Nagelaatene gedichten

[p. 57]

Aan de geestrijke jufvrouw Elizabeth Bekker^a.

Gij vlecht me, Elizabeth, een lofkrans om de hairen

En maalt mijn beeltenis in uwe Poëzij.

Dan, hoe ik meer en meer blijf op dat kunstwerk staren,

Hoe ik mij minder ken in uwe schilderij.

Uw Dichtpenseel belust een meesterstuk te klaren,

Vergist in 't voorwerp zich, en daar Gij oogt op mij,

Treft Wilhelmina, die door 't klinken van heur snaren

Apol ten reie zingt, aan 't wimpelvoerend IJ.

a De origineele Dichteres, aan welke deeze vaersen zijn toegeschreeven, is zedert haare eerst en luisterrijke jeugd eene vriendin van mijn egtgenoote geweest. De geestige brieven, welke Mejufvrouw Wolf aan mijne Vrouw geschreeven heeft, heb ik kort naa het overlijden van haare vriendin met die vertroostende aandoeningen herleezen, welke de vriendschap in de tijden der droefheid verwekt.

[p. 58]

 

Ik volg bedeest van ver Geleerdheids wijze stappen.

 

De Wijsgeert lokt mijn geest, 'k bemin de Wetenschappen,

 

De Dichtkunst boven al en die Haar hulde doet.

 

 

 

Neem vrij de proef hier van, 'k zal vriendlijk U ontvangen;

 

Verlekkerd op het schoon van uw verheven zangen,

 

Zie 'k reeds dien dag, dat uur reikhalzend te gemoet.

1756.