Anna-Marie

[p. 91]

Het bal.

Zou zij naar 't bal gaan of thuis blijven?

Dat was nu sedert de laatste dagen haar groote bekommernis, die haar angstig maakte en haar knelde tot in den maag.

't Eene uur zou ze niet gaan, dat was beslist en besloten; dan voelde ze zich medeen verruimd en luchtig, als een huis waarvan al de vensters open stonden, maar een weinig daarna zwoelde weer het verlangen naar hem op, en dan bleef ze vooruit zitten turen met losse handen, en vond er reden en toelating in het bal bij te wonen, daar zij de laatste maal zoo sterk was geweest. En terwijl ze dan naar het kleed zocht dat ze zou aandoen betrapte ze zich dat ze zich zoo schoon wou maken om hem heelemaal te winnen. Dan viel haar voornemen weer ineen, brak het zweet haar uit en weende ze van vertwijfeling in haar handen.

Ook de Lieve Vrouw op het gulden paneel kon haar geen beslissing geven en zoo in een slingering van verlangen en verwijt en angst kwam de dag.

Het was 's morgens besloten: ze zou niet gaan. Ze had aan de meid opgedragen dat ze moest zeggen dat ze ziek was. Ze had zich niet gekleed en uit vrees dat de goesting weer zou rijzen ging ze op haar bed liggen om den tijd te kunnen overslapen. Doch ze sliep niet, ze hield alleen de oogen toe, zonder dat de verdoving kwam, en ze hoorde de vredige geluiden die buiten in de gulden zonneschemering gerucht maakten.

Ze hoorde een rijtuig rollen over den stillen Lindendijk, en daarna bellen aan haar huis. Dat was voorzeker Pirroen die haar kwam halen! Wat nu gedaan! Zonder verder te denken sprong ze op en luisterde aan de deur wat de meid zei. Hare verbeelding was snel als een pijl; ze zag Corenhemel wachten op het bal; hij zou verdriet hebben, zich misschien heelemaal van haar aftrekken, en terug aan Katinka denken en treuren. Ze schoot vol onrust, en terwijl ze nog pro-

[p. 92]

beerde toch niet toe te geven, wierp ze de deur open en riep: ‘Laat mijnheer in de kamer, ik kom dadelijk!’

Aanstonds begon ze zich te kleeden, gejaagd en opgewonden.

De goudlederen zaal gloriede van bloemen en licht.

De groote luster met zijn aangestoken keersen tintelde regenboogvonken uit zijn duizend kristallen tranen, als een uit helder water geklommen zon, die nog druppelde van het nat, waarin zij had gelegen.

De dames glansden als watervallen, er waren kunstmatige geuren van rozenolie en heliotroop, waardoor heen de koele ziel van echte bloemen huiverde. Zij hadden bloemen op de kleeren en in het haar, dat lijk taarten was verzorgd.

Zijdens en taffetas ruischten en wiegende waaiers zuchtten. Stijf als palen waren de heeren in hun zwart costuum; het hoofd opgeheven door de dikke, hooge das, de mouwen als hespen, de redingot vloeiend en breed van onder en heel smal in de heupen.

Als Pirroen met Anna-Marie binnen kwam viel de stilte in de zaal. Zij was in witte satijn, wijd om haar heen ballonnend, een gele roos geurde opengevouwen op haar uitgesneden keurslijf, waarin het wonder der blanke borsten als in een perelenmoeren schelp zonk.

Ze zag Corenhemel, een gulden draad trok hen naar elkander.

Hij kuste haar hand en zijn oogen zeien zijn liefde.

Pirroen met zijn gewoon costuum bleef bij hen als een schaduw. ‘Zou hij werkelijk iets vermoeden?’ dacht Anna-Marie, en dit gedacht deed haar stil zijn, en schuw.

Haar gemoed ontspande als er van achter laurierboomkens een zachte, lenige wals opzwol, en slechts met zijn arm aan te bieden, noodigde Corenhemel haar tot den dans.

Hij hield haar met eene hand rijzekens in de smalle lenden, en hare rechterhand stak hij, als een bloem, kuisch en voorzichtig omhoog. Ze gleden als zeepbellen op den klankwind der muziek. Rond haar dansten anderen, een wemeling van bloemen met aaiende geuren, daarover de luster als een knal

[p. 93]

van licht, en dan de slijpende muziek, die teer waaide en allen wil zoo zoet deed buigen.

Ze dierf Corenhemel niet bezien, wat ze deed was zonde, maar ze voelde zijn blik op haar voorhoofd staan, en hij fluisterde snel: ‘Buiten de Molpoort staat een holle eik tegen den boschkant, er hangt een Lievevrouwken aan, in dien boom ligt een brief voor U.’

‘Waarom deed ge dat? Dat mag niet....’ zei ze verschrikt.

‘Hij ligt er nu eenmaal, haal hem. Ge zult er mijn ziel in lezen.’

Zij zuchtte slechts, en bezag hem pijnlijk en zei bitter, als de dans haast uit was: ‘Waar ge me toch toe verplicht!..’ en toen smeekte zij, uit vrees nog erger dingen te hooren. ‘Dans nu niet meer met mij.... 't Zou argwaan kunnen wekken.’

‘Haal den brief, haal den brief!’ fluisterde hij nog bekorend, en bracht haar weder bij Pirroen.

Ze zou kunnen weenen hebben van spijt dat ze naar hier gekomen was. Waarom kon hij haar niet in stilte beminnen, waarom moesten er verbodene daden bij zijn. Nu stond ze weer voor heel nieuwe feiten, die ze niet zou gekend hebben, indien ze thuis ware gebleven.

Ze voelde dat ze weg moest, ze dierf niet langer blijven, ze was opgewonden en gejaagd, hier kon ze het niet houden; dat was allemaal te veel voor haar hart, dat al die vele, vorige jaren nooit door een woord van liefde was beroerd geweest.

En, terwijl men aan den dans was, smeekte ze Pirroen van haar weer naar huis te doen, dat ze ziek was. Stil gingen ze weg, en Pirroen bracht haar naar huis.

En in plaats van terug naar 't bal te gaan, waar men Pirroen wachtte om een voordracht die hij moest aflezen voor den Burgemeester, trok hij naar den Dolfijn om met de kaarten te spelen.

En Anna-Marie kon niet anders dan den anderen dag den brief uit den hollen boom te gaan halen.