De zevenslager

V

Ja, vreemde dingen waren dat.

En niet alleen die twee keeren, maar af en toe gebeurden ze wel eens meer.

Natuurlijk dachten ze niets anders of het zou met hun Flipke verder gaan zooals hij 't na zijn nee je nee je had in gezet, even droomerig-stil en mysterieus.

De vader, fier om dien band en vol verwachting; het moederke altijd even bang en triestig, en de tantes, jaloersch een beetje omdat het toch zoo'n zoeteke was en niets geen last verkocht.

Maar zie, toen het zoowat een maand of zeven was, zonder dat iemand er iets van begreep, leek het almeteens uit dien geheimzinnigen doezel te ontwaken.

Er kwam tets vinnigs gespannen om zijn mond en zijn heele gezichtje. Zijn bruine oogen, die tot nu toe als afwezig in het ijle hadden gestaard, werden vast en pierden nu nieuwsgierig naar zijn handjes, naar de dingen rond hem. Het begon te frazelen en lawaai te maken. Het zei niet meer hê-hê-hê als het honger had maar leerde brullen, en als het gepakt werd schopte het, greep naar alles wat het krijgen kon en sloeg koppen, borden en zelfs eens de waschkom op den grond. Men moest hem ferm in zijn stoeltje vastbinden. En zoover ging het dat hij zich in zijn wieg rechtwerkte, er mee schudde en schokte en ze gewoon omklonk, om dan met een triomfantelijk gekraai en het kopje schelmsch vooruit, uit de kap te voorschijn te krui-

[p. 22]

pen, den rooden vloer over en recht naar een stoel of een tafelpoot waaraan hij zich dan zuchtend en hijgend omhoogtrok.

Naar de vertelsels van zijn vader luisterde het hoe langer hoe minder.

Hoezeer deze ook zijn best deed en van alles opdiepte uit zijn kinderjaren op het witte kasteeltje, om het wonder nog eens uit te lokken, 't lukte niet langer meer. Triestige dingen, griezelige dingen, plezante dingen, geweldige dingen, ze lieten hem even onverschillig. En als hij bij zoo'n gelegenheid niet te kraaien begon of te brullen, dan lei hij doodgewoon zijn kopje op zij, stak een duim in zijn mond, deed zijn oogen toe en roerde geen vin meer.

‘Ge zoudt zeggen dat hij er voor bedankt,’ zei de vader en zijn gezicht werd triestig.

Maar het moederke lachte tevreden.

‘God zij geloofd!’ zuchtte ze.

Zeker, ze kreeg spel met heur Flipke. En geen klein beetje. Om er soms den asem bij te verliezen. Bizonder als hij weer eens in zijn krewelligheid schoot en met een bloedrood, strak vertrokken kopke, dat schudde en beefde van 't geweld, aan het tieren ging. Ze pakte hem dan op, probeerde hem te sussen, doch als antwoord op heur zoete woordjes spartelde hij tegen, sloeg zijn pollen in heur haar en trok en rukte er aan dat ze aimij! riep en tranen van spijt in heur oogen spoten.

Doch honderd keeren liever had ze dees, dan dat van vroeger. En als grootmoeder of de familie bij geval dat zoet, stil engelke van een maand of twee geleden, zoo zijn bontavie zagen vieren en heur met veel ochermes-toch bekloegen, dan lachte ze eens.

‘Dat zal allemaal wel overgaan,’ zei ze. ‘Kinderstreken, en kwestie van tijd dus.’

[p. 23]

En dat meende ze ook.

Och, die op den vloer gekletste tassen, de gescheurde jakken en 't uitgetrokken haar, 't was niets vergeleken bij 't plezier dat ze er aan beleven begon.

Eerst zijn spreken. 't Ging als vanzelf bijkans. Zonder stotteren of bavianen, zooals bij andere kinderen. En rap daarbij. Alle dagen wat nieuws!

En dan zijn leeren loopen!

Na eenige van die kluchten met de omgeklonken wieg en t'ende raad hoe ze zoo'n duvelke zouden intoomen, waren ze op 't gedacht gekomen hem een loopmand te koopen.

‘'t Is wel wat vroeg. Acht maand pas!’ zei de vader. ‘Maar als hij met geen geweld liggen of zitten wil, dan moet hij maar zoo'n kevie in. Hij is nogal stevig op de been en dan kan hij stampen en klinken zooveel als 't hem belieft, zonder malheuren te doen.’

't Was er een soliede die ze bij Pier, den mandemaker aan de Molpoort, lieten maken. Breed lijk een klok, met een zwaren hoepel er onder aan, die tegen een stoot kon.

En verwonderlijk, Flipke spertelde niets tegen, lijk hij 't voor zijn wieg en zijn stoelke deed, als ze hem er inzetten. En evenmin als ze er hem met een borstdoek stevig in vastbonden.

‘Ziezoo,’ zei de vader, ‘ga nu maar uw gang!’

Hij bekeek en betastte dien wissen hoepelrok eens aandachtig, wipte er mee omhoog, liet er zich in hangen, en almeteens, op rappe, schaverdijnende voetjes schoof hij er mee vooruit. 't Ging rakelings nevens de stoof, botste tegen een stoel die kwaad achteruit waggelde, keerde zich om naar de schapraai toe, deed zijn lachende ouders op zij springen door zijn geweld, en luid kraaiend en rap alsof

[p. 24]

't voor prijs was, schoot hij van den eenen hoek naar den anderen.

't Bracht een beetje opluchting. En dat in de allereerste plaats voor het jonge moederke.

Als hij weer eens zijn kuren kreeg, stak ze hem gewoon in de loopmand en jut! hij kon door de keuken en het gangske biljartbal spelen. En zoo kon ze verder zonder opschrikkend kopgedraai heur huishouden doen, kon hem zelfs gerust alleen laten om naar beenhouwer en kruidenier heur boodschappen te gaan doen.

Maar lang profiteerde ze er niet van. Nog geen drie weken. Op een schoonen morgen, toen ze van een rap loopke overentweer naar de groentemarkt thuiskwam, vond ze de loopmand omgeklonken en leeg in de gang. En ginder in de keuken aan den stoel nevens de deur van 't spind, stond Flipke te stampen en te kraaien.

‘Jezus-Maria!’ zuchtte ze.

Ze zette heur kabas neer, meende heel, heel stil, om hem niet te doen verschrikken, naar hem toe te schuiven. Geen twee stappen deed ze of 't ventje keerde zich om. En toen hij heur zag, liet hij den stoel los en kwam al lachend, met de armkes open, naar heur toegekwakkeld. Hij liep.

‘Wel, Heere-mijnen-tijd! Hij loopt!’ riep ze en ze bukte zich, ving hem op en kuste hem aangedaan. Doch seffens daarop begon ze hem zacht te bekijven, zei dat hij een kapoen was, dat hij heur had doen verschieten en dat zooiets niet meer gebeuren mocht, zoo moedermensch alleen, zonder dat iemand er bij was.

Ze trok de mand recht, wilde hem er inzetten. Maar hij stampte en spartelde tegen, brulde lijk een gekeeld speenvarken. Moe geworsteld en moe gekeven zette ze hem toen maar weer aan een stoel neer.

[p. 25]

‘Arrè dan, gij kleine meesterman,’ zei ze kwaad. ‘Is 't nu goed?’

't Was goed. Op den slag was 't weenen uit. Hij pruttelde met ver vooruitgestoken onderlip nog eenige kwade woordekes kinderlatijn, en begon toen opnieuw te lachen. En binst ze heur hoed afdeed, alsof hij heur nog niet betrouwde, roefel! was hij weg naar den anderen hoek van de keuken!

Daarmee was 't afgeloopen met die schoone, soliede loopmand. Met geen geweld, zelfs met dat van den vader niet, was hij er nog in te krijgen. Hij brulde, kronkelde, schopte en sloeg tot ze 't opgaven en de mand op zolder droegen.

Ook met de rust was 't gedaan. Want het bleef niet bij zoo een beetje overentweer geloop. Hij wilde meer, de hoogte in.

Hij begon op de stoelen te leeren kreffelen. En na eenige ongelukjes waarbij hij met stoel en al op den grond rolde, had hij de kunst er van beet. Eerst op zijn buik, dan viervoetelings en dan aan den rug recht omhoog om van daarboven met veel gestamp en geschud een preek beginnen te kakelen.

En alsof het zoo nog niet wel genoeg was, werkte hij zich in onbewaakte momenten zelfs verder, tot op de tafel.

Water en bloed zweette het moederke. Honderd dingen verzon ze om hem veilig op den rood-plavuizen vloer te houden. 't Was alles echter evenveel gekort.

Ze lei de stoelen plat op den grond. Doch 't duurde geen dag of hij kon ze weer rechtzetten.

Ze kocht hem een kruiwagen, een kegelspel, een blokdoos, een bles-op-wieltjes en nog meer. Maar nog geen half-uur later was hij 't moe, schoof het een hoek in en trok terug naar zijn stoelen.

[p. 26]

En als hij dat dan doen kon in 't vóórkamerke aan 't venster en zijn gefrazel en gebarenspel verkoopen aan de menschen, de kinderen, de honden, de paarden en de wagens die hij achter de kleine, vierkanten ruitjes door hun smalle straat passeeren zag, dan kwam hij eerst voorgoed in zijn element. Uren kon hij daar dan bezig staan en aan alles, aan de musschen, aan een voorbij-waaiende gazet, aan de struiken boven den witten kloostertuin aan den overkant, had hij wat te vertellen.

Eigenlijk was het plezant, hem aan den gang te zien.

Als er familie op bezoek kwam was Flipke-op-een-stoel een punt van 't programma. Ze stelden hem dan vragen. Of hij nog nieuws had van de kat van den koning, hoe 't kwam dat de burgemeester geen knoedelen lustte, en zoo meer van die zotte dingen. En op alles gaf hij in schoon kinderlatijn zijn bescheid. Nu eens fluisterend-ernstig, dan deugnietachtig en dan weer gezwollen-romantisch, wat de menschen natuurlijk deed schokken van 't lachen. Doch het moederke kon er niet aan meedoen.

‘Als ge er zoo bij kunt zitten, is 't niet erg,’ zuchtte ze als ze weg waren. ‘Maar die stoelen, die stoelen. Als hij omklinkt en zijn ruggegraatje breekt, is hij voor zijn leven gebrekkelijk!’

't Deed den vader ook zuchten. Hij dacht niet alleen aan 't kind maar ook aan het kasteeltje.

‘We zouden er iets moeten op vinden!’ zei hij dan telkens. Hij zocht, en op zekeren dag kwam hij er mee naar huis.

‘Weet ge wat?’ zei hij tegen het moederke. ‘Ik timmer hem vóór 't venster in de vóórkamer een klein verhoogske met een trappeke aan en een leuning tegen 't vallen. Dat klinkt niet om en zoo krijgde wat rust.’

Eenige sterke pakkisten waren gauw gevonden bij den

[p. 27]

suikerbakker om den hoek. Een beetje zagen en een beetje hameren en denzelfden avond had Flipke zijn tribuun.

‘Ziezoo!’ zei de vader terwijl hij er eens mee schudde. ‘Dat krijgt hij niet omver!’

‘Dat we daar niet vroeger aan gedacht hebben!’ zuchtte het moederke. ‘Als hij nu maar met geen nieuwe kuren begint!’