Voghelen in der muyte

X

En nochtans, al ging het dan nog maar over zo 'n stukske mens met een heel pover stukske ziel, als 't bij Stafke het geval was, toch drongen de mensen hun ogen er niet diep in. Nog genen halven centimeter.

Zekers, hij trouwde niet met Fin, was zelfs niet eens buitengewoon vriendelijk tegen heur. Hij leek voor niets anders te leven dan voor het jongske en voor de pakskes van de klanten. Maar binnen in hem zat er niettemin van alles te werken, waarvan er nooit ofte nooit, in de vier, vijf jaren na Louis zijn dood, een gebaarke, een zuchtje naar buiten doorbrak.

En 't was eerst op dien vriezigen, wintersen morgen toen Fin, die al enkele dagen zwaar hoestend en met een verdronken, lusteloos gezicht had rondgelopen, niet meer op of recht kon, dat het onnozel-uitziend Majelleke door dit verholen vuurke van God-weet welke gevoelens allemaal, op den slag werd gemetamorfoseerd.

Pas hoorde hij, bij 't beneden komen in de warme huiskamer, van de meid dat madam toch zo ziek was of hij teende direct terug de trap op naar Fin heur kamer. En toen hij haar daar dan zag liggen, rood van de koorts en hijgend naar asem, schokte er uit het slaperige slappe sukkelaarke met de lijze zaagstem en de sleffende muil voeten een rap, vinnig ventje dat temet naar

[p. 64]

beneden schoot en al roepende: ‘den doktoor, den doktoor!’ zonder jas of hoed aan te trekken, op zijn sloffen de straat op liep en zonder te letten op de verbaasd-kijkende voorbijgangers, in één vlucht naar Dokter Peeters draafde.

Geen half-uurke later of hij was er mee terug. En toen hij hoorde dat het een lelijke pleures was, dat het gevaarlijk kon worden, rende hij in zijn zelfde tenuke naar het Zwarte-Zusterklooster, om twee zusters-verpleegsters nogal, die hij stande pede mee naar huis bracht, hing een papier vóór de winkeldeur met erop: ‘Gesloten wegens ziekte’, en na de gewijde kaarsen te hebben aangestoken vóór het Lieve-Vrouwenbeeld op de kast, zonder te eten zelfs of om te zien naar het jongske dat angstig-verwonderd naar Nonkel opkeek, trok hij er uit van kerk tot kerk om er met opgeheven handen vóór het altaar te gaan bidden.

Eerst na den twaalven, toen de kerkdeuren gesloten werden keerde hij naar huis, at een beet, vroeg aan de zusters hoe 't met Fin was. En ondanks hun geruststellende woorden, dat het zo heel erg niet was, dat ze 't met gemak zou te boven komen, trok hij 's achternoens toch maar weer op beevaart.

Negen dagen klom de koorts en zoals de zusters het voorspeld hadden, Fin heur gezond gestel haalde het op de verraderlijke ziekte. En eens dat voorbij, ging het bijkans zienderogen vooruit met haar.

Maar gedurende die negen dagen en eveneens nadien, liet Stafke den winkel gesloten en zolang de kerken open waren was hij op beeweg van 't ene heiligdom naar 't andere.

[p. 65]

Nonkel Fonnen en de andere familieleden, en op 't laatst ook Fin, vonden het wel wat overdreven. Zo de zaak te laten verlopen en de klanten kwijt geraken! Hij was toch niet helemaal zijn zinnen kwijt zekers?

Maar wat ze ook aandrongen, geen duim was hij van zijn stuk af te brengen. En wat nog nooit ofte nooit gebeurd was met genen der Majels, Stafke maakte zich kwaad, sloeg tot grote onthutsing van alleman met zijn vuist op tafel, zei dat hij hier de baas was en zich door niemand wetten liet stellen, en dat er aan Fin moest gedacht worden veeleer dan aan centen en klanten.

Lijk een razend duivelke ging hij te keer, en hij dreigde Nonkel en al de rest buiten te zwieren als ze er nog énen keer dierven over beginnen.

Slechts op den dag dat Fin van Doktoor Peeters naar beneden mocht komen, zou hij 't papier van de deur trekken en uitscheiden met zijn beewegen. Nu wisten ze 't. Vroeger niet. En geen woord wou hij er nog over horen, van niemand niet! - En zo gebeurde het dan ook.

Doch tevens zonder dat hij aan iemand in 't hele huis er iets had van gelost, liet hij dien morgen de huiskamer vol dure kasbloemen brengen: azalea's, seringen en wat nog al niet, liet de tafel garnieren met flessen wijn en likeuren, met schotels vol taartjes, koekjes, pralines, al erger dan voor een Sinter-Klaas, en op zijn paasbest uitgedost, met een kleur 'lijk van een kers op zijn wangen, wachtte hij vol zenuwachtige vreugde op 't ogenblik dat Fin aan den arm der twee zwart zusters, die hij per se in huis had willen houden, zou binnen treden.

[p. 66]

Bij 't horen van hun stappen op de trap, dwong hij het lachende jongske aan zijn éne en de meid aan zijn andere zijde, en toen Fin eindelijk door de glazen deur binnen kwam en aangenaam verrast door die feestelijke weelde met een: ‘Och God! zie nu toch eens! En dat ook al voor mij!’ vol verbazing de handen van onder heur witten, wollen sjaal ineensloeg, haalde hij een rolleke papier uit zijn binnenzak, trok het open en met een natte, bibberende stem, die moeilijk uit zijn keel kwam, begon hij het af te lezen:

‘Dierbare Schoonzuster...

Op dezen dag... dat... de goede God... u weer... in ons midden brengt... past het ons... u te zeggen... hoe... hoe... hoe...’

Plots stokten de woorden in zijn keel. Hij werd rood als vuur, tranen schoten in zijn ogen. En na een wijle van stilte, nadat hij drie, vier maal geprobeerd had, voort te gaan, schoot hij plots in een luiden, helmenden lach.

‘'t Gaat niet! 't Gaat niet!’ schetterde hij het uit. ‘Kom laat ons dan maar direkt feesten!’ En vol opgewonden drukte leidde hij Fin naar haar met kussens bekleden zetel bij 't vuur, deed de nonnekens neerzitten, en 't ventje en de meid, ontkurkte een fles wijn die hij al morsend in de klaar-staande romers leegschonk en presenteerde daarop de glazen.

Met den romer in zijn hand, die zo beefde en schudde dat er wel de helft overpletste, ging hij naar Fin toe om te klinken en daarbij wou hij iets zeggen.

Hij hakkelde weer wat van ‘Dierbare Schoonzuster...’, doch andermaal knetterde er een lachbui uit zijn mond.

[p. 67]

Hij liet zowaar zijn glas vallen en tuimelde, al schokkend en schuddend, achterover op zijn stoel.

Allen, de twee zusters, de meid en 't Fonneke schetterden nu op hun beurt los, aangestoken door zoveel uitgelaten zottigheid. Haastig zetten ze hun romer neer om niet te storten en op hun gemak te kunnen gieren.

Alleen Fin lachte niet. Een wijle keek ze Stafke aan en wit als een doek, met ogen groot van den angst, kwam ze uit heur zetel, plaatste heur glas op de schouw en schoof met ingehouden asem tot bij hem.

Hij greep heur hand vast, en al stampend van dolle uitgelatenheid, met het hoofd in den nek en 't dwaas-vertrokken, van tranen natte gezicht naar heur opgeheven, stotterde hij:

‘En... dat we 't... toch gewonnen hebben... nie-waar!... toch... gewonnen!... Niet om te geloven!... niet om te geloven!...’

De anderen die Fin heuren ernst merkten, zwegen nu plots ook, keken elkaar vragend aan.

‘Rap wat water... en doeken...’ gebood Fin.

De meid vloog op, was er seffens mee terug.

Ze waste het gezicht van het maar aldoor schok-lachende Stafke, lei doeken op zijn hoofd, bette zijn handen en polsen en op een sibot was hij zo nat alsof hij in 't water gelegen had. Hij weerde zich niet, liet haar maar betijen.

De nonnekens die niet begrepen, vroegen waarom. Doch Fin schudde het hoofd, gebood stilte.

Slechts stillekensaan verminderde zijn lachbui, zwakker en zwakker kwam zijn ‘en... we hebben het... toch... gewonnen...’ er uit, om ten laatste te worden een

[p. 68]

lijze geprevel. Toen knikte zijn hoofd voorover, slap zakte hij ineen zodat de nonnekens moesten toegrijpen of hij ware van zijn stoel gerold, en met een lach op zijn gezicht viel hij in slaap, begon zacht te snorken.

‘Nu rap naar den doktoor...’ zei Fin tot de meid. En aan de zusters vroeg zij om hem op te pakken en naar boven te dragen.

Ze deden het en enige minuten later lag hij boven in zijn bed. De glimlach bleef op zijn mond, en af en toe ging er nog wel een schokrilling door zijn lichaam, hief hij de handen op. Doch 't duurde niet lang of hij zonk dieper weg in een zwaren, roerelozen slaap.

Toen Doktoor Peeters een halfuur later vóór hem stond en luisterde naar wat er gebeurd was, beet hij op zijn lippen, fronste de wenkbrauwen en hief al zuchtend eens de armen op. ‘Rust moet hij hebben...’ fluisterde hij tegen Fin, die met heur zakdoek aan den mond, al snikkend, nevens hem, naar het slapende Stafke stond te kijken. ‘De spanning van al deze weken, ziet ge... 't is misschien wel wat te veel geweest voor hem... Veel, veel rust heeft hij nodig.’ En aan de zwart-zusters verzocht hij hier te blijven, en te zorgen voor stilte en te bidden intussen. Hij voelde nog eens aan Stafke zijn pols, luisterde naar zijn adem en beloofde in den achternoen terug te komen.

Fin liet dadelijk het papier ‘Gesloten wegens ziekte’ dat Stafke dezen morgen had afgetrokken, terug vóór de deur plakken, stak nu op hare beurt voor hem de gewijde keersen aan vóór den kruis-lievenheer op de schapraai, en zette zich samen met heur zoontje bij Nonkelke zijn bed te bidden.

[p. 69]

De nonnekens begrepen wel niet goed waarom. Mijnheer was een beetje oververmoeid geweest en hij sliep nu maar. Koorts had hij niet en pijn ook niet. Zo rustig lag hij daar immers...

Maar toen een beetje later Mijnheer Robijns, de onderpastoor, met het H. Olijsel kwam, schrokken ze toch. En nog meer toen kort daarop Doktoor Peeters daar al terug was, die na den pols van den zieke te hebben gevoeld en in zijn opengetrokken ogen te hebben gekeken, een kruis sloeg en mee aan 't bidden ging...

Hij hoefde niets te zeggen dezen keer, Fin verstond het wel van zelf... Met ingehouden snikken liet ze de rolgordijnen neer, plaatste het kruis, de kaarsen en 't wijwatervaatje van de schapraai op het nachttafeltje, deed de meid de tuilen witte seringen uit de eetkamer boven brengen en schikte de bloemen rond den wasbleken slaper...

De spanning was te groot geweest, had Doktoor Peeters gezegd, en dat hij rust moest hebben...

Hij had nu rust, de grote rust, deze laatste en tevens wel de miniemste der drie Majellen. En al was hij haar man niet geweest, Fin weende niets minder voor hem...