De zevenslager

X

Blij dat Flipke met zijn uitvinding was, niet om te gelooven! Nog tien keeren beter was het dan pinnekes en pistons!

Iederen keer dat de meester zich, uit vriendelijkheid voor de Jeankes en hun soort, een woordeke liet ontvallen om mee te lachen, raffel! daar blèrde hij, met veel theater van armen en beenen, zijn geitenlach door de klas.

En kwaad dat die dan wierd, om te barsten bijkans! Zijn oogen puilden bol uit hun kassen, schuim kwam op zijn lippen en hij tierde lijk een bezetene.

In-'t-hoekske-staan met daarbij de vijf-en-twintig en zelfs vijftig regels straf-schrijven thuis, Flipke had het er met veel plezier voor over om hem weer eens zoo razend te zien.

Neen, hij geneerde zich niet, ging er brutaal mee door.

En als de meester, blijkbaar ten einde raad hoe er dat sprinkhaantje onder te krijgen, gewoonweg niets meer zei om te lachen, bracht hij zijn gejudas eenvoudig op de koer.

Vóór de lessen of onder den speeltijd troppelde hij dan

[p. 54]

een troepke jongens rond zich, loodste ze tot vlak in zijn nabijheid en bracht ze met het een of ander zot vertelselke en een even zot gebarenspel, aan het lachen. En als ze dan lachten, blèrde hij er almeteens geitachtig op los. Wat den vent telkens woedend deed omzien en al grommelend verhuizen naar een anderen hoek.

Zelfs op de prijsuitdeeling, terwijl Jeanke Laureys - want hij was de uitverkorene geweest die in 't Fransch zingen kon en een schoon matrozen-kostuumke betalen, - vóór die groote zaal vol feestelijk gekleede ouders zijn lieke afzaagde van:

‘Il était un petit navire’

en de meester, gezeten bij zijn klas op de galerij, één en al spanning was of hij het wel goed zou doen, begon hij er half-luide mede. En hij verkneukelde er zich aan, als hij dien bokkebaard, in zijn zwart processie-kostuum, dáár op 't hoekske vóór hem, zenuwachtig aan 't woelen zag gaan en telkens woedend omkijken.

Toen Flipke in de tweede klas kwam, hoopte hij dat het hier misschien beter zou gaan. De meester, dien ze nu kregen, zag er tenminste toch zoo bokachtig niet uit, als om u telkens een stoot te geven.

Hij was groot en vet, met een breed, dik-wangig poppen-gezicht, een rechten, stijven snor en zwart pommade-haar, en zijn voeten waren groot en plat lijk schuiten. Hij had een heesche, blikken stem, precies lijk die van Meke Stommels die naast grootmoeder woonde, hij lachte nooit en zei ook nooit iets om te lachen.

Een ding was goed: hij deed zoo flauw niet tegen de Jean's, de Roger's en de rest. Maar daarvoor liet hij de andere helft van de klas gewoon zitten waar ze zat, ondervroeg ze niet, keek hun werk niet na, riep ze nooit ofte

[p. 55]

nooit aan 't bord. 't Was net of ze bestonden niet voor hem.

Flipke vond het hier nog gemeener dan bij dien bok en 't werkte weldra nog feller op zijn zenuwen dan alles van verleden jaar. Als hij hem nu maar eens kwaad had kunnen maken, doen rood worden en opvliegen en roepen, 't zou hem deugd gedaan hebben. Maar nooit pakte het.

Hij probeerde het, met bij elk zot antwoord van een van die feniksen uit de schoone huizen van de stad in een gekken lach los te schetteren.

De meester verroerde echter lid noch lijf, keek hem slechts eens aan en wachtte tot hij er klaar mee was.

En Flipke gaf het op.

Twee, drie keeren smokkelde hij ongezien pistonnekes onder de pooten van zijn stoel, strooide er extra wat droog zand over. En God-zij-geloofd! als de meester zijn stoel van onder zijn lessenaar wegtrok, knalden ze los. Heel de klas en Flipke niet het minst, schrok er van saam. Alleen de meester bleef onbeweeglijk, keek nog niet eens naar den grond en zette zich gewoon neer.

‘Ook al niets mee te beginnen,’ grolde Flipke nijdig.

Hij stak pen-punten in 't stroo van zijn stoel. Niet één keer, maar tien keeren misschien.

Doch de man ging er gewoon op zitten.

En als 't ventje nadien ging zien, lagen ze daar omgebogen of platgedrukt, wat hem geen klein beetje deed verpaft staan.

‘Die heeft zeker en vast een vel van hoorn,’ zei hij. ‘Ofwel draagt hij een blekken onderbroek.’

Hij bracht muizekes mee, en in den zomer meikevers, maar 't was alles onbegonnen werk.

De meester bleef onbewogen, gaf zijn lessen verder op dezelfde lijze manier, precies of er gebeurde nietsmandalle.

[p. 56]

En om zijn nijd te stillen, ging Flipke dan maar weer eens, lijk vorig jaar, vlak bij den bokkebaard, wat zotten klap staan vertellen en blèr-lachen. Of hij hield de Jean's en de Roger's nog wat meer voor den aap dan hij het tot nu toe gedaan had, solferde hun de onmogelijkste historiekes op en wreef van de deugd in zijn handen als hij hen tegen elkaar kon opjagen.

En zooals het daar was, zoo bleef het ook in de derde en de vierde en de vijfde en de zesde klas, al was de eene meester dan wat zachter dan de tweede, en de derde wat lachlustiger dan nummero vier. Vaten vol onrechtveerdigheid, vond hij zooals het in zijn kerkboek ievers te lezen stond.

Zoo geerne had hij een vriendje gemaakt. Telkens en telkens probeerde hij een jongen aan zich te binden, die zou leeren zien zooals hij zag, die hem zou helpen om de anderen den duvel aan te doen en hem gelijk zou geven als hij wat beweerde. Hoe snakte hij er soms naar. En wat zou hij op zijn beurt voor zoo eenen niet gedaan hebben!

Zoo dwingend werd zijn verlangen er naar dat hij zijn nood kloeg aan een bontgekleurd Savoyardje-met-een-marmot, dat hij bij Tante Fin heimelijk uit een doos met calcomonies had weggepakt en angstvallig bewaarde achter het omslag van zijn catechismus.

Maar daarom zweeg hij nog niet. Over alles en nog wat moest hij zijn bijltje kunnen laten gaan of hij leefde niet. Bij iedereen om beurte ging hij het eens zwaaien. Bij die van boven die hij haatte, en ook bij die van beneden die hij verachtte. Doch nooit voor heel lang bij denzelfden.

Pas had hij den eenen aangeklampt en er met nijdige kopstooten en rappe gebaren wat uitgegrinnikt, of hij keerde zich van hem weg, schoot naar een tweeden aan den

[p. 57]

overkant der koer, van daar naar een derden, en zoo hoekte hij van hier naar daar.

‘Gij zijt precies een Zevenslager,’ zei Jef Coppens eens. ‘Nu zitte hier te broebelen en dan weer ginder. Voert, maak dat ge weg zijt of ik kraak u.’ En Jef Coppens, die al drie keeren blijven zitten was en kop en hals boven zijn klas uitstak, dreigde hem te grijpen.

‘Zeven maar?’ vroeg Flipke. ‘Dan kunde gij niet goed tellen, grootvader! Let op!’

Hij stak zijn tong uit naar Jef, gaf hem met een kattenrapte een stomp in de maag dat hij ‘kwak’ zei, en luidsissend lijk een echte zevenslager, schoot hij vandaar dwars de koer over, kletste er een tegen zijn achterwerk, vloog met een hoek naar een anderen, dien hij in de holte van zijn knieën een duw gaf, en zoo verder maar. Zij die bij Jef stonden en dat volgden, lachten geen klein beetje!

Flipke had zijn naam vast, doch de groote Jef Coppens ook. Met dit verschil dat Flipke er fier op was en stoefte: ‘Hier is de Zevenslager,’ terwijl Jef lijk razend werd en malheuren zou hebben gedaan als ze hem grootvader noemden.

Een ding alleen was er, dat hem in dat eendere stomme leven van lessen leeren, zich ergeren en meesters en jongens den duvel aandoen, wat verandering bracht. En dat was de komst van zijn broerkes op school.

Het waren stille, bedeesde ventjes. Eigenlijk veel en veel te stil, vond Flipke, slapers die op hun kop zouden laten zitten hebben als hij er niet over waakte. En hij kon zich thuis niet kwaad genoeg maken op hen, en hen schudden en er tegen duvelen, omdat ze zoo'n mossels bleven.

Maar op school, als de eene of andere hun wat te na kwam, en hij voor hen de vuisten uit de mouwen mocht

[p. 58]

steken, voelde hij zich telkens gelukkig en den koning te rijk.