Ik zag Cecilia komen

[p. 16]

VI

De zon verambert in het dalen. Zij kittelt stralen uit de vensterkens der leemen hutten. Heel de Kempen staat in gouden glorie.

De witte abdij-toren stijgt als een paaschkaars boven den heuvel der mastebosschen. De witte toren zingt. En zijn lange klokkenklanken trekken groote cirkels over het landschap.

En als elken avond ga ik door de donkerende dreven, door die klokkenklanken heen, naar den avondgroet van Onze lieve vrouw.

Zoo als altijd ben ik weer alleen in de lange kerk.

Ginder in het koor heffen de paters, in wijde witte gewaden, de Salve Regina aan.

In de hooge ramen verwijlt een was-geel licht; een blauwe schemer omdonst de fruit-

[p. 17]

korven op de muren en de strakke ivoren gestalten van de paters.

Hun gezang toovert een perelmoeren kathedraal op, waar in elk der duizend nissen het leliënbeeld der moeder-maagd te blinken staat.

In vereering opgenomen zing ik zacht den hymnus mee: ‘Ik groet u, stralende koningin der hemelen...’ en mijn hart voegt er bij: ‘ik groet u, mijn Roelinde!’

Achter mij piept tergend een der zijdeuren van het portaal open. De schoonheid barst. Het is alsof men een Brugsche kant scheurt. Ik zie nijdig om naar die deur.

Er komt een dun meisje binnen, dat aan het wijwatervat blijft staan.

Ik ga weer op in het gezang. Dit meisje heeft zeer blonde haren, denk ik, en ik zie nog eens rap om, om mij te overtuigen of ze wel zoo blond zijn als ik mij voorstel.

Het glanst als koperen vaatwerk en meteen zie ik dat ze groote lichtblauwe oogen heeft.

Zij heeft een tak van witte bloemen vast. Ze knikt me, geloof ik, toe.

Ik wil mij weer in het gezang mengen, doch het lied schemert uit... en dan is er een flu-

[p. 18]

weelen geluidloosheid, waarin de paters achter elkaar wegglijden in de holte van het klooster, als om nooit meer weer te komen.

De stilte is nu broos en donker rond den rooden druppel vuur, die voor het altaar glinstert.

Dit is voor mij immer een zalig uur.

Dan wordt het ook zoo wijd en stil in mij.

Ik weet het, ik ben slechts een speldeprik in de oneindige ruimte en toch is het alsof alles om mijnentwil gebeurt.

Maar in zulke schemerstonden, in de effene stilte, in de aanwezigheid van God smelt mijne kleine harde persoonlijkheid uiteen en deint uit naar immer diepere verten.

Ik raak den zoom der eeuwigheid.

Doch nu ik niet alleen ben, ik voel mij in mijn rug bezien door dit meisje, blijf ik gesloten als een okkernoot.

Gestoord ga ik weg.

Het meisje wil naar mij toekomen, doch ik ga buiten langs de andere portaaldeur.

Tegen het oud goud van den dag snijden de getande kastanjeblaren zich donker af, en de zwaluwen draaien rond den pompadoeren toren.

[p. 19]

Mijn stappen klinken te hard over de kasseitjes van het kloostervoorhof. Ik ga op mijn teenen en drink de lucht. Ik drink den vrede, die over het klooster bloemt en sluit mijn oogen als bij een goeden geur.

Daar kriept weer de portaaldeur en het meisje komt naar mij toe.

Ik ga voort.

Onder het gewelf der kloosterpoort hoor ik onze beide stappen hol galmen. Ze volgt mij dus snel en nu begin ik rapper te gaan.

Ik sla de eerste dreef links in, een dreef die noch naar huis of kluis voert en in de verre heide verloren loopt. Hier zal ze me zeker niet volgen.

Het is een holle weg waar bezijds op de barmen de sparreboomen hunne wortels hebben bloot gewroet.

Ik zie om. Ginder volgt ze mij.

Wat wil ze van mij?

En waarom verander ik mijn weg voor een simpel meisje, dat er heelemaal onschuldig uitziet en misschien enkel een inlichting wil vragen?

Het moet toch iets bijzonders zijn om mij zoo ver na te volgen. Doch mijne ingeboren

[p. 20]

bedeesdheid groeit boven mijn nieuwsgierig verlangen.

Ik schiet ineens het bosch in naar de richting van den waterplas. Nu ben ik van haar af. Hier durft toch niemand komen. Ik zie om: niets meer te hooren of te zien.

Wie mag dit geweest zijn? Wat wou ze van mij? Ze heeft natuurlijk iemand verkeerd voor. Ik voel me wrevelig dat ik voor zoo'n luttel meisje, haast nog een kind, zoo in verwarring kwam.

Ik zal nu den omweg langs den waterplas doen en achter den abdij-heuvel naar huis gaan.

Het is donker tusschen de dennen, maar boven den plas staat er nog veel licht. Een maneschil schijnt in het gladde water, als een verdronken kroon. Zuiver, alsof ze dubbel zijn, liggen de waterbloemen weerspiegeld. Een groote vogel wiekt zwaar op en blijft mij schuins van uit een boom bezien.

En dan is er verder niets meer te hooren. Niets. Ik verwacht en verlang een geluid als een hooger teeken om te mogen of te durven voort gaan; het vallen van een mastentop, een roep, een zoemende kever, het ver gedokker van een kar.

[p. 21]

Een vergiftige stilte.

Nu is 't mogelijk dat de monniken ineens rond den plas komen staan en het ‘Libera nos Domine’ aanheffen.

Er moet iets gaan gebeuren, een pijl die afgeschoten wordt, rakelings voorbij mijn oog; een harp die zal gaan spelen.

Ineens is er iemand achter mij. Ik voel het. Langzaam, achterdochtig draai ik mijn hoofd om.

Het meisje staat op eenige passen van mij af, verlegen en weifelend.

Er is vrees en blijdschap in mijn bloed. Ik vergeet te vragen wat zij wil en blijf haar bezien, bezien, zooals men verwonderd de maansikkel ziet opkomen, zonder te vragen wat dit zilveren teeken aan de lucht beduidt.

Ze likt even hare lippen af en zegt gedempt terwijl zij den witten bloementak laat vallen: - Mijnheer, vergeef me dat ik u stoor... vader laat zeggen dat hij morgen niet kan komen om naar de gothieke kazuivels te gaan zien... hij zei dat ge in 't Lof waart... er is een doodskaart gekomen van zijn tante en hij moet vroeg vertrekken voor de begrafenis.

Dan zwijgt ze en blijft me zacht bezien.

[p. 22]

Heur haar verlicht het bleek gelaat waarin de blauwe oogen bijna donker zijn. Zij zien recht in mij binnen.

- Is het goed, mijnheer? hoor ik haar zeggen.

Ik weet niet of ik ja geknikt heb. Ik sta verdronken in dien zachten, diepen blik.

- Ik zal het zeggen, mijnheer.

En ze verdwijnt als een hinde in het bosch.