Roze Kate

Zeven en veertigste hoofdstuk
Een nachtelijk drama

Bij 't vallen van den avond bereikte men een tamelijk groot gasthof, eene dier oude, ruime afspanningen, waar de reiziger steeds zeker was eene wel voorziene tafel, een goed bed en de gulste gastvrijheid te zullen vinden.

Op voorstel van Ernest van Colmar zou men hier een nacht overbrengen.

[p. 260]

De gastheer, zijne vrouw en de mannelijke en vrouwelijke dienstboden snelden toe wanneer zij de groep voor de afspanning zagen halt maken.

Die jonge edelman met zijne gouden sporen en aristocratisch uiterlijk, de rijke kleedij van Etna. den schildknaap, de twee meiden en de twee rijknechten duidden den waard aan dat hij met heel voorname gasten te doen had en daarom dienden ze ook als dusdanig ontvangen en onthaald te worden.

Voor elk der gasten werd eene kamer beschikbaar gesteld, en, ten einde zich van den tamelijk vermoeienden rit wat op te frisschen, begaven allen zich oogenblikkelijk daarheen.

In den gang ontmoette Etna den jongen schildknaap.

- Ik moet met u spreken, Ermach, zeide ze, vergezel mij naar mijne kamer.

- Ga voor, Mariëtte, antwoordde de knaap op ijskouden toon.

- Zwijg! gebood Etna, bij 't hooren van dien naam verbleekend, ik verbied u mij nog ooit zoo aan te spreken.

Daarna keerde zij zich plotselings om en ging naar hare kamer.

Ermach volgde haar.

- Wat verlangt gij van mij? vroeg hij op eenen toon die van ontroering trilde.

- Ermach, antwoordde het jonge meisje, wij zullen vrienden zijn. Gij neemt mijne vriendschap aan, niet waar?

- Wat zou mij die vriendschap baten? hernam de jongeling met bitterheid. Een ander gevoel is het dat in mijn boezem brandt; liefde heet dat gevoel, liefde, grenzelooze, wanhopige liefde voor u, die mij hebt afgewezen, verschopt als een hond....

- Ermach, riep Etna verschrikt over die ontstuimige losbarsting, Ermach, ik bezweer u, kom tot bezinning, wees kalm en vergeet niet waar wij zijn.

- Gij hebt mij geroepen, antwoordde de jonge man, zeg, wat gij te zeggen hebt.

- Verzaak aan die liefde, die ik niet deelen kan, sprak Etna nu op zachten toon, terwijl zij de hand van den jongeling greep en die zachtjes drukte. Verzaak en aanvaard mijne oprechte, mijne welgemeende en onverdeelde vriendschap.

- Genoeg, Mariëtte, zoo onderbrak haar de knaap: tot nu toe was er slechts voor éen gevoel plaats in mijn hart.

Thans echter is er een tweede gevoel bijgeslopen.

- En welk is dit gevoel?

- Wraak! riep Ermach, en zijne oogen vlamden.

[p. 261]

- Vermetele! riep Etna, hoe durft gij zoo spreken tegen mij?

Heb ik dan de geringste verplichting jegens u?

- Verplichting? neen, doch zoo gij niet in staat zijt mij uwe liefde te schenken, omdat dit gevoel zich niet laat dwingen noch gebieden, is het mij even onmogelijk dit gevoel in mijn hart te versmachten.

- Ermach, hernam Etna, ik smeek er u om, vergeet mij, verlaat mij en maak mij niet ongelukkiger dan het noodlot mij reeds gemaakt heeft. Vergeef mij de opbruisende woorden die ik tot u sprak.

- U vergeven! riep Ermach. Medelijden hebben met uw noodlot! Hebt gij dan medelijden gehad wanneer ik voor uwe voeten geknield lag; wanneer ik, waanzinnig van liefde, om een enkel aanmoedigend woord gesmeekt heb! Zeg, Etna, herinnert gij u dien stond?

Ik zal dien nooit vergeten en nooit zal ik mij voldoende kunnen wreken over den smaad mijne liefde aangedaan. Zeg herrinner u toch hoe gij mij hebt verstooten, veracht en....

- En toch zult ge mij vergiffenis schenken.

Ja, gij zult mij vergiffenis schenken! riep Etna op den toon der diepste vertwijfeling.

- Nooit, antwoordde Ermach.

Etna richtte zich nu eensklaps uitdagend voor hem op.

- Verlaat deze kamer, sprak ze gebiedend en wacht u mij ooit nog met uwe liefde te vervolgen, of ik ook zal mij wreken!

- Gij wilt dus den oorlog, antwoordde Ermach op dreigenden toon, vrij goed, ik verwittig u echter dat de kansen ongelijk zijn en gij spoedig vernietigd, verpletterd voor mijne voeten kruipen zult.

- Maar in 's Hemels naam, Ermach, wat wilt ge toch doen?

- U doen lijden zooals ik op dit oogenblik lijd.

- En hoe zult ge dat bewerken?

- Gij bemint een ander....

- Gij bedriegt u, rier Etna verschrikt.

- En die ander heet ridder Ernest van Colmar, ging Ermach voort zonder op de onderbreking van het meisje acht te slaan.

Etna antwoordde niet meer.

Zij stond daar met op de schouders gezonken hoofd, met kloppend harte doch zonder wil, zonder denkkracht.

Die woorden van Ermach, die bekentenis, welke de knaap

[p. 262]

kwam uit te spreken, had zij zich zelve nooit durven doen. Zou het dan waar wezen?

Beminde zij werkelijk den jongen vreemdeling?

- O! riep Ermach, als raadde hij wat er op dit oogenblik in de ziel van Etna omging, het is onnoodig langer te ontkennen. De brandende blik, dien gij op den ridder wierpt toen gij hem dezen morgen buiten de poort aantroft, de wijze waarop gij gedurende de reis steeds getracht hebt in zijne nabijheid te wezen, dat alles zegt mij duidelijk.....

- Zwijg! Ja, ik bemin Ernest van Colmar.

- Die edelman heeft mij eenen grooten dienst bewezen door mij uit het afschuwelijk verblijf te ontvoeren, dat men het Witte Huis noemt....

Het Witte Huis! Mariëtte, herhaalde Ermach eenen zonderlingen nadruk op die laatste woorden leggend.

Omdat ik hem dankbaar ben, omdat ik hem die dankbaarheid feitelijk bewijzen wil, acht ik het mijn plicht hem zekere bijzonderheden bekend te maken.

- Ermach, gij hebt gezworen de geheimen van het Witte Huis te bewaren.

- Aan mijn eed zal ik getrouw blijven, hernam de schildknaap. Zonder hem te schenden kan ik evenwel aan Ernest van Colmar zekere dingen vertellen....

- Neen, o neen, Ermach, zoo wreed zult ge niet zijn, riep Etna smeekend de gevouwde handen naar Ermach vérheffénd. Gij wilt mij toch niet doen sterven....

Ermach staarde spottend op de smeekende vrouw.

- En waarom zou ik niet?... zei hij na een poos.

- Omdat gij een goed en edelmoedig hart hebt en niet wreedaardig mijn levensbestaan verwoesten zult.

- En heeft zuster Mariëtte ook geen goed en edelmoedig hart? En heeft zij daarom niettemin mijn geluk niet verwoest?

- Is er dan niets wat u kan tot modelijden stemmen?

- Misschien. Indien gij mij de geheimen van Zitzka wilt toevertrouwen, indien gij er in toestemt eene andere voorwaarde te vervullen, die ik u straks zal doen kennen, dan zal ik zwijgen als het graf en nooit zal ridder van Colmar, die het voorrecht uwer liefde geniet, vermoeden in welke verschrikkelijke geheimen gij ingewijd en betrokken zijt.

Etna dacht eene wijl na.

Dan sprak zij eensklaps op vastberaden toon:

[p. 263]

- Ik neem uwe voorwaarden aan; straks, wanneer alles in de afspanning zal te ruste zijn, ontmoet ik u in den gang bij de kamer die u aangewezen is. Ga nu, ga spoedig opdat niemand onze afwezigheid vermoede of achterdocht koestere.

- O, ik bemin u! riep Ermach met vervoering; ik wil u dienen, uw slaaf worden.

- Ga, ga, bid ik u, sprak Etna gejaagd, wanneer men u in deze kamer ziet, is alles verloren.

Ermach gehoorzaamde eindelijk en ging naar beneden.

Toen hij weg was, trachte Etna zooveel mogelijk de sporen te verdrijven die dit onderhoud op haar gelaten had; zij bekoelde haar gelaat met frich water en toen zij weer beneden in de gelagkamer kwam, waar middelerwijl het avondmaal was opgediend, kon men niets in heur van 't voorgevallene bespeuren.

Ernest van Colmar verzocht haar aan tafel aan zijne zijde plaats te nemen.

Wat hij echter ook deed of beproefde om eenig gesprek aan den gang te brengen, dit gelukte hem niet.

Het eetmaal liep dus stilzwijgend af en niet zoodra was het laatste gerecht opgediend, of al de dischgenooten stonden recht en trokken zich in hunne wederzijdsche kamers terug.

Ofschoon Ernest van Colmar een slapeloozen nacht had doorgebracht en hij door den rit tamelijk vermoeid was, gelukte het hem toch niet de oogen te sluiten.

Eindelijk stond hij op, kleedde zich aan, ging naar het venster, opende dat en blikte naar buiten. Daar bleef hij meer dan een uur staan mijmeren en volgde in den geest de gebeurtenissen, die zich in de laatste dagen met zulke geheimzinnige snelheid hadden opgevolgd

Lang dacht en herdacht hij over de gebeurtenissen in het Witte Huis voorgevallen. Allengs kwam hij tot de overtuiging dat de woning der baronnes van Hamelen tot vereeniging der leden van de geheime sekte van de Bronzen Vrouw diende.

Hoe meer hij nadacht, hoe grooter zijne begeerte werd te vernemen wat er eigenlijk in het Witte Huis voorviel, welke geheimen, en misschien welke misdaden, daarin gepleegd werden.

Gehoor gevende aan den drang dezer gedachten, besloot van Colmar den jongen Ermach te ondervragen.

Wie weet, zei hij tot zich zelven, misschien slaapt de knaap nog niet en kan hij mij dadelijk ophelderingen geven.

Daar hij niemand in de afspanning wilde storen, opende van

[p. 264]

Colmar zachtjes de deur zijner kamer en trad in den gang.