Ik zag Cecilia komen

[p. 57]

XV

Daar op de tafel ligt de brief waarin ik meld dat ik een dezer dagen weer naar huis kom.

Mijn kamer heeft meteen een ander uitzicht aangenomen.

De twee kaders met tyroler landschappen, de kruislievenheer, en de jagershoren aan den muur hebben hunne vertrouwelijkheid verloren.

Hun schraal zieltje zong steeds voor mij hun oud, stil lied, dat mij met vrede vervulde.

Zij hadden zich in mijn leven geschoven, en als tot echte kameraden sprak ik al eens tot hen.

- Goeden morgen jagershoren, gij die misschien het halali bij het stervend damhert door het bosch hebt laten galmen, blaas nu mijn vreugde door den dag, want er is een nieuw leven over mij gekomen. Dank lijden-

[p. 58]

de Heer-God, dat mijn dagen niet effen bleven, hare oogen hebben een verhevener licht in mijn ziel ontstoken. Reine sneeuwalpen, het is alsof ik met u boven de wereld oprijs en in een andere wereld leef...

Nu zwijgen zij. Zij houden zich in en er is niets meer uit te krijgen.

- Versta reden..., zeg ik tot hen, ge begrijpt dat ik hier niet langer blijven kan... nog enkele dagen... Ik moet met haar vader nog naar de gothieke kazuivels gaan zien. Ik wil nog eens, lang, heel lang aan den plas gaan zitten... 't is daar toch dat het wonder in mijn ziel gekomen is, toen zij die bloemen bracht... Ik ga nog eens den Nonnenheuvel op, om voor altijd het fijne, verre landschap in mij op te nemen. Ik moet ook afscheid nemen van broeder portier, die mij steeds dien zuiveren lindenhoning bezorgde...

Ge ziet er is nog veel te doen, maar dan vertrek ik voor altijd, voor altijd... Ik zal u nooit vergeten, kleine oude dingen... Ik ben hier toch zoo gelukkig geweest. Ge weet het... Ach, dat ik dit geluk moet loslaten... en verder gaan, en verder gaan. Neen wij kunnen bijeen niet komen, het water is

[p. 59]

veel te diep... Kom laat ons daar liever niet over spreken, dit verstaat ge toch niet...

Maar God aan 't kruis verstaat mij wel. Hij beziet mij met een oog vol goeden wil, maar hulpeloos.

De beschimmelde jagershoren vult zijn holten met mijn woorden, als om ze op een donkeren nacht weer uit te blazen; en de sneeuwtoppen van de tyroler landschappen luisteren, maar ze zijn te hoog en te blank om het menschelijk verdriet te verstaan... Ik wil slapen, slapen. Ach, altijd kunnen doorslapen, en Cecilia in mijn droomen nader zien komen, immer en immer nader zien komen, met de bloemen in hare handen, en het nieuwe wonder in hare oogen.

Wie het geluk van het leven niet krijgt, zoekt het in zijne droomen.