Roze Kate

[p. 178]

Negen en twintigste hoofdstuk.
Nieuwe samenkomst in 't Park.

Acht dagen waren verloopen sedert de vergadering der edelen, vergadering die op zulke onverwachte wijze door Zitzka, het bohemershoofd, gestoord werd.

Sedert die acht dagen waren er zonderlinge dingen gebeurd.

Drie der voornaamste edelen uit den raad der Kroon waren spoorloos verdwenen.

Niemand wist met eenige zekerheid te zeggen, wat er van hen geworden was.

Wel werd er gemompeld, dat Zitzka hier de hand in 't spel had, en dat de overheid wel wist waar de verdwenen edelen, graaf van Rozenberg, markies van Schomberg en graaf van Oudburg, verbleven, doch er werd daarbij gevoegd dat de overheid het niet wagen zou het geringste te doen ten einde den aanslag op de vrijheid der edelen te wreken, of hen aan de gevangenis te ontrukken.

Ernest van Colmar dacht aan dat alles, terwijl hij zich van de Groote Markt naar de warande begaf. Slechts enkele oogenblikken had hij op eene der rustbanken gezeten, toen een licht geruisch hem het hoofd deed opheffen.

Terzelvertijd zag hij eene slanke vrouwengedaante naar zich toekomen en weldra stond Satanaïs voor hem.

- Jonkvrouw, riep de jonge ridder haar de hand toestekend, ik ben u ten hoogste dankbaar voor het vertrouwen dat gij in mij stelt en voor de vriendschap, die gij mij dusdoende bewijst.

- Waarom zou ik geen betrouwen hebben in den edelsten aller ridders? vroeg Satanaïs met fluisterende stem.

[p. 179]

- Sedert ons laatste samenzijn, zoo ging van Colmar voort, heb ik onverpoosd aan u gedacht en voor uwe veiligheid gevreesd. Nog steeds klinken mij de geheimzinnige, onheilspellende woorden in 't oor, die ik hoorde, hier, in ditzelfde Park.

Ik bezweer u, Satanaïs, doe mij uwe vijanden kennen, opdat ik ten minste wete, tegen wie ik u verdedigen moet.

- Helaas! heer ridder, tegenover dien vijand zijt gij machteloos!

- Al was het Satan in eigen persoon, nog zou hij in mij een geduchten tegenstrever vinden, riep Ernest van Colmar opgewonden.

- Groote God, antwoordde Satanaïs ontsteld, gij weet niet wat gij zegt, heer ridder, zwijg, ik smeek er u om, zwijg, zwijg!

- Waarom dan Satanaïs? Ik herhaal het, niet eerder zal ik rusten vooraleer ik de gevaren ken die u bedreigen, want thans meer dan ooit ben ik overtuigd dat een verschrikkelijk gevaar u dreigt. Vertel mij uwe geschiedenis, Satanaïs, en, hoe verschrikkelijk die ook weze, ik verklaar mij uw beschermer, uw schutspatroon, al moest ik tegen de helsche machten zelve optrekken.

- Welaan dan antwoordde Satanaïs, vermits gij het verlangt, verneem dan de zonderlinge geheimnissen van mijn levensloop.