Voghelen in der muyte

VI

Zoals hij gezegd had gebeurde 't ook.

's Anderendaags tegen den avond was hij daar al, de zijden balonpet diep over de kwaadkijkende ogen getrokken, de dunne lippen vast opeengeklemd en luid kloppend met zijn mispelaar. Niet om verder te spreken echter, maar om kordaat een eind te maken aan dees zottekenspel van zijn drie felle neven. Desnoods met doktoren, advokaten en den tribunaal.

Hij trof Piet alleen in den winkel, gebogen over het groenvilten tooglessenaartje waarop witte papierkes lagen. Luidop, als bad hij een litanie, met een stompke potlood tussen de vingeren en 't voorhoofd gefronst van de inspanning, was hij aan 't cijferen. De glazen deur van de achterkamer stond open en daardoor drong 't gerammel van potten en pannen die de twee anderen in de keuken aan 't afwassen waren.

De boer lei zijn pet en zijn stok op den toog, nam een stoel en zette zich vóór Piet neer.

‘Hewel, jongen? Hebde er nu eens over geslapen?’ vroeg hij. ‘En zeg eens ronduit, heb ik geen gelijk? Overschot van gelijk zelfs? Toe, laat er ons nu eens

[p. 26]

ernstig over spreken, heel ernstig, hoe we dat best regelen zullen en dat er aan die miserie voorgoed een eind komt.’

Doch net of er gisteren niets gebeurd of gezegd was, vroeg Piet.

‘Wa' regelen, Nonkel?’

't Maakte den boer kregel en hij schoot uit:

‘Wel 't overdoen van den winkel! Waarover ik gisteren sprak! Ge ziet toch wel dat het niet gaat!’

Doch weer schudde Piet zijn hoofd.

‘Neeë,’ antwoordde hij. ‘Onze Vader en ons' Moeder hebben daar nooit iets van gezegd. We doen het niet.’

‘Maar zeg dan wàt!’

‘Trouwen,’ herhaalde hij.

‘Toe, Piet, blijf nu eens serieus!’ vermaande de boer. ‘Daarvoor moet ge toch een vrouw hebben! En die kan ik toch niet gaan zoeken voor u!’

‘Da's ook niet nodig, Nonkel. Die is er al.’

En op zijn lijzen, blikken zaagtoon vertelde hij daarop verder dat alles al zo goed als in orde was. Dezen morgen zie, was hij naar Tante Trees gegaan en hij had gevraagd of hij Fin kon krijgen. En Tante Trees had ja gezegd en ze had Fin geroepen en Fin had ook ja gezegd. Tante Trees moest er echter nog eerst met de familie over spreken en Fin wou ook nog eens een noveen beginnen, om zeker te zijn of het wel goed was. Doch dat kon er niet veel meer aan veranderen. Als er niets tussenkwam zou 't binnen de zes weken doorgaan. En hij vroeg of Nonkel getuige wou zijn in de plaats van Vader zaliger, samen met Louis.

Als de boer van 't Sneppenhof ooit verschoot dan was

[p. 27]

het toen. Zijn asem bleef ervan in zijn keel steken.

Piet gaan trouwen! Hij had nog nooit een meisje bekeken en dat sprak van trouwen! En wat deed hij daar uiteen over Tante Trees en Fin? Waar haalde hij dat nu vandaan? Hij was toch zekers niet aan het zot worden?

Maar toen schoot hem een licht op en rap vroeg hij: ‘Toch ni bij Trees Verhoeven aan 't Allierskapelleke?’ ‘Jawel, ik zeg het u toch,’ antwoordde Piet.

De boer zijn schrik sloeg toen om in een verbazing 'lijk hij er nog nooit een gekend had. 't Sneed hem bijkans den asem af.

‘Wel, wel,’ zuchtte hij moeilijk. ‘Wel, wel!’ en hij keek naar Piet als naar een wonder.

Wie mens had dat ooit kunnen veronderstellen dat hij aan trouwen zou durven peinzen! Ja, ja, stille waterkens, nietwaar? Want 't sprak van zelf dat hij al lang een oogske op haar moest gehad hebben. Dat kon toch niet van gisteren zo ineens uit de lucht komen gevallen! En als ge 't wat beter bekeekt, was het niet te verwonderen. 't Was immers zowat 't enigste meiske dat hij van een beetje dichterbij had kunnen zien. Trees Verhoeven was bevriend geweest met Moederke Majel en als ze hier in ‘Sinte Gerardus’ op koffievisiet kwam had ze heur nichtje nogal eens meegebracht. Daarbij, 't een gezegd zoals 't ander, de keus was bijlange niet slecht. Met die in huis, was alle gevaar voor de drie weg. Ze zag wel een beetje scheel, had hoge schouders, en schuchter en beschaamd en seffens-blozend was ze ook altijd, maar voor de rest was ze pront van postuur, wist van aanpakken en werken kon ze voor twee.

[p. 28]

Dat zij ja had gezegd, Nonkel Fonnen begreep het onmiddellijk. Een weeskind van ver in de twintig nu, dat kruis noch duit bezat, dat heur moeder had verloren toen ze amper enige dagen oud was en wiens vader een dikke twintig jaar geleden, vertrokken was naar den Brazil zonder ooit of ooit nog een woordeke van zich te laten horen. God-weet, hoe blij ze niet was, eindelijk weg te kunnen van bij die stok-oude, verperkamente, azijn-zure Tante Trees die verschrompelde van gierigheid en die 't meiske in huis en hof liet slameuren erger dan een schommel-meid, zonder ooit een ander plezierke dan af en toe een dun koffiebezoek bij even uitgedroogde, verzuurde kennissen als zij zelf was.

Ja, ja, Piet had goed geweten bij wie hij moest gaan aankloppen zonder gevaar een blauwe scheen op te lopen. De boer moest het voor zich zelf bekennen, zoveel verstand had hij nooit ofte nooit durven veronderstellen in dien jongen.

Eén ding begreep hij echter niet goed en dat was Trees Verhoeven heur toestemming. Zo maar direct bij een eerste vraag heur werkpaard afstaan, 't kon niet anders of er zat iets achter. Maar kom, daar wou hij op dit ogenblik zijn zinnen niet mee breken. En opgelucht stond hij recht, wenste Piet een lachenden proficiat en ging in de keuken hetzelfde doen aan Louis en Stafke die daar, met een blauwen vrouwen-voorschoot vóór den buik, bij den pompsteen aan hun afwas stonden.

‘Alle goei dingen bestaan immers uit drie! Geluk met het nieuw boerinneke, jongens!’ lachte hij. ‘En als ge mij nodig hebt, ge weet het, he? 'k Ben ulie man!’

Doch neen, ze hadden hem verder niet nodig tenzij la-

[p. 29]

ter voor getuige. 't Liep alles, precies zoals 't begonnen was, op wielkens af. Tante Trees sprak er met de familie over die 't heel heel goed vond. Fin deed heur noveen in de kerk van Lisp, Piet bracht de papieren in orde en zes weken later, dag op dag, vierden ze bruiloft.

En tegen den avond, na een mager feestje, reed Fin in heur purper-zijen bruidskleed en met heur wit voolken aan, aan den arm van heuren Piet en met heur twee schoonbroers die in zwaar, zwart laken staken en hoge hoeden droegen, voorgoed weg uit het lage, witte huizeken met den palmenhouten hof ervóór, recht naar ‘Sinte Gerardus-Majella’.

De geburen die bij de aankomst van het rijtuig in hun deur kwamen staan om haar te zien uitstappen, zuchtten medelijdend. Want, och God, zo 'n boerinneke dat van niets wist, dat zo goed als nooit onder de mensen was geweest en bij heur oude, gierige tante zo schandalig kort was gehouden, wat moest dat hier komen doen bij zo 'n drie onnozelaars? Zekers mede onnozel worden op den duur?

En 't leek toen wel of ze gelijk zouden krijgen ook.

Want eens daar binnen was er plots van een Fin zo goed als nooit nog iets te horen of te zien. In den winkel niet, achter in den hof niet, zelfs aan geen venster, nergens. 's Vrijdags kwam er een werkvrouw den winkel doen, de straat, de vensters, 't koper en 't ander grof werk. En de boodschappen aan de deur, van beenhouwer, bakker, melk- of groenteboer werden nog altijd op Piet zijn bevel aangenomen en in de keuken gedragen door Stafke of Louis.

[p. 30]

Had men heur niet iederen Zondag-morgen naar de zeven-uren-mis zien gaan, 't ware om te denken geweest dat ze verdwenen was: er vandoor gegaan, opgesloten of vermoord of zo iets anders verschrikkelijks.

Ook aan de Majels was er niets geen verandering te merken. Van Stafke of Louis liet zich dat nog begrijpen. Zij waren niet getrouwd.

Maar hoe die potuil van een Piet daar zo den helen godgansen dag op zijn eerste en zelfde plaatske achter den toog kon blijven zitten, zonder ooit eens binnen tot bij zijn vrouw te gaan, ‘tenzij voor 't eten’, hoe hij ze 's Zondags 's achternoens zelf gerust in heur keuken kon laten zitten, om, precies 'lijk toen Vaarke Majel nog leefde, met die twee andere potuilen het sleepvoetend wandelingske te doen, enige pinten te pakken en dat bespottelijke partijtje biljard te gaan spelen in ‘De Marmit’ of ‘'t Groenhuis’ of ‘Den Roskam’, dat ging de mensen toch boven hun verstand.

Velen die, 'lijk Nonkel Fonnen, bij Piet zijn huwelijk getwijfeld hadden of die jongen werkelijk zo dom en dood was als hij er uitzag, sloegen nu weer vol medelijden het hoofd overentweer. En ze vroegen zich af of die jongen wel goed wist wat een huwelijk wel was. Zekers, vóór de kerk en stadhuis had hij 't in orde gebracht. Maar met zijn plichten, hoe was het daarmee gesteld? 't Was om er sterk, heel sterk aan te twijfelen of dat wel in den haak stak. En ze vonden het voor die sloof van een Fin een groot geluk dat ze blijkbaar in de huwelijkse wetenschappen al even wijs was en bleef als heur houten echtgenoot. Iets anders kon toch niet verondersteld worden, niet-waar? Zo niet ware zij im-

[p. 31]

mers al lang weggelopen! Wie vrouw zou zo iets kunnen verdragen?