De zevenslager

VIII

Neen, zoo'n bui had Flipke nog nooit gehad. Heel het huizeke klonk er van bijeen. En alsof het zoo nog niet erg genoeg was, begonnen zijn broerkes ook nog voor een poos mee te brullen.

Het moederke probeerde hem te sussen, vroeg en hervroeg wat er toch scheelde. De grootmoeder deed het en de vader, die inmiddels thuisgekomen was, nam hem op zijn knie, duwde zijn kopke tegen zijn borst en probeerde het eveneens.

Maar geen woord kregen ze er uit en al minderde het stilaan, 't was eerst na tafel, toen hij met zijn broerkes in den hof, onder den gelenden appelaar, met een ouden stoel schipper kon spelen, dat het gesnik heelemaal ophield.

‘Wat mag dat toch geweest zijn?’ vroeg het moederke.

[p. 40]

‘Och, kinderverdriet!’ zei de vader. ‘Den eersten keer van huis onder vreemden. Zie, 't is al over. Hij zal 't wel gewoon worden.’

Toen het kwart over een rammelde, riep zijn moeder hem binnen.

‘Ventje, 't is tijd,’ zei ze.

‘Och, moeke, laat me nog wat blijven!’ smeekte hij. ‘'k Heb nog al den tijd. 't Is immers niet ver van hier. Als het half-twee begint te rammelen en 'k loop, dan ben ik er nog.’

‘Neen, neen,’ zei ze. ‘Zoo mogen we niet beginnen.’ En ze nam hem mee in 't pomphuizeke, waschte hem, kamde zijn haar, zette netjes zijn klakske op, hing zijn ransel over de schouders en zijn caban over den arm en bracht hem tot aan de deur.

‘En nu recht naar school, he ventje? En nieverans blijven staan en schoon op de stoepkes blijven.’

‘Ja, moeke.’

Maar pas was hij 't straatje uit en den hoek om waar de Nethe te blinken lag, of hij vertraagde zijn stap, stak den rijweg over en slenterde langzaam verder onder de jonge lindekes die er den waterkant bezoomden.

Hij dacht aan de doopers die hij tegen hun schenen gestampt had en die hem misschien stonden af te wachten, en 't deed hem deugd ze op deze manier een fermen neus te kunnen zetten.

Hij bleef even staan kijken naar een steenschip dat door mannen met naakte, behaarde borsten gelost werd, daarna naar een fox die op den wildbewassen reepel grond langs de oude, bemoste achterhuizen aan den overkant achter ratten aan 't jagen was, en ten laatste, van op de ronde brug van waar hij op een wip ginder in school kon zijn, naar een visscher in een bootje met een katrolnet.

[p. 41]

Eerst als hij de bel hoorde, liep hij verder en hij had nog al den tijd om zich bij zijn klas in rij te stellen. Hij ging mee binnen, hing zijn klakske op, en zijn caban. En terwijl de anderen naar hun plaats liepen, stapte hij gewoonweg naar den hoek, lei zijn handen op den rug en keek als onverschillig de klas in.

‘Hewel, Van Millen, wat gaat gij daar doen?’ riep de meester kwaad en hij trok zijn bloedbeloopen oogen vervaarlijk open. ‘Naar uw plaats, en dat het nu uit is met uw kluchten. Vooruit!’

Flipke keek hem verwonderd aan, keek naar de jongensgezichten die zich onthutst naar hem keerden.

Wat was dat nu weer?

Dezen morgen gooide hij hem er in, waarom begreep hij niet goed. En nu moest hij er weer uit.

‘Verstaat gij mij?’ riep de meester nog kwader. ‘Op uw plaats, zeg ik u. Of moet ik weer komen helpen?’

Hij deed het toen maar. En hij wist niet hoe 't kwam, maar 't was of iets hem beklemde toen hij tusschen de banken naderschoof en zich op zijn plaats neerliet. Hij lachte zenuwachtig, keek den meester recht in de oogen.

Zooveel liever was hij in zijn hoekske gebleven. Hij had er zich tenminste toch nog vrij gevoeld, had Max en Tor en Spits en al zijn andere honden op de doopers en op al die andere snotters hier losgelaten, en geloopen hadden ze en gekrest van schrik; hij had dien leelijken stinkos van een meester door zijn knechten een ranseling laten geven, dat hij onder hun stokken en martinees piepte en kronkelde van de pijn en riep: ‘Schei uit, om de liefde Gods, en 'k zal u ook Flipke noemen,’ en ten slotte had hij zijn soldaten laten komen om die heele school met hun kanonnen kapot te schieten. Deugd had het gedaan!

Maar nu zat hij hier en moest zich stilhouden en niet

[p. 42]

vergeten dat hij geen Paul was of Jean of Gommaire of Roger, die met een vriendelijk lachske en een bemoedigend knikske aangesproken werden en alle minuten mochten antwoorden, doch niets meer dan een die thuishoorde bij Janssens en Vernimmen en Goovaerts, die hij zooveel mogelijk op zij liet en die niet roeren of kikken mochten, of ze kregen een barsch woord naar hun kopke. Zoo was het dezen morgen geweest en zoo zou het nu ook wel zijn.

‘Van Millen, zit recht en kruis uw armen en kijk serieus. 't Is niet noodig dat ge daar precies een mensch zit uit te lachen.’

De meester deed de jongens een langzaam kruiske maken, bad een Weesgegroet vóór, met daarna weer een kruiske en begon een les van catechismus. Hij vroeg wie zijn gebeden kende, den Vaderons en den Weesgegroet, en allemaal staken ze een vinger op.

‘Kende gij ze ook, Paulke-jongske?’

‘Ja, Mijnheer, maar in 't Fransch.’

‘Ook goed. Beter nog zelfs! Zeg ze eens op.’

Paulke-jongske, een dikzak met een rooden slaapkop en een muizestemmeke, begon. Hij zei een regel, haperde, moest geholpen worden, sukkelde wat verder, haperde weer, kreeg nog een stootje, en op die manier geraakte hij toch aan 't einde. En voor zijn: ‘Je vous salue, Marie’, was het precies hetzelfde.

‘Heel goed, Paulke-jongske. Da's een goed punt voor u.’

Na Paulke-jongske, was 't aan Roger zijn beurt. En dan aatr Gommaire, aan Jeanke, aan Marcel, aan Prosper en Victor, heel 't rijtje af. En de eene kon ze goed en de tweede minder en de derde stotterde en hakkelde, maar 't was voor allemaal heel goed en ze kregen allemaal goeie punten.

[p. 43]

Toen was 't aan de Janssens en de Vernimmens en de Goovaerts en de anderen. Bij hen rolden ze er uit, hun Vaderons en hun Weesgegroet, in 't Vlaamsch natuurlijk, en met een gemak lijk van een voorlezer in de processie!

En Flipke, die eens wou laten zien wat hij kon, liet ze los dat het klonk lijk een ratel, en hij er bijkans zijn tong op verstuikte. Hij verwachtte niets anders of de meester zou voor zoo'n kunststuk ook een goed woordeke hebben overgehad. Maar neen, hij keek kwaad en trok groote oogen naar hem.

‘Wat is dat?’ vroeg hij. ‘Geen mensch kan 't verstaan! Of lapt ge er soms zoo maar wat uit? Op te nieuw en langzaam.’

Flipke deed het langzaam. Zoo langzaam als Pater Provaes uit de Jezuïetenkerk het gewoon was te doen.

Doch voor hen, noch voor hem had de meester een woordeke van lof over. Niets anders dan een onverschillig gemompeld: ‘'t Is wel.’

En zooals het in de catechismusles ging, zoo ging het nadien in de rekenles, toen ze eens moesten laten hooren tot hoever ze tellen konden.

't Klinken der bel voor den speeltijd bracht er gelukkig een eind aan.

Even weg te mogen van hier en dat leelijke, zure gezicht niet meer te zien en die diepe, barsche stem niet meer te hooren, en eens te kunnen loopen en springen en de armen openslaan, gaf Flipke een danige opluchting. Hij kon er niet aan doen, maar hij begon te woelen in zijn bank en rond te kijken en te lachen, en 't was met de handen vooruit, als gereed om alles vóór hem uit den weg te stooten, dat hij naar buiten liep.

Doch eenige grooten stonden er, en toen Jean en Roger en Gommaire hun gezegd hadden: ‘Hier hebde hem,

[p. 44]

zie!’, grepen ze hem vast en trokken hem met een triomfantelijken haha! mee naar een hoek.

‘Zeg eens, manneke, waar haalde gij dat uit van te zeggen dat uw vader notaris is?’ vroegen ze en keken hem uitdagend aan. ‘Klerkske is hij, ja, pennelikker, en pas op dat ge hier nog komt stoefen. Wat zouden we doen om hem dat af te leeren? Hem eens laten loopen, of hem een kruintje geven, of eens schudden? Kom, een kruintje!’

Ze trokken zijn klakske af, begonnen zijn bolleke met de kneukels van hun vuisten te bewerken, tot groot plezier van Jean en Roger en Gommaire, die er bij te trippelen stonden.

Flipke wrong en trok en schopte zooveel hij kon, precies zooals hij dezen morgen gedaan had. Maar 't hielp niet veel, hun armen waren langer en ze hielden hem stevig vast.

Even hield hij zich stil en dan, met een woesten ruk, dat de naden van zijn schoon jagerskostuumke kraakten, was hij los. Hij zwaaide met zijn arm en hoe 't kwam wist hij niet, maar pardaf, zijn vuist pletste vlak in een zijn gezicht dat het bloed uit zijn neus sprong.

Onthutst weken ze allemaal achteruit.

Maar met een katterapte vloog hij een tweeden aan, beet zich vast aan zijn borst, schopte hem tegen de schenen, sloeg zijn handen in zijn haar en sleurde en trok er aan met zoo'n geweld, dat hij luid te gillen begon.

En daarna draafde hij Jean en Roger en Gommaire achterna, gaf hun elk wat ferme stampen in den rug en keerde dan terug naar dien met zijn bloedneus om hem uit te lachen.

‘Dat is een ander kruintje, he, gij leelijke tjoeker! En den naasten keer breng ik onze honden mee, zulle!’

't Kon hem in de klas geen djim meer schelen dat de

[p. 45]

meester zoo vriendelijk deed tegen die Jean's en Roger's en zooveel patiëntie had om hun die vier eerste versjes van ‘De Molen’ te doen onthouden, terwijl zij het maar vanzelf moesten kennen.

En toen hij thuiskwam lachte hij.

‘'t Is goed gegaan, moeke,’ zei hij. ‘'k Ben het nu al een beetje gewoon, ziede, en 't zal nog wel beteren.’