De zevenslager

III

Maar ja, daar kon hij nu wel een kruisje over slaan.

Die eerste dagen had hij, ondanks het plotse verval van zijn vrouw en het geween van zijn schoonmoeder, nog altijd een klein vlammeke hoop in 't hert gedragen. Men kon immers nooit weten! Als het nu rap gebeurde!

En den heelen tijd op zijn kantoor had hij met zijn gezicht vlak tegen de groene hor zitten uitkijken naar den hoek beneden den toren, ginder aan den overkant van het berkeplein, of Jefke van nevens hun deur er nu eindelijk niet verschijnen zou. Vaderonzen en Weesgegroeten had hij gebeden, beloften gedaan, om hem maar te zien komen.

Maar nu, Vrijdag, ging dat vlammeke danig aan 't kwijnen en slinken. En toen hij 's noens zijn vrouw te bed vond,

[p. 12]

bleek als de dood en met de oogen toe, toen flapte het heelemaal uit...

Ach, was hij nu maar eens kunnen wegloopen van hier, de stad uit en den buiten op, zoo langs de Nethe en ver, ver weg. En daar dan ievers een schipperskroegske inschieten en zich een stuk in den kraag zuipen en ruzie zoeken en vechten misschien en dan nadien eens goed weenen, lijk hij 't in zijn dollen jonkmanstijd gewoon was te doen, als 't leven hem weer eens te machtig wierd en hij zich over iets heen moest dwingen. 't Zou goed gedaan hebben!

Doch waarom? Waarom er zich overheen zetten? Dit was immers het laatste voor hem. Nu was 't voorgoed amen en uit.

Hij zei niets op het geklaag van zijn schoonmoeder, at een beet en ging toen gewoonlijk altijd tegen één uur weg.

Hij voelde het, dezen achternoen kwam het einde...

En in de stilte van het kantoor, boven op zijn kruk, boog hij den rug, lei zijn moe, van pijn-vertrokken gezicht in zijn handen en wachtte gelaten dezen laatsten slag af...

Hoelang hij daar zoo kon gezeten hebben wist hij niet. Doch toen een trekkende pijn in den nek hem dwong het hoofd op te heffen en hij onwillens toch maar weer eens naar den hoek ginder keek, zag hij Jefke recht naar hier komen geloopen, zoo rap als zijn oude beenen het maar konden.

Dat loopen, en dan die lach op dat oud gezicht... God in den hemel! zou het dan toch nog mogelijk geweest zijn?... Hij zag toch niet mis?

Het zijpoortje klikte open, vier, vijf vlugge stappen klonken er, en daar stond hij in de deur.

‘Proficiat, zulle, proficiat! 't Is er! En een jongen! Toe, kom nu rap mee!’ hijgde hij. ‘Fabuleus! Wie had dat kunnen peinzen!’

[p. 13]

Even kreeg hij een gevoel of hij weg ging duizelen. Hoorde hij wel goed, zag hij goed, of droomde hij soms niet?

Neen, 't was alles echt. 't Was Jefke hier vóór hem. En hij hoorde wat hij verder vertelde van den doktoor en van de baker, en dat het zoo rap gebeurd was.

Djuzes, waarom stampte hij hier nu niet alles 't ondersteboven? Waarom begon hij niet te dansen en met zijn armen te zwaaien, te roepen en te zingen?

Niets anders deed hij echter dan eens heel, heel diep asem halen, even zijn oogen toenijpen en dan kwam hij van zijn kruk. ‘Merci, Jefke,’ zei hij terwijl hij zijn hand aannam. ‘Wacht wat. Ik ga mee.’

Hij ging het aan den notaris zeggen, die hem proficiat wenschte en hem eens op den schouder klopte, en even langzaam en plechtstatig lijk altijd liep hij naast het drukvertellende Jefke naar huis.

't Was er feest. 't Rook er naar versche koffie en boterkoeken, en in de keuken rumoerde het reeds van toegeloopen schoonzusters. Ze kwamen naar hem toe, wenschten hem geluk, zegden dat het een wonder was, een echt mirakel. En alles zoo goed vergaan en aan 't kind mankeerde er niets.

Boven was er nog grooter vreugde natuurlijk.

Zijn vrouwke, daar in 't witte bed, lachte, zijn schoonmoeder lachte en de baker lachte. Als ze hem zagen lachten ze nog meer. En hij kon er niets aan doen maar hij begon mee te lachen en druk te vragen en te vertellen. Want het scheelde niet veel of hij was nog in een schrei geschoten, als zijn schoonmoeder met een: ‘Hier zie, pak uw kind maar eens aan,’ het enterende borelingske uit de wissen wieg nam en het in zijn armen lei.

[p. 14]

Hij liet zich doen, bevreesd een beetje van dat warme malsche pakje, van dat roze, rimpelige gezichtje en de ineengeknepen vuistjes.

‘Wat zegt gij er van? Zij fier, een schoon kind is 't!’ zei ze verder en nam het gelukkig weer uit zijn handen. En ze boog er haar hoofd naartoe, noemde het ons troeleke en tjoeleke en wijs menneke en nog veel meer, en ten slotte, zoo voor de klucht, begon ze er tegen op haar poot te spelen omdat hij toch zoo geweldig lang was weggebleven en hen allemaal toch zoo bang had gemaakt.

De moeder en de vader en de baker moesten er om lachen en ze zegden: ‘Ja, ja, zoo is 't, kleine kadee!’

En verwonderlijk was het wel, maar almeteens hield het ventje op met enteren. En de anderen, verschietend, als voor een plots mysterie, zwegen toen ook en keken elkaar vragend aan.

‘Zoude niet zeggen dat hij het verstaat?’ zei de baker.

‘Ja... zoo is 't bijkans..’ antwoordde de grootmoeder angstig.

‘Zou 'k te veel gezegd hebben soms?’

En ze begon er opnieuw tegen, en zei ‘dat het zoo niet gemeend was immers. Een braaf ventje was hij, een engeltje. Ze had het voor de grap gedaan!...’

Even zweeg het kind nog. Maar plots, met een schok, barstte het in een angstig gehuil los. Het wrong zich, sloeg met de vuistjes, wipte op, en uit het bevend-vertrokken, tandelooze mondje bibberde ringaaneen: ‘neeje-neeje... neeje-neeje... neeje-neeje...

Op en af ging het, nu eens als in verzet en dan weer klagend, nu eens verwijtend en dan weer smeekend, zonder ophouden, almaardoor.

‘Hoort nu toch eens. Hij zegt neejeneeje!’ verwonderde zich de grootmoeder. ‘Hebde van zijn leven! En stam-

[p. 15]

pen dat hij doet. Een mensch zou hem nog laten vallen! Een felle kadee!’ Ze moest er hertelijk om lachen. Zoo iets, neen, dat had ze nog nooit beleefd en gehoord ook niet.

En de vader lachte en de baker lachte. En de schoonzusters beneden, die nieuwsgierig het hoofd door de deur kwamen steken, lachten van plezante verwondering mee.

Wat konden ze ook anders doen? Eerst dat getreuzel en nu, eer hij zijn oogen open had gedaan, was 't al van neeje-neeje-neeje! Dat beloofde!

Alleen de moeder in heur wit bed bleef er buiten. Ze keek die lachers angstig aan, vroeg heur huilend kind dat ze in heur arm legde, borg heur gezicht in een hoek van het laken en snikte met hem mee...