Jongensdagen

[p. 102]

X.

‘Nou, juffrouw, straks kom ik nog wel eventjes kijken hoor; om het middageten zou 'k me maar niet druk maken vandaag. Blijf vooreerst maar 'es kalm in bed....’

Klaas z'n moeder ging weg, en de zieke was alleen met Ko en Miep.

‘Hoe is het nou, Moe?’ vroeg Ko bedrukt,

De moeder zuchtte. ‘Och, het zal wel gauw in orde komen. Let je goed op den winkel, Ko?’

‘Ja Moe,’ sprak Ko zacht.

Hij ging op een stoel naast het bed zitten, met z'n gezicht naar den winkel. Hij haalde Miep, die stil tegen 't ledikant aan stond, op z'n knieën, en bleef toen zitten denken. Miep lei haar hoofdje tegen z'n borst, en sufte.

In het bed lag stil de moeder. Af en toe ging zij even anders liggen, en kreunde dan zachtjes van de pijn.

Ko hoorde de pendule tikken.

Naar, Moe ziek in bed. Het was nog nooit gebeurd, zat hij te denken. Wie moest nu voor alles zorgen? Hij wou, dat nu vader nog maar leefde; hij kreeg

[p. 103]

tranen in z'n oogen bij die gedachte. Hij keek even naar zijn moeder; die lag te staren naar de zoldering; groote tranen biggelden over haar gezicht...

Ineens snikte Ko het uit. Miep, die bijna sliep, keek hem verschrikt aan. Moe draaide haar hoofd om, en probeerde te glimlachen. ‘'t Is niet erg hoor,’ sprak ze zachtjes. Ze strekte haar arm uit en trok de twee kinderen naar zich toe. Ko lei z'n hoofd op het kussen. ‘Ach, moe, moe, wat zijn we alleen,’ huilde hij.

Toen dacht moe ook aan den vader; zij gaf geen antwoord; zij streek met haar hand over Ko's hoofd. De kleine Miep klauterde heel voorzichtig in bed, met goed en al; als een zoet hondje bleef ze daar liggen, tegen Moe aan.

Toen zei moe zachtjes: ‘Let je op den winkel, Ko?’ Ko ging weer op den stoel zitten, om naar den winkel te kijken.

‘Als Henk straks terug komt,’ zei moe, ‘dan moet-ie naar tante Riek gaan, dan zal die wel komen, om te helpen.’

Ko's blik verhelderde. Hè ja, tante Riek, die zou wel komen, en dan zou alles wel goed gaan. Hij stond op en liep heen en weer door de kamer. Miep was ingeslapen. Ko keek op de klok. Over tweeën.

‘Ko,’ begon Moe weer.

‘Ja Moe.’

‘Jij zal ons wel flink helpen, hè. Zijn we dan alleen, Ko?’

[p. 104]

‘O nee,’ antwoordde Ko flink. Hij keek de kamer eens rond, of er niet alvast wat te doen was. Daar zag hij Miep. Wel, dat hoorde toch niet, hè.

‘Kom allo, Miep. Van 't bed af!’ kommandeerde hij. En hij wou haar 't bed uittillen.

‘Och,’ zei Moe goedig, ‘laat haar nog maar even liggen, ze is ook zoo in de war geweest, ik was met haar alleen thuis, toen 't gebeurde - trek alleen maar even haar schoentjes uit.’

Ko trok Mieps schoentjes uit. ‘Als ze u maar geen pijn doet,’ mopperde hij.

‘Neen, neen,’ antwoordde Moe. Ko, je moet een paar boterhammen snijden voor jullie. Neem er maar een kopje melk bij.’

Wel, Ko voelde, dat-ie trek had.

‘Straks,’ zei hij, ‘als Henk er is. Lust u niets?’

Moe glimlachte.

‘U moet toch wat eten,’ hield Ko vol. ‘Een ei koken?’

Daar kwam iemand den winkel in. Het was Henk. In een wip stond-ie voor 't bed, met het drankje in z'n hand. ‘Meteen maar op gewacht,’ hijgde hij.

‘Geef 'es hier,’ sprak Ko gewichtig, en hij nam het fleschje over. ‘Eetlepel! Henk, haal een eetlepel, gauw.’

Henk, gehoorzaam, vloog naar de keuken. Even scharrelde hij daar in de kast, en toen kwam hij teruggesneld.

Moeder was overeind gaan zitten. ‘Geef maar hier,’

[p. 105]

zei ze. En terwijl de jongens toekeken, of 't wel goed ging, nam ze een lepel van het drankje in.

‘Dat zal wel helpen,’ verzekerde Henk.

Ko zette drank en lepel weg; Moe ging weer liggen, en Ko stopte de dekens toe, of 't winter was. Miep had, aan 't voeteneinde zittend, alles met groote oogen gadegeslagen, en wou nu ook maar weer liggen gaan.

‘Kom, Miep, jij het bed uit,’ zei Henk.

‘Juist,’ zei Ko, ‘ze moet er uit. Ik heb het daarnet al gezegd.’

‘Kom Miep, anders wordt Moe niet beter,’ verzon Henk.

‘Neen,’ knorde Miep.

Maar nu was Ko zonder genade, want Moe zweeg.

‘Hupla,’ zei hij en met een handige beweging tilde hij de kleine meid het bed uit.

Miep dorst niet te huilen, en Ko trok haar maar gauw de schoentjes weer aan.

‘Henk,’ fluisterde hij, ‘Henk, je moet dadelijk naar tante Riek gaan, heeft Moe gezegd, of ze komen wil...’

‘Eerst 'n paar boterhammen, hoor,’ vermaande moe.

‘Natuurlijk,’ antwoordde Ko, ‘maar nu moet u gaan slapen, moes. Kom ga mee, jongens!’

Henk was al, de gang door, naar de keuken geloopen; Ko en Miep volgden. ‘Sst!’ zei Ko. ‘Sst! Moe gaat slapen!’ En Miep ging op haar teentjes loopen.

In de keuken stond Henk al voor de kast.

[p. 106]

Miep werd op een stoel gezet. Henk ging naast haar zitten, zoo, dat hij op den winkel letten kon.

Ko haalde alles uit de kast: boter, brood, en 'n paar bordjes, en de melkkan. Hij zette alles onhoorbaar neer, en begon toen brood te snijden.

‘Snij maar dikke!’ sprak Henk.

Ko snééd dikke, en smeerde ze. De boter was hard, vond-ie; dat smeerde lastig.

Henk begon meteen maar te eten.

Miep kreeg een dun sneetje; Ko strooide er suiker op, en sneed het in dobbelsteentjes. Er zat zeker véél suiker op, want Miep begon zéér tevreden te smullen.

Toen werd er melk in de kopjes geschonken, en Ko ging óók zitten. ‘Hè, Hè, zei hij.

‘Moe roept, geloof ik,’ sprak Henk ineens. Ko was al weggehold.

‘Wat is er, moe?’ vroeg hij zacht, toen hij voor 't bed stond.

‘Haal maar wat Sint-Niklaasjes uit den winkel, en neem die op het brood.’

‘Och, moes, we lusten 't best zóó.’

‘Neem er maar voor ieder twee,’ hield moe vol.

Ko huppelde naar den winkel, grabbelde gauw zes koekjes uit den trommel, waar met vergulde letters ‘St. Nicolaas’ op stond, en stapte weer naar de keuken.

Henk liet een zacht ‘Hoeraatje’ hooren, toen hij de koekjes zag.

[p. 107]

Ieder kreeg er eerlijk twee.

Toen gingen ze rustig zitten eten. Volk, in den winkel, kwam er niet. Miep nam geen tweede boterham meer, maar knabbelde de koekjes zóó op. Henk verdeelde z'n koekjes in zéér kleine deeltjes, en lei elk klein stukje op z'n héél groot stuk brood, en at zoo doende de eene boterham met koek na de andere. Ko deed precies hetzelfde, en er bleef niet veel van het brood over.

‘Nou maar niet meer,’ zei Henk eindelijk.

‘Je hebt er ook eventjes zes op,’ zei Ko.

‘En jij dan?’

‘Nou, 't màg!’

Henk dronk z'n melk op, en zei: ‘Zal 'k nou naar tante Riek gaan? Wat zal 'k zeggen?’

‘Nou, vertel het maar, zeg dat Moe in bed moet blijven. Maar vertel het niet te erg, dat tante schrikt...’

‘Goed!’

Weg was Henk. Even de kamer in, om te kijken, of Moe sliep.

Maar moe keek hem aan, lachend.

‘Hoeveel sneetjes heb je gegeten, hè?’ vroeg ze.

Henk grinnikte vergenoegd. ‘Zes, dikke. 'k Ga nou naar tante Riek. Dag moes! u wordt wel weer gauw beter, hè?’

Hij gaf z'n moeder een zoen, en rende de straat op.

Moe bleef liggen luisteren; zij hoorde in de keuken

[p. 108]

Ko redeneeren met Miep. Ze hoorde de bordjes rammelen, en begreep, dat de twee die aan 't wasschen waren.

De wasscherij duurde erg lang... Af en toe kwam Ko de kamer binnen, en keek. Dan deed Moe gauw haar oogen dicht, en hield zich slapend. En dan ging Ko weer naar de keuken; en als soms Miep wat hard praatte, hoorde Moe Ko ‘Sst’ zeggen... Er tusschen door aldoor het gerammel van de bordjes die gewasschen werden...

Toen viel de moeder werkelijk in slaap.