Anna-Marie

[p. 33]

De ontmoeting.

De dagen klaarden open en de zon tokkelde voorschoten bloemen uit het groene gras der aarde, en propte en bevlinderde de fruitboomentakken in witte en roze scheeden.

Zoo naderde half-Mei, de groote dag.

Pirroen had voor die gelegenheid een nieuwe broek laten maken en een geel gilet met groene slingerbloemen.

Als de vader van Livinus het kleed-dingen bracht, lei Pirroen het hobbel en sobbel op een stoel, ging er een halven dag op zitten, zijn akten naziende, en wandelde er eens mee in den regen om het nieuw er af te hebben.

Pirroen reuzelde al de afspanningen af, ging bij de burgers die een rijtuig hadden, doch vond niets naar zijn goesting om Anna-Marie goed af te halen. Hij was in verlegenheid, 't waren allemaal leelijke krakken van wagens en den postwagen, die rammelde lijk een ijzerwinkel, dierf hij zeker niet nemen.

Hij zoog op zijnen duim en kreeg toen een fijn gedacht. In de stallen van de pastorij stond nog een oude koets, waar de memel in tikte, en waarmede vroeger de bisschop van Antwerpen naar 't stadje kwam om het Vormsel aan de kinderen te geven.

‘Dat is 't!’ juichte Pirroen.

Het was een vierkante bak op vier wielen, heelemaal meloengeel geschilderd met in 't midden van elk paneel een korfje met bloemen gepenseeld.

Pirroen kreeg de koets ter leen van den pastoor-deken, deed ze wat opjabberen van buiten en van binnen, en mocht de twee zwarte paarden met witte pooten en den blauwgelivreiden koetsier van den burgemeester Ossejan gebruiken.

En met zijn twee pijpen, die hij overhand smoorde, en met een tuil roze rozen, die roken lijk een balsem, reed Pirroen naar Brussel.

[p. 34]

Als hij dan in de propere gasterij: ‘De Koning van Spanje’, Anna-Marie met hare voedster, een Italiaansche, ontmoette, stond hij paf als voor een wonder.

Anna-Marie had een kleed van bleek radijsroze zijde aan, dat ruischend om haar heen ballonde; een korfhoed waarop grijze bloemen sidderden, huifde gracielijk rond haar aangezicht dat aandeed als een schotel fijn fruit en als blauwe druiven waren de twee trossels blauwzwarte krulletjes, die nevens hare zachte wangen hongen; en als zilver water uit een kruik gegoten, ritselde en vloeide een witte zijden sjaal met purpere bloemen van haar ranke, blanke schouders.

Ze was rijzig en slank van gestalte bewasemd van zoete geuren. Ze bezat nog dezelfde bevalligheid en jeugdige teerheid, dat edel-bloemige, wat het miniatuur zoo goed had weergegeven. Maar over de kinderlijke lieftalligheid was een zachte ernst komen liggen, een stille weemoed die zich fluweelend in de helderheid der groote, lichtgrijze oogen weefde.

Mijnheer Pirroen deed zijnen hoed af, gaf haar de bloemen en kuste aarzelend en voorzichtig de vingertoppen van haar witgeschoeide hand.

Hij zag dat ze bedeesd was en schuw, en Pirroen zijn hert klopte. Hij stond plots als op een lauwen rozenweg met veel koele fonteinen; hij was innig aangedaan; hij dacht dat Fénélon met al zijn woordentalent hierbij maar een aap op een stoksken was; zij was verheven boven alle woorden en hij zei met een zucht: ‘Ik ben Pirroen.’

En toen schoot er ineens van onder haren zilverigen sjaal een bruin griffoen hondje te voorschijn dat nijdig baste naar Pirroen.

Hij verschoot en ‘krak’ zeiën de pijpen die in de mouw van zijn frak staken en in stukken vielen op den grond.

‘Dat zal die muizenkeutel bekoopen!’ dacht Pirroen, rood als een kreeft van nijdigheid.