De schadt-kiste der philosophen ende poeten

[p. xij]

Sonet

DE Reden-Rycke Const, die nimmer en sal steruen,
Maer die altijt iet nieus soeckt, tot vermaeck en sticht;
Sal v verthoonen haest, een druckelijck gesicht,
Hoe dat gelieuen twee, d'een d'ander moeten deruen.

Prophyer, om dat hy is te naeckt van gelt en eruen,

Wort vande ouders vreck, van Cyprien wt gericht;

En hoe haer herdt met 't sijn, in liefde is geulicht,

En kan met eeren niet, den trouwen boel verweruen:

Maer wordt gegeuen aen eens rijck mans soen Brancil,

D'welck al te mael geschiet gans tegens haeren wil,

Ter wijl Porphier gereyst is, ver in vremde landen;

'T welck hem op sijn wer-comst, soo wt der maeten spijt,

Dat hy des groot' ontrou, Cyprine selfs verwijt,

En doot hem, daer nare sy, elck met hen eyghen handen.

Troost V in Godt.