Ik zag Cecilia komen

[p. 66]

XVII

Salve regina. Stralende koningin der Hemelen. Gij die hier in deze kerk getuige waart, toen onze blikken voor het eerst op elkander vielen, laat Cecilia genezen!

Ik offer u dagelijks kaarslicht en bloemen. Ik zou nog van alles willen offeren; druiven, honing en alles wat rein en uwer waardig is.

Ik wil u daarmee niets afdingen; het is enkel om u mijn liefde te toonen. De eene liefde vergroot de andere. En waar liefde is, straalt het van wondere gebaren, van wondere vragen en wondere giften en gaven. Een kind vraagt aan zijn moeder de zon, en de moeder zegt: ik ben de zon, en het kind heeft de zon.

Laat Cecilia genezen!

Niet zoo zeer voor mij, want ik zal haar niet meer zien, maar voor haar zelve; neem ze nog niet weg.

[p. 67]

Z'is nog zoo teer in het leven als een beukenblaadje in de lente.

Ze heeft nauwelijks de zalige aanraking van de liefde gevoeld of het verdriet is reeds over haar gekomen. Laat ze niet in dit verdriet verkwijnen. Het is zoo eendig met de schaduw in de ziel te sterven.

Laat ze genezen, laat ze weer opleven, en neem den donkere van haar weg, trek ze uit de diepte, en dat ze het leven weer schoon vinde en het dankbaar vereere, omdat het haar toch den schoonen liefdedroom gegeven heeft. Het schoonste van haar leven. Laat de herinnering aan dien droom haar geluk zijn en het licht van haar hart.

Met een schoone herinnering aan iets dat eenmaal de ziel heeft volgegoten, kan het leven zoo mild en zingend worden!

Ik zal het zelfde moeten doen.

Laat Cecilia genezen!