Voghelen in der muyte

IX

Natuurlijk dat bij dit vreemd, triestig ongeluk heel de historie der Majels weer ten berde kwam. 't Vaarke en 't moeierke en Piet werden uit hun graf gehaald en de dood van dezen laatste werd nog eens in 't lang en in 't breed en met veel ‘ochermes’ erbij besproken.

En zó sloegen de koppen en de tongen op hol, dat binst het lijk van Louis nog boven den grond lag er algauw hier en ginder van die venijnige flewijnen opdoken die zich niet geneerden om zo, met de hand nevens den mond en met stekelige woorden, de schuld van al die Majellen-miserie op Fin heuren kop te laden.

‘Peinst toch eens!’ fezelden ze ondereen. ‘Zo'n pronte, struise boerin en dat trouwt met van die slappe, bleke schimmen van jongens die ge met een zuchtje omver kunt blazen!... Ja, ja, ze zal 't fijne ervan niet vertellen!’

En op voorhand bekloegen ze al dat arm Stafke dat zekers en vast nummer drie van die serie zou worden.

[p. 59]

‘Een vogel voor de kat was 't, dat sprak toch van zelf, en men zou eens zien hoe rap!’

En al waren er mensen genoeg die voor zo 'n zeverpraatjes eens hun schouders optrokken en er koud water tegen kletsten, toch zaten de meesten in de kleine stad gespitst uit te kijken naar wat het verder worden zou met Majelleke numero drie.

Maar wat ze verwachtten gebeurde nu eens niet. Zelfs het allerminst niet.

Om te beginnen nam hij, daags na Louis zijn uitvaart, toen de lakenwinkel weer geopend werd, niet eens zijn plaats in achter den toog links bij de deur, waar Piet en Louis hun vader hadden opgevolgd en die hem dus ook van rechtswege toekwam. Hij liet die gerust aan Fin over, en om goed te laten zien dat het met zijn volle goesting gebeurde, trok hij een grijs stofjaske aan, bond een blauw schort vóór zijn smal, mager lijf en bleef als een knechtje deemoedig op zijn eerste plaatsje achter de rechtse toonbank.

De geburen en de kennissen die dat zagen, sloegen van pure verbazing hun armen overeen.

‘Zoudt ge 't kunnen geloven!’ riepen ze uit. ‘'t Is nu zij die jandorie de broek aantrekt! En dat onnozel Stafke wordt op den koop nog gedegradeerd! Neeë, da's sterker dan sterk!’

En seffens waren er, die hun curiositeit niet meer konden bedwingen en zo maar zonder meer in ‘Sinte-Gerardus-Majella’ binnen trokken om met slinkse zetten wat meer te horen over deze zonderlinge schikking.

Doch de ene zowel als de andere kreeg er onomwonden te horen dat het alles uit vrijen wil geschiedde en dat

[p. 60]

het Stafke was, die, al had Fin nog zo tegengestribbeld, het zo geschikt en geregeld wilde hebben.

‘'t Zal zo veel beters gaan immers,’ verklaarde hij op zijn lijzen blikken toon. ‘Ik ben ekik immers van de sterkste niet. Neeë, neeë, laat mij maar hier in mijn hoekske de rollen nameten en de pakskes maken, en dan ook zo een beetje met den kleine spelen. Dat gaat mij beter af!’

En zelfs tegen Nonkel Fonnen, die, gesteund door Fin, op zijnen poot kwam spelen en dat een regulatie van nietsmandalle vond, hield hij, onnozel-lachend, kop. ‘Geen denken aan dat ik patron word!’ zei hij. ‘Laat Fin dat maar doen en laat mij wat ik ben. En als gijlie het zo niet goed vindt, dan doeken we onze doeken maar op.’

En bij die geestigheid van zijn eigen vinding lachte hij zo uitgelaten, dat de tranen over zijn magere, wassen wangen biggelden.

Fin kon toen ten leste wel niet anders dan de plaats blijven innemen. Ze was in den beginne wel beschaamd en gegeneerd, maar wat kon ze anders doen? Toch niet zeggen 'lijk hij: ‘ik doe het niet!’ en de zaak laten verlopen?

Maar stillekensaan week die gegeneerdheid en 't duurde niet lang of niet alleen zij-zelf, maar heel de stad en ook de boerenklanten werden het gewoon, zodat er niet eens meer over gesproken werd. En wat van meer belang was, ze deed zij dat Majelle-stieltje goed. Heel, heel goed zelfs. Tien keren beter dan Louis of Piet had ze er den slag van weg om heur boerenklanten te ontvangen, om hen te trakteren op het borrelke Kempe-

[p. 61]

neer, om hen te helpen bij de keus van laken of merinos, en tevreden en fier, alsof ze een prijs gewonnen hadden, verlieten ze dan den winkel met het pak dat Stafke gemaakt had, onder den arm gekneld. Neen, nog nooit had het er zo gefloreerd als onder Fin heur leiding en almaardoor ging het er nog crescendo.

‘Heb ik gelijk gehad of niet?’ vroeg Stafke aan wie het horen wilde. ‘Dat had ekik toch niet gekund, he? Zelfs onze Vader-zaliger, of Piet of Louis konden het niet! Spijtig dat er zoveel werk is! Ik kan niet eens fatsoendelijk meer met onzen kleine spelen. En 'k doe dat toch zo geerne!’

't Was zo, hij was zot op het jongske, en dat hoe langer hoe meer. En 't liefste wat hij deed was 's achternoens den kleine aan school te gaan afhalen, er dan even de stad mee rond te lopen, van 't ene snoep- en speelgoedwinkelke naar 't andere, en hem te kunnen trakteren op iets van 't kakelbonte allerlei dat er achter de schemerige uitstalraampjes lag te koop geboden. Dan bloosde hij van geluk, zijn ogen straalden en geen sekond stond zijn mond stil van 't vertellen over alles en nog wat er te zien was rond hem.

Niet te geloven was het wat hij allemaal kocht en welk plezier hij er aan beleefde om dat alles onder den neus van Fin, die natuurlijk van niets gebaarde, in ‘Sinte-Gerardus-Majella’ binnen te smokkelen en te verbergen op een der mansardekes, waar ze er zich dan in 't genipt onder hun getweeën gingen mee amuseren.

Zij, die hun blad wat te veel geroerd hadden over Fin en dat onvermijdelijke derde Majellen-huwelijk moesten stillekensaan hun franke woorden inslikken. Wat

[p. 62]

zij ook speurden en spionneerden of ze soms niets zagen reuzelen tussen de twee, niet dàt konden ze ontdekken en toen enige maanden later, bij gelegenheid dat Fin juist niet in den winkel was, een brutale boerenklant het waagde er naar te vragen, lachte Stafke den vent vierkant uit.

‘Ge zijt toch niet zot zekers?’ spotte hij. ‘'k Zou wel willen weten waarom? Is het zo ni goed soms. 'k Heb hier toch alles wat da'k hebben moet. Neeë, neeë, geen kluchten, zulle! Laat me gerust daarmee!’ En zo ver was dat buiten zijn gedachten, dat hij zich niet geneerde, even nadien aan Fin, den boer zijn vraag te herhalen en in een nog luideren lach te schieten over zo iets zots.

't Voorval deed denzelfden dag nog de ronde van de stad en toen was er natuurlijk geen mens meer die over dien trouw nog een woordeke liet vallen. Maar hoe simpel het ook was, toch konden ze 't niet laten het weer op zijn schoonst uit te leggen.

‘Weet ge wat? Dat Stafke is den duvel te plat!’ zegden ze. ‘Hij denkt hij aan Piet en Louis, en hij zegt: mij zullen ze niet vangen. Dat zal 't wel zijn! Wie zal 't zeggen hoeveel goesting hij misschien niet heeft? Maar hij peinst hij in de eerste plaats aan zijn eigen. Een fijne is 't! De fijnste van alle drie!’

En nog veel meer wisten ze te zeggen, dat het berekening was waarom hij Fin de baas liet zijn en zo'nen goeien vriend was van 't jongske.

Dan kon hij 't werken laten, en voor later, als 't kind groot zou zijn, was 't immers ook voorzichtig. Neeë, zijn hert kon er wel niet mee gemoeid zijn! Als 't waar was

[p. 63]

dat Piet en ook Louis gestorven waren van geluk, de deze zou wel opletten van zijn vingers te verbranden aan zo 'n gevaarlijk vuurke!