Nagelaatene gedichten

[p. 19]

Op de staartstar, zich vertoonende in de jaren 1743. en 1744.

Gewiekte Star, wat sleept ge een streek van glans,

In 't goud gepruikt, door 's Hemels blaauwen Trans!

Borduursel van 't ontzachlijke Alvermogen!

O Spiegel van het Goddelijk Verstand!

O Kunstgewrocht van 's Makers wijze hand!

Wat Schepsel volgt met dikwijls feilende oogen

Uw wond'ren loop in 't onafmeetlijk ruim?

De Naarstigheid mag, zonder tijdverzuim,

Uw orde en plaats vaak trachten naar te sporen:

Dan 't scherp en fijn, doch naauw bepaald vernuft,

(Dat eindig voor 't oneindige versuft)

Is stukswijze iets te kennen slechts beschoren.

[p. 20]

 

Wie kan 't Ovaal, wiens uiterste ons begroet,

 

Waar in gij rent de Teekens te gemoet,

 

Uw afstand van de zonne- of weereldässen

 

Berekenen? terwijl gij 't stralend licht

 

Krijgt van dien Gloed, naar wien ge uw neiging richt:

 

Wie zal uw kring in juiste maat afpassen?

 

 

 

Maar ach! hoe wordt de luister, dien ge spreidt,

 

Ontluisterd door de drieste onwetendheid,

 

Die nooit het oog eens houdt omhoog geslagen;

 

Om, door 't gezicht dier hemelschilderij,

 

Der hoogste Macht en Opperheerschappij

 

De glorij van dat pronkstuk op te dragen.

 

Wat hoort men van het onberedend volk,

 

Wiens brein als met een' zwarten damp of wolk

 

Van onkunde is bezwalkt, al dwaze vonden,

 

Vol fijm'larij en snoode beuzelpraat,

 

Als waar dat licht een bode van GODS Raad,

 

Om onzen ramp en onheil te verkonden.

 

Wat dweeperij! hoe wordt dus onbedacht

[p. 21]

 

De onkreukbre Wet gekreukt en als veracht!

 

Waar wil dat heên? de Waarheid aan te grimmen;

 

Te volgen 't spoor van 't blinde heidendom;

 

Uw eedle ziel te voeden met een drom

 

Van ijd'len waan, en loutre hersenschimmen.

 

Gij, die U veinst te zijn in Christus Kerk

 

Een steunpilaar, is dat nu Christen werk?

 

Is dat de les der Goedgewijde Blaren,

 

Die streng verbiên 't afdwalend bijgeloof?

 

Daar Gij, voor 't Woord dier zuiv're Heilstem doof,

 

Het amt bekleedt der oude wichelaren?

 

Voorbarig Mensch, leg uw vooroordeel neêr,

 

Zoo 't niet te diep geworteld is, en leer

 

Met uw begrip eens door die nevels dringen,

 

Tot onderzoek, of niet die Star beneên

 

Den halven Kloot, ter Westerkim gegleên,

 

Zich zelf vertoont den tegenvoetelingen:

 

Stemt gij dit toe, ei zeg mij welk een land

 

Zal door GODS straf dan worden aangerand?

 

Of zou die plaag al 's weerelds oorden treffen?

[p. 22]

 

Neen: 't heilig recht der opperste Genâ,

 

Wier liefde slaat den Vromen teder gâ,

 

Zal de eedle Deugd voor de Ondeugd steeds verheffen.

 

Dies staak uw drift, eer 's Hemels strenge wraak

 

't Oproerig hart met haren bliksem raak'!

1746.