De zevenslager

VI

Doch hij begon met geen nieuwe.

En gelukkig maar. Want eenige maanden later, dezen keer zonder beewegen, kaarsen of paternosters, meldde nummero twee zijn kommerschap aan, en 't vrouwke had toen wat anders te doen dan bibberend van schrik en met de hand op het hart achter dat woelwater te zitten. Hij had zijn verhoog in 't vóórkamerke en hij was er content mee.

Af en toe, als hij op zijn Zondagsche vestewandeling, zoo braafkes aan de hand van zijn vader, weer wat nieuws ontdekt had, keerde hij wel eens zijn tribuun den rug toe. Dan speelde hij met eenige platgelegde stoelen treintje, voerman of schipper, werd jager, visscher, bleekbaas of wipschieter. En van toen hij mee naar de mis mocht, kwam daar nog bij pastoorke-spelen vóór het naaimachien van zijn moeder, dat hij met een ammelaken, kaarskes en den Sint-Antonius-van-op-de-schouw tot een altaar paleerde.

Maar dat alles deed hij slechts voor een verandering. Zijn verhoog bleef 't middenpunt waarnaar hij onvermijdelijk terugkeerde.

‘Ge zult het zien, dat wordt nog een avocaat, een bisschep of zoo iets!’ lachte de familie. ‘Een die 't met zijn

[p. 28]

tong moet halen. Let eens op!’ En als ze in huis kwamen, waren ze niet content of ze moesten Flipke op zijn tribuun aan 't peroreeren hebben gezien.

Bizonder 't klein volk van zijn tantes en zijn nonkels beleefde daar een kermis aan. Bijkans zooveel als aan Kaluike zijn poesjenellekes in den kelder onder den suisse zijn huis. Want al waren er hier geen poppen en enkel een broekventje van nog geen tafel hoog, hij deed zoo komiek lijk geen pop het kon. En daarbij, ze mochten meedoen en hem van alles vragen.

‘En was 't schoon in 't lof op 't Begijnhof, Flipke?’

En Flipke, op zijn verhoogske, met mondje en oogskes schoon rond open en de armkes omhoog, antwoordde als vervoerd:

‘Ooo 'choon kijk begaanof! Zedadder de boebellalie met temoe mie pastoede begaantinktinktinken deroede beroe... roe... roe...! Ooo 'choon!’

Dan lachten ze uitgelaten, al die nichtjes en kozijntjes, die daar op de ronde, rieten kamermat met gekruiste beentjes en op hun zetje vóór het verhoogske zaten, als vóór een tooneel. En van danig plezier gooiden ze hun kopjes achterover, grepen naar elkaars armen en trokken elkaar omver.

Eer ze uitgelachen waren, was ex al een gereed met een nieuwe vraag.

‘En 't manneke-op-de-maan, zing daar eens van, Flipke?’

En Flipke zong uit volle borst, met een kracht dat zijn halspezen er van gespannen stonden:

‘Anneke maan,

leeroekske naan,

heedegolekepapgegeten

[p. 29]

 

heedeleeroekske volgeseten!

 

Anneke maan,

 

Anneke maan,

 

foei!’

't Was geen lachen ni-meer alsdan, maar gieren. En Flipke kraaide mee, hoog boven de anderen uit, en hij schudde met de leuning, om dan ineens, heel ernstig, met opgetrokken schouders en een waarschuwenden vinger nevens het vinnige, vooruitgestoken kopje, iets uiteen te doen van: ‘petpitpietwiereliereloereka morrezadeva...’ van wel vijf minuten lang.

Doch 't bleef niet bij dien onzin.

Toen het ventje een jaar of drie oud was, waren het echte woorden die hij sprak, brokken van gesprekken hier en daar bij kennissen of in winkels afgeluisterd en zoo maar kris en kras aaneengenaaid.

En toen hij er vijf was waren het echte vertelselkes geworden over de nachtelijke avonturen van 't haantje op den toren, over den waterkleudde ginder onder de oude Arragonbrug, over de spoken in den kloosterhof aan den overkant, en zoo meer van die griezelementen.

Waar hij dat alles haalde, wisten de tantes en de nonkels wel. Op 't Begijnhof, achter den Kalvarieberg waar grootmoeder woonde. 't Was wel precies hetzelfde niet, hij hutselde het allemaal dooreen, bepintte het op den koop toe met allerlei wonderlijke dingen, maakte er iets heel eigens van, maar 't kwam toch van daar.

Doch er was iets anders dat ze maar niet begrepen. En dat was als hij begon over dat groot, schoon kasteel waar zijn vader koning was en zijn moeder koningin en waar zijn groote broer woonde. Een kasteel met wel duizend torens aan, met bosschen en vijvers rond, met knechten en

[p. 30]

meiden en peerden, papegaaien, schapen, kemels en wat alles niet, iederen keer weer wat nieuws.

‘Zoudt ge niet zeggen dat het allemaal waar is!’ verwonderden ze zich dan. ‘Waar haalt hij het toch allemaal uit!’

Want van wat zijn vader hem 's avonds somwijlen bij 't slapen doen, met stille stem vertelde over dat kartonnen hofke daar op de schapraai, wisten ze natuurlijk niets. Zelfs zijn moeder niet.

Vreemd was het wel, als hij thuis op zijn verhoogske stond en vertelde van dat wonderlijk kasteel en wat daar allemaal gebeurde, dan luisterden nichtjes en kozijntjes met open mond.

‘Schoon is het!’ zegden ze en riepen bravo en klapten in hun pollen en hadden er nooit genoeg van.

Maar als hij hun huis uit was en bij hen, en onder 't spel op straat vóór de deur of achter in hun hof, zoo toevallig iets zei van zijn grooten, witten hond Max, die wel over een huis kon springen, of iets van Karo, die schoone, witte zwaan die hem op heur rug liet zitten en hem meenaam over hun vijver, dan lachten ze hem uit, zegden dat hij zot was. Ofwel schudden ze hem eens duchtig, scholden hem uit voor leelijken leugenaar. En de meiskes liepen het rap naar binnen zeggen. Zoo liegen dat Flipke deed, verschrikkelijk was het! Dat kon hem razend maken. Hij begon dan te stampen en te boksen op goed valle-'t-uit, beet en krabde, en vluchtte ten slotte naar zijn moeder, om met de armen straf rond heur lenden en 't gezicht tegen heur zij, in wild, wanhopig gehuil los te barsten.

‘Laat ze nog komen!’ snikte hij. ‘'k Gooi ze buiten! 'k Doe het ni-meer! Nooit ofte nooit ni-meer!’

Maar den dag daarop was hij 't al vergeten.

En als ze dan terug op bezoek kwamen die plagers,

[p. 31]

stapte hij maar weer zijn verhoogske op, vertelde van zijn kasteel met de duizend torens, en van 't nieuws dat er in den laatsten tijd weer allemaal voorgevallen was.

Zoo kentelden de weken en de maanden voorbij en zoo kwam de tijd dat Flipke naar school zou moeten.

Een heele gebeurtenis was dat voor Flipke en voor zijn ouders.

Toen de dikke notaris daar toevallig, op een tocht naar een buitenvenditie, van hoorde, vroeg hij aan den vader of hij toch wel half-geld zou aanvragen. Hij wist het goed, dat kon. Zelfs voor minder nog dan de helft. Zoovelen profiteerden er immers van. Als hij wilde kon hij er een goed woord voor doen. Hij kende den directeur heel goed.

‘C'est mon ami,’ zei hij. ‘En gij krijgt het, als ik het vraag.’

Maar de lange, rechte vader had neen geschud.

‘Dat is niet noodig, Mijnheer de Notaris,’ zei hij.

‘Voyons, voyons, en waarvoor ni?’ verwonderde zich de andere. ‘Een notarisklerk met drie klein' kinderen! Als die het niet krijgt, wie moest het dan wel krijgen? 't Is dertig frank verschil, da's zestig in de keering! Peinst er aan!’

‘Ge zijt wel bedankt voor uw attentie, Mijnheer de Notaris. Maar 'k doe 't liever niet.’

‘Vous devez le savoir!’

Neen, hoe ze ook moesten tobben en hun kop breken om met zijn honderdtwintig frank per maand rond te komen, van zoo iets moest hij niet weten. Dan moesten ze er maar iets anders op verzinnen. En niet alleen dat, maar Flipke moest goed in de kleeren steken ook nog.

‘'k Wil niet dat hij onder doet voor 't is gelijk wie,’ zei hij aan 't moederke. ‘Hij moet in orde zijn.’

Ze kochten hem een paar sterke leerskes, een klak, een

[p. 32]

langen caban, een leeren ransel, en van een lap donkergrijze stof die grootmoeder op de Zaterdagsche markt voor een appel en een ei wist los te krijgen, zou Tante Fin hem een schoon kostuum maken. ‘Een chasseurke, met een riem in de lee, dat is net en dat is altijd mode,’ zei ze. ‘Laat mij maar doen.’

Ze maakte er iets heel schoon van, iets dat mocht gezien worden en vastgepakt ook.

‘Zoo iets dragen die van den burgemeester nog niet’ zei ze, toen ze 't terugbracht. ‘Toe, Flipke, trek het eens aan, om te zien of er niets aan mankeert.’

Hij deed het aan, zwijgzaam en al zuchtend van fierheid. Moeder vond het goed, grootmoeder vond het goed en Tante Fin tilde hem op tafel en deed hem zich naar alle kanten keeren.

‘'t Is in orde,’ zei ze. ‘Toe, Flipke, trek het nu maar uit en dan leggen we 't weg voor den eersten dag van de school.’

Hij schudde echter van neen, sprong van de tafel en wilde wegloopen.

‘Neeje, nu nog niet!’ riep hij. ‘Nog aanhouden!’

Ze grepen hem vast, wilden het met geweld doen. Doch hij brulde luid als een bezetene, sloeg en stampte, dreigde zelfs te bijten, zoodat ze hem maar loslieten.

‘Wel, gij stoute bengel,’ keven ze. ‘Luister goed, voor vijf minuutjes maar. En pas op dat ge 't vuil maakt!’

Hij veegde brommend zijn traantjes af, trok de twee broekventjes van broerkes, die wijs met een schabelleke aan 't spelen waren, naar de voorkamer, duwde hen ieder in zijn rieten speelgoed-zetelke en klom op zijn tribuun. En zonder meer begon hij daar met veel theater, pif-poef-paf's en woest hondengeblaf te vertellen van een zot jachtavontuur in de bosschen van zijn kasteel.

[p. 33]

Grootmoeder en Tante Fin, die dat alles verwonderd gevolgd hadden, schoten in een luiden lach.

‘Da's met dat kostuumke!’ zeiden ze. ‘Wel, wel toch!’

En ze bleven lachen, al spraken ze daarop van andere dingen, en 't was zelfs al lachend, na even nog het hoofd gestoken te hebben in het van jagerslawaai weerklinkend vóórkamerke, dat ze de deur uitgingen.

Maar het moederke in de keuken lachte niet.

‘Als hij met die farcen maar niet op school begint,’ zuchtte ze. ‘Ze zouden nog peinzen dat hij zot is. Daar moeten wij iets tegen doen.’

Toen de vader thuiskwam zei ze 't hem. Hij keek verrast op, verzonk daarop in gepeinzen.

‘Gij hebt gelijk,’ zei hij na een wijle. ‘Daar had ik nog niet aan gedacht... 't Is nu al soms zoo erg als hij met de klein mannen van uw broers en uw zusters speelt... Wat zou het daar dan niet worden?... Wij moeten er iets tegen doen... Hij moet het laten.’

‘W'hebben het te ver laten gaan,’ zei het moederke. ‘Als we 't nog maar gedaan krijgen nu...’