De schadt-kiste der philosophen ende poeten

Vijfde deel.

Eerste vvtcomen.

Cyprine.

WAt is van dit gedroom, wat is van des gepeysen,
Die my de werelt wust en zee dick doen deur-reysen,
En noch al om Porphier, die lanck mach wesen doot,
T'waer my van herten leet, quaem hy om my in noot,
T'schijnt dat de Goden hem en sijn geslacht verfoyen,
Dat sy hem, en de sijn, soo armelijck ontgoyen,
Porphyre doolt in zee, den vader is verbrant
Met huys, met knecht, met vee, is't niet een vremt verstant?
Als icker noch om peys hoe vol Porphier van deugden
Was, en hoe menich reys hy ons in't velt verheugden,
Hy spelden op de luyt, wy dansten op den sanck,
Wy namen meesten deel naer d'water onsen ganck,
De herders, maegden oock, die daechs hen cudden waeckten,
T'was altijt naer Porphier en Cyprien dat sy haeckten,
Nu wel dat's al voorby, hoe wel dat my beswaert,
Ick mach nu eens gaen sien hoe dat mijn moeder vaert,
Ick weet wel dat haer hert met my wat heeft te hand'len,
Dus wil ick buyten d'stadt, naer't vaders hof gaen wand'len.

PAVSE.

Vijfde deel.
Tvveede vvtcomen.

Porphyre.

VVAt maeckt ghy snoot Porphier te leuen noch op eerden,
Als ghy u soete rust door't steruen cont aenueerden,
Die nacht noch dacht een vur in vreughden hier en leeft,
Waerom verbloyde hert ghy voor dit swert dan beeft,
Neen neen, t'moet nu doch sijn, des not die moet ghy kraeken,

[p. l]

Om naer de bitter schel de keren hen te smaeken,
Maer ghy Cyprien comt voort, die't smoeders man nu soocht,
Op dat ghy v ontrou en dese vraeck beoocht,
Dat ghy gedencken meught u meyneedigh beloouen,
⁺ En hoe ver ghy van trou en liefde sijt verschoouen,
Dus wil ick met gedult hier blijuen op de waeck,
Op dat ick nu voor d'lest u comen mach ter spraeck.

Cyprine.

Nu wel ick mach wel gaen, wil ick in vrede leuen,

Och ick heb al te lanck op't vaders hof gebleuen,
Brancil sal meynen schier dat ick verlooren ben,
⁺ Want ick sijn liefde groot tot my waerts wel beken?
Maer och wie sien ick daer, is dat Porphier, oft droom,, ick!
Wee my bedroefde vrou, och och wee my, hoe schroom,, ick!

Porphyre.

Waer om deyst ghy van my, waerom soo grooten grou?

Kent ghy Porphyre niet, seght meyneedighe vrou?
O Cyprine, Cyprien! sijn dit u soete gaeuen,
Daer ick dry jaer en meer soo heb om loopen slaeuen?
Was dit den soeten schijn van uwen hertsen brant?
Was't dit, daer ghy my me soo listich weest van cant?
Wat baet my nu den roof, die ick om u te coopen,
Op zee en op het lant soo dwaeslijck heb beloopen?
Och ongeluckich vur, dat ghy ter werelt quaemt!
Soo wtnemende schoon, dat u qualijck betaemt,
Midts des schoonheyt u dient om u dienaer te kroken,
O valsche Pandora! is't gordel al gebroken,
Veruloeckt soo sy de vur, dat ick den strael ontfonck,
Veruloeckt soo sy den dach dat ick u teghen gonck,
En dobbel sy veruloeckt die vur dat ghy my trouden,
Voor u ô Goden al, daer ick soo vast op bouden,
Als ick den fellen beer vermoorden t'uwen dienst,
Nu wel siet daer het sweert, dit is alleen mijn wienst,
Dat selue sweert sal my d'lichaem en t'hert vernielen,
En geuen my dan rust by d'ouerleden sielen,
Seght doch ghy wreede vrou, neemt hier op wat gemerck,
Maeckt ghy van des ontrou en mijnen druck gheen werck,
Soo lanck ick heb geleeft, wie can't doch beter weten
Als ghy, dat ick in trou my noyt en heb vergeten,
K heb u altijt bemint, en nu hoewel ick sterf,
T'valt my noch euen hert, dat ick u by-sijn derf,
Ick sterf dan nu alleen, ô schoonheyt weert gepresen,
Om dat ick niet als voor van u bemint can wesen,

+ Hy borcht hem.

+ Sy wort hẽ siende en verschrickt

[p. lj]

En om dat ick moet sien Brancil in uwen erm,
Die bet behoorden my noch eens te maken werm,
Seght doch d'oorsaeck waerom, wat was't dat u de vroeghen,
Dat ghy dit stuck bestont, dat my soo doet misnoeghen,
⁺ O Goden sent de vraeck, die gans gerechtich sy,
Van't geen dat ick t'onrecht om dese schoonheyt ly,
Wat's dit veruloeckte tongh, hoe dorfdy u verstouten,
Sonder verlof van't hert onwetelijck te couten,
Vergheeft het my Cyprien, al schijnt de tongh versteent,
Het is my al genoech, dat ghy mijn doot beweent,
En soo lief in u hert noch schuylen een'ghe voncken
Tot my waerts, die den tijt niet gans en heeft verdroncken,
Soo stilt des traenen doch, stelt u en my te vreen,
K'hou my genoech betaelt vanden arbeyt voorleen,
Al hebt ghy trou en eet deur d'afsijn ouerspronghen,
K'en geef u niet de schult, ghy waert daer toe bedwonghen,
V ouders sijn alleen d'oorsaeck van dit misdaet,
Dus ick veruloeckt Porphier mijn eygen leuen haet,
Dat op hen hoofden dan de rechte straf moet daelen,
En leeft ghy met Brancil, beurijt voor alle quaelen,
Dat u siel met de sijn in een lichaem verquickt,
En dat noch min noch meer, als't my was toegeschickt,
Want mijn hoop is voorby, k'en derf niet meer verwachten
V lief tot een huysvrou te houden in gedachten,
Waerom sou ick dan noch om leuen hebben lust?
T'is beter dat de doot my leyt tot d'eeuw'ge rust.
Een dinck ick noch beclaegh, dies moet ick u vermaenen,
Dat ick u wesen schoon beuleckt sien met veel traenen,
K'bid u weest doch gestilt, maeckt niet soo veel misbaer,
Op dat niet ongerust mijn siel van hier en vaer,
K'en begeer van u niet, dat ghy den brant sout blussen,
Dan dat ick u voor d'lest eens eerelijck mach cussen,
En denckt niet dat sal sijn u eer door my besmet,
Noch lieuer laech mijn siel in den afgront verplet,
Vaert wel, en leeft gerust, ghy schoonste blom der wijuen,
Wilt uwen man Brancil in alles getrou blijuen,
Stilt u vertreckt van hier, ick segh u goeden nacht,
Beclaeght somtijt als't past, my eens in u gedacht.
V ouders sijn gepaeyt, ghy leeft naer hen geboden,
Och wee! vaert wel Cyprien, en troost u inde Goden.

Cyprine.

Och ongeluckich wijf, waer toe leeft ghy soo langh?

+ Hier slaet sy weenẽde d'ooghen naer den hemel.

[p. lij]

Ick sterf wel duysent doon, och ick ben al te bangh,
Moest ick sien mijnen vrint om my sijn seluen dooden,
En sou ick voor de doot noch langher my verblooden,
O neen t'is meer dan tijt, dat ghy sijn paeden volcht,
Cyprien spoyt u geringh, eer ghy hem meer verbolcht,
Siet hoe sijn aenschijn scherpt, sijn ooghen sijn gesloten,
Wiens by-sijn my in jeucht nimmer en heeft verdroten,
Moest dien stercken erm, die eens den beer verwan,
En t'sweert nu moorders sijn, van dit trouhertich man,
Beter had my den beer vernielt, en gans verslonnen,
Soo en had ghy Porphier te minnen noyt begonnen,
Vergeeft het my Porphier, t'was teghen mijnen danck,
Mijns ouders giericheyt was't, die my daer toe dwanck.
O ouders boos en fel, wat sult ghy nu wt - rechten,
V aenschijn en v haer dat mocht ghy nu beuechten,
En wijt het my noch oock Porphier dan v vreckheyt,
Dat dit onnosel bloot hier soo ter aerden leyt,
Waerom toef ick dus langh, om hooren dit verwijten,
Dat Porphier om my sterf, ô neen dat sou my spijten,
⁺Dus neem ick selfs de vraeck met eenen cloecken moet,
Met dit sijn selue sweert, noch werrem van sijn bloet,
Brancille ick beclaech, dat ghy my oyt bekinden,
Nochtans en wist ghy noyt, dat ick Porphier beminden,
Ghy ouders boos en gier, die hier van d'oorsaeck sijt,
Wacht ghy u voor de wraeck, die u in corten tijt
Sal vallen op het hooft, soo't wel is te beduchten,
Maer ghy verbloode hert, wat blijft ghy hier staen suchten!
Wat baet dit lanck verhael, Porphier en hoort niet meer,
Oft schrickt ghy voor des punt, och vrouwen - herte teer!
Had ghy u eer bedocht, Porphier waer noch in't leuen,
Hadt ghy vast by u eerst beloofde trou gebleuen,
Siet dit onnoosel bloet roept ouer u noch wraeck,
Porphier ick com u by, naer u is't dat ick haeck,
Met u sal ick voorts aen by Pluto my verlusten,
Laet daer ô Goden al ons sielen eeuw'lijck rusten,
Och wee soo cloecke hant, voort voort, nu datser deur,
Nu sijn wy bey beurijt voor letsel en getreur.

Gecomponeert deur Ian Thievllier Siluer-smit ende Deken der Peoene binnen Mechelen. 1620.

Troost v in Godt.

+ Hier treekt sy 't sweert wt.