Een bonte bundel

[p. 80]

Hotel Excelsior
(1928)

In Dresden verlaat onze Duitse vriend ons; we nemen afscheid tot op het perron, en als ik in m'n coupé ben teruggekeerd, zie ik in het bagage-net een koffer liggen waar een naamkaartje ‘Hugo de Groot’ aan hangt; en als even later de blijkbare eigenaar er onder wil gaan zitten, zeg ik joviaal: ‘Zo meneer de Groot, hoe gaat het met u?’

‘Verrek,’ zegt de meneer, onmiddellijk z'n nationaliteit bewijzend; ‘Ja, ik ken u niet, hoor, maar u bent natuurlijk een Hollander in ieder geval.’ En we drukken elkaar vriendschappelijk de hand. Ik beken, alleen maar z'n naamkaartje te hebben gelezen.

We maken nu officieel kennis, en blijven verder aan de klets tot aan Berlijn. Hij is Berlijner, maar reist heel veel voor de zaak waaraan hij verbonden is. Natuurlijk krijgen we het over hotels, en als hij hoort, dat we nog geen bepaald hotel in Berlijn besproken hebben, raadt hij ons ‘Excelsior’ aan. Dat is iets, dat je gezien moet hebben; reusachtig, Amerikaans; en niet zo onmogelijk-duur ook. Al blijf je er maar één nacht, dan heb je eens een echt nieuwerwets hotelbedrijf meegemaakt. En zo gemakkelijk: van 't station met een lift naar beneden, dan een eindje gang, en je bent in de hotelhal. Hij raadde het bepaald aan, 't was een Berlijnse bezienswaardigheid, en wij besloten, z'n raad te volgen.

Gingen in de lift, stapten de onderaardse gang door met een hele stroom reizigers, arriveerden in de hal. Probeerden over te gaan tot de gewone informaties, of er een kamer was - maar we werden zonder koue drukte door een meneer in goed Hollands ‘beadministreerd’, anders kan ik het niet zeggen; even later zagen we elkaar nog met een sleutel in de hand in een lift verdwijnen, toen bleken we gescheiden.

Mijn lift stopte op de derde verdieping - een bediende stapte met mijn koffer voor me uit, en ik volgde hem. Dat

[p. 81]

werd een hele tocht, ik denk een kwartiertje, nu eens links, dan weer rechtsaf een gang in, en eindelijk kwamen we voor nummer drie honderd zoveel. De bediende sloot de kamer open met zijn sleutel, knipte het licht aan, zette m'n koffer neer, wenste me goede nacht, op een manier die me bewees, dat-ie niet eens aan de mogelijkheid van een fooi dacht, en was al weer weg.

Ik keek rond in m'n kamer, en schrok. Er moest een vergissing zijn: voor welk uitheems gekroond hoofd had men mij aangezien, dat ik in dit vertrek werd toegelaten niet alleen, maar dat ik er zelfs voor enige tijd baas zou zijn? Een sponde - het ordinaire woord bed wil me nóg niet uit de pen - een sponde om in te verdwalen in de loop van de nacht. Grote spiegelkasten. Een volslagen schrijfbureau, met een map schrijfpapier en enveloppen - 't zou me niet verwonderd hebben, als er ook postzegels in gezeten hadden! Twee telefoon-toestellen: één voor de hal, een voor de bibliotheek. Door die met de hal kon je aansluiting vragen met alle andere kamers, met de stad, ja intercommunaal; de telefoon naar de bibliotheek was alleen om een boek te bestellen, dat je ter lezing wou hebben. De - drietalige - katalogus hing er bij. Eén der wanden was geheel ingenomen door de installatie voor stromend warm en koud water, met reusachtige wasbekkens, spiegels, aparte lichten en zo voort; het geheel zou zeer geschikt zijn geweest voor een 1ste klas kappers-zaak.

Ik liet me op een der canapé's vallen, en dacht na. Voor één nacht zat ik aan deze uitspatting vast, dat was duidelijk. Maar zou zelfs deze éne nacht geen te zware financiële offers eisen? Ik voelde een eindeloze behoefte aan een financiële konferentie met mijn kameraad....

In afwachting begon ik me toch maar wat op te knappen; en toen ik ten tweede male me op een der canapé's installeerde, ontdaan van alle reis-stoffigheid, maar met een stevige honger, vond ik m'n nieuwe verblijf toch niet zo héél erg onpassend meer. Vijf minuten later was ik door de eindeloze gangen op mars naar de kamer van m'n reisgezel, ten einde,

[p. 82]

zoal niet een financiële, dan toch een gastronomische konferentie voor te stellen. Maar waar had men hem gestopt? Ik sloeg de weg naar de lift in, volgend de gepijlde aanwijzingen bij elke hoek - en kwam na weer 'n kwartiertje, in de hal bij de administratie. Informeerde naar m'n vriend z'n nummer. 't Werd me bereidwillig meegedeeld; maar als ik hem soms even opbellen wou, kon dat óók gebeuren. Ja, geef me hem dan maar even telefonisch. En ik opgebeld. Hallo, ben je klaar? - Ja hoor. - Kom je dan meteen beneden? - Beneden? Waar ben jij dan op 't ogenblik? - Ik sta hier in de hal, en zal even wachten, dan kunnen we samen wat eten, hè? - Och kerel, ik lig al in bed, ik eet niet meer hoor. - Wat is dat nou, we moeten toch éten nog! Vooruit, ik zal wel even wachten! - Nee, ik ben al uitgekleed, ik kom niet meer. Welterusten. - Welterusten dan.-

Toen ben ik maar in m'n eentje wat gaan eten, met het moreel-geruststellend gevoel dat ik desnoods ook de ander z'n portie d'r bij kon nemen. En heb daarna de zaak eens bekeken. Eigen wisselbank, eigen post- en telegraafkantoor, eigen reisbureau waar je je spoorkaartje kon kopen, eigen was- en strijkinrichting, reparatie-inrichting voor je kleren, 'n winkelgalerij voor mode-artikelen, dassen, boorden, bontmantels, voor boeken, kranten enz. - twee strijkjes, met danspodium; bibliotheekkamer; en een schrijfzaal, waar een hele rij schrijfmachines tot je beschikking stond. Dit was geen hotel meer, maar een volslagen logeer-stad. Als er ooit weer 'es een inflatie in Duitsland komt, ga ik in Excelsior wonen, laat me er pakken aanmeten, telefoneer 'n paar keer op 'n dag met ons kantoor, en schrijf artikelen op de schrijfmachines in die schrijfzaal, of lees de boeken die ik telefonisch uit de bibliotheek ontbied.

Het is er werkelijk goed wonen; alleen moest er nog een soort rollend trottoir in die eindeloze gangen worden aangebracht, opdat je daar niet van die geforceerde marsen behoeft te ondernemen om van de lift naar je kamer te komen.

En in aanmerking genomen dat er geen fooien behoefden

[p. 83]

gegeven te worden, doordat je niet te weten kwam wie van het door die gangen dwalend personeel nu juist met jouw kamer te maken had, en je meestal helemaal niemand zag - was het nog niet zo bar duur ook. Hoeveel het precies kostte, ben ik trouwens alweer vergeten. Alleen herinner ik me, dat het telefoneren met m'n kameraad ook nog op de rekening voorkwam: tien pfennig meen ik. In ieder geval is de prijs niet zo fnuikend geweest, dat we een ander hotel hebben gezocht. Voor die dag-of-wat zijn we maar gebleven waar we waren. Och, heb ik met een stalen gezicht de volgende avond gezegd tegen twee Hollandse kennissen die we verbluft zagen kijken toen we hun ons logies voor de aardigheid lieten zien - het is óók wat waard, hè, als je 'n beetje zindelijk logement hebt, in 't buitenland....