begreep hij het, sprong het bed uit, stak licht aan om te zien - maar hij deed zijn oogen toe, hij dierf niet zien.

Hij tastte naar haar hand, en hij knielde neer

[p. 25]

voor 't bed, en kuste haar koude vingers. Een snik haperde in zijn keel. ‘Rozeke! Rozeke!’ Zijn tranen vloeiden, hongen aan haar vingeren.

De kinderen! De kinderen! Hij dacht aan de kinderen. En hij zweepte op, liep naar de deur, en zijn mond stond reeds open om te roepen, toen hij het van uit den toren drie uur hoorde slagen. Hij deed zijn handen voor zijn oogen! Drie uur!

‘God hoe vroeg nog,’ zuchtte hij, ‘neen, neen ik zal de kinderen maar laten slapen tot zeven uren, lijk gewoonlijk. Dat is voor hun vier uren minder verdriet in hun leven....’

En hij deed de deur toe, en kroop terug bij zijn doode vrouw, waar hij ineengekreukeld bleef liggen weenen.